-Desde fóra de Catalunya non é doado moitas veces coller o pulso ao proceso que se vive alí. En que punto estamos actualmente?
-Estamos nun tempo morto. É certo que estamos nun contexto represivo e hai intencionalidade dalgúns partidos como Ciudadanos de ir cara á confrontación social, avalando así que grupos de extrema dereita se dediquen a ir polas vilas arrincando lazos amarelos e agredindo xente. Pois ben, neste contexto hai dúas ideas que entendemos chaves: a primeira é a de resistencia. Non capitular, manter a dignidade e a soberanía do Parlament. E a segunda idea é máis mobilización. Se o Govern e a maioría dos deputados decide que a estratexia é intentar facer un goberno efectivo, que nós entendemos que non pode selo nunca porque non deixará o estado que o sexa; pois que o intenten. Cando vexan que non é posíbel, quizás volvamos partillar estratexia. Por iso digo que agora estamos nun tempo morto, mais cunha actitude de resistencia para non volver atrás.
-Afirmabas nunha entrevista que “a República non se fixo efectiva porque o Govern non fixo o que tiña que facer”. Ben, que é o que a CUP considera que debe facer o Govern agora?
-Aínda non hai Govern (ri). De feito, o actual president é o cuarto candidato, o Plan D. Tal e como se formulara no seu momento o proceso, aquilo que se ía pasar da lei (española) á lei (catalá), de pasar dunha monarquía e do autonomisno á República é imposíbel se non hai unha ruptura. Todas as rupturas teñen unha parte traumática. Esa folla de ruta na que falaban de construír as estruturas de estado tamén se ve que era imposíbel nun contexto de control, de secuestro das contas da Generalitat por parte do estado español.
Nós cremos que máis que organizar a República desde as institucións, hai que organizala na rúa, coa mobilización, crear estruturas de contrapoder, porque o poder institucional é en última instancia o Estado español, sexa vía 155, vía Tribunal Constitucional ou Tribunal Supremo, intervención das contas.
Se somos quen de que a xente dea un paso adiante e volva tirar dos políticos, avanzaremos rapidamente cara á República. Se non logramos esa mobilización e todo estanca, deprimímonos e ímonos para a casa, o camiño vai ser moito más difícil e longo.
“Hai unha esquerda que non é consciente do que está en xogo en Catalunya”
-Falas da necesidade de que a xente sexa quen ‘tire do carro’, da mobilización como motor para construír república. É ese o papel dos CDR [Comités de defensa da república]?
-Tanto os CDR como a ANC [Asemblea nacional catalá] son moi activos. O problema é que o contexto represivo fixo que nos encamiñemos máis a protestar e mobilizarnos para denunciar a represión, denunciar que hai presos políticos, que hai exiliados; e non a facer República. E esa é unha das grandes vitorias, premeditada, da estratexia do Estado español: ocuparnos nos diferentes espazos autoorganizados na defensa de dereitos fundamentais, da liberdade dos presos, e non na construción da república. Hai que volver ao paradigma republicano. Por suposto, sen abandonar a loita pola liberdade dos presos políticos.
-Cres que unha parte do independentismo catalán non previu a dureza da resposta do Estado español? Como que nunca imaxinara que podía haber cargas contra xente que só ía ir votar, que membros do Govern ían ser encarcerados ou ter que marchar ao exilio… Como confiando en que un proceso así, por ser pacífico, eraabondo para que Europa se involucrase ao tempo que un escudo contra reaccións violentas do Estado
-Aquí hai varias cuestións. Por unha banda, o da ‘Revolución dos Sorrisos’ fixo aumentar o número de independentistas dunha maneira exponencial e moi rápida, e en poucos anos. Desde 2012 a 2017 plantámonos en 48%. Iso foi moi positivo. Agora ben, o fillo de Carme Forcarell [ex presidenta do Parlament, actualmente en prisión preventiva] dicía nunha recente entrevista que nin el nin a súa nai imaxinaban antes do 1 de Outubro que podían acaba en prisión. Ou sexa, infravaloramos o inimigo que tiñamos enfronte. O estado español é por natureza represor.
“A República hai que organizala desde a rúa”
-Ti tiveches que comparecer no Tribunal Supremo, perante o maxistrado Pablo Llarena no marco do proceso de desobediencia. Anna Gabriel tivo que exiliarse en Suíza…
-A estratexia xudicial que temos é clara: poñer en evidencia a xustiza española. Anna faino cun traballo político en organismos de defensa dos dereitos humanos e ante a xustiza suíza. É un proceso longo e complicado. Ao exilio vas soa, tes que deixar o teu país. Ela está ben, dentro do duro que é ter que asumir que o teu futuro, polo menos a curto e medio prazo, non o vas poder construír no teu país.
-Cres que a esquerda española entende, é consciente do que está en xogo en Catalunya?
-Que esquerda? (ri) A esquerda de ámbito estatal, non mais hai outras esquerdas que si, as esquerdas das nacións do Estado, en Galiza, en Euskal Herria… Mais a esquerda institucionalizada, como pode ser Podemos, ao final todo iso do asalto aos ceos deixouno para ser máis un soporte do réxime do 78. Creo que non se decata realmente do que está en xogo en Catalunya, porque esa involución do Estado vai ter consecuencia para todos os pobos do Estado. Non só afecta a dereitos como o de autodeterminación senón tamén a dereitos e liberdades sociais, liberdade de expresión… Unha esquerda que se queira chamar esquerda tería que defender os dereitos fundamentais.
