Un país para ser construído ten de ser previamente imaxinado, concebido, deseñado. Esa foi a tarefa histórica que cumpriron as Irmandades da Fala, a primeira organización política nacionalista na Galiza com vocación de masas, con vocación de articular unha maioría social para emancipar a nación. Iso é o que celebramos o 18 de maio, o día do centenario dun colectivo que coa pasaxe dos anos daría lugar ao nacimento do Partido Galeguista de Castelao e Bóveda. A vontade de sermos nación. A vontade de construírmos un país libre.
En entrevista com María Obelleiro, di Elvira Bao, testemuño vivo das Irmandades, que sen elas nada do que temos hoxe existiría. É certo. Non pasou debalde esta centuria. As Irmandades, o seu legado, mudaron a paisaxe, mudaron continente e conteúdos. Deixaron un país con máis consciencia de seu e máis vertebrado. A Galiza de hoxe xa dispón de organizacións políticas, culturais, de defensa da lingua e sindicais de abano nacional e con apoios masivos. Así se viu este 17M nas rúas de Santiago de Compostela, cunha multitude a defender a lingua galega, cumprindo os soños dos Vilar Ponte e demais irmás e irmaos que en 1916 non por acaso elixiron a palabra Fala para facer parte do nome dunha organización política.
Non pasou debalde esta centuria. As Irmandades, o seu legado, mudaron a paisaxe, mudaron continente e conteúdo
Mais a construción está aínda por rematar. Hai moitos andares que erguer sobre a estrutura que nos legaron as Irmandades da Fala. Moito país aínda por vertebrar. O camiño é longo, mais o guieiro non difire no substancial do que pescudaron as nais e os pais do nacionalismo moderno contemporáneo nas primeiras tres décadas do século XX: a necesidade de entidades políticas, sindicais, culturais, ambientalistas, de todo tipo, que, co centro de decisión na Galiza, organicen o pobo galego visando a súa emancipación nacional e social.
O mellor tributo que podemos render ás Irmandades é continuarmos o seu guieiro e completarmos a súa tarefa, a enchermos de conteúdo real os seus soños.
