A hipocrisía ten que ser desenmascarada

Teño gravados na mente algúns grandes pecados. O primeiro, cando fun ler a Guerra Civil Española, de Pierre Vilar. Como é que un grande hispanista escribe a breve e profunda historia da guerra civil tan velliño, non antes? Inda máis cando foi sempre a súa maior paixón. Di que non a escribiu antes porque "xulgar sen ter comprendido é o maior pecado". Mijail Bulgakov, na fundamental e divertida novela O Mestre e Margarita chega a outro final: "O peor pecado é a covardía", a covarde inhibición de tantos no terror e o xenocidio de Stalin e o seu circo de iluminados foi o que permitiu os estragos aos que os stalinistas se entregaron para danar irreversiblemente a sociedade soviética e mundial. De aí tirei a obriga de non inhibirme: esa covardía fainos os grandes cómplices. E xa lendo a Hegel, a quen chego a entender un 3%, bato coa expresión "a hipocrisía ten que ser desenmascarada". Efectivamente: que aborrecible é o hipócrita... Erhard, na súa Apoloxía do diaño, propón que podemos construír unha sociedade sobre a base da maldade, pero disfrazándonos de todo o contrario. Con iso poderíamos construír unha sociedade tan viable coma a fundada no imperativo categórico. Non podo entender ben unha sociedade así, pero entendo ben que algúns poidan ter un comportamento hipócrita para aproveitárense da axuda mutua dos outros. Precisamente o sistema cooperativo máis eficiente é o que se sabe defender dos comportamentos oportunistas, que parasitan e destrúen a cooperación social. Transparencia Imos ó gran: aí atrás, Feijóo, presidente da Xunta, declarou ter aumentado a súa fortuna ata novecentos mil euros, o que xustificou por unha operación afortunada de compra-venda dun chalé. Como a cousa era tantiño estraña, no Parlamento houbo quen solicitou unha comisión para estudar a orixe do arrequentamento. Os seus partidarios non atoparon xustificado abrir unha investigación. Por algo sería. Dende logo, non diminuíu a perplexidade de moitos de nós: por máis voltas que lle deamos, non vemos aí ningún principio de transparencia nin de rendición de contas. Ah! Pero dende que se presenta a rival para a presidencia do Goberno central non perde ocasión de dicir que o Goberno non mostra transparencia bastante, nin rendición de contas, como cómpre nunha democracia. Claro: iso da transparencia irá sempre cos outros, nunca con eles. Diredes acaso: por tan pouco... Pero podemos iniciar a ladaíña: foi atroz a expulsión, por Rajoy, dos mozos aos que se lle prometera unha traxectoria no eido científico. Nada máis chegou ao Goberno desmantelou toda a política e as partidas do orzamento para a ciencia, deixou os mozos científicos a valavento, que se zafen no estranxeiro, máis hospitalario, e entregoulle a eles o melloriño do noso. Iso foi un desastre irreversible para a Federación Ibérica. Pero os do PP botáronlle a culpa aos rivais –eles mexan auga bendita–. Teña mal galardón quen non lle reclamen a Rajoy-Feijóo teren estragado a xeración que nos tiña que traer un futuro luminoso! O Goberno de Feijóo destruíu as caixas de aforros, mentindo, ocultando e trapicheando información; tirou bo proveito persoal de malvendérenlle a empresas privadas a sanidade pública, cunha estratexia raposeira; opúxose a buscar unha solución para evitar converter o mar de Pontevedra nun desastre, favorecendo á dirección madrileña de Ence; goberna continuamente por non-decisións con notables beneficios para os poderes ocultos: Galán, Arregui e compañeiros mártires acompáñano con alborozo en cada éxito. A forma de gobernar tipo Feixoo consiste en xuntarse coas minorías beneficiarias ocultándolle ás maiorías as verdadeiras intencións No eido da cultura temos un potencial fabuloso, pero quen se decata da interesantísima música clásica que abrolla no país? Está expulsada da información organizada. A prensa podédeslla botar á ensalada, dende periódicos opostos a unha información ecuánime, ata o aburrimento da RTVG, mediada por un director pusilánime... A forma de gobernar tipo Feijóo consiste en xuntarse no escuriño coas minorías beneficiarias, perpetrar como conseguilo ocultándolle ás maiorías as verdadeiras intencións, contarlles o conto da boa pipa e... cando a xente está desapercibida, zas! decátase de que xa lle deron volta á tortilla. Entón o único que nos queda é ollar para el con cara de parvos! Eu, se podo desenmascarar a hipocrisía, axudo. Teño na cabeza unha roda do muíño co retrouso: como quen nos trouxo as sete pragas de Exipto se dá presentado coma bo xestor e salvador da patria?