Miguel Zanetti, pianista que iluminou o camiño a varias xeracións de cantantes e pianistas

Miguel Zanetti Sasot (Madrid, 1935-2008) foi un pianista acompañante, repertorista e músico de cámara dos máis importantes do século XX. Iniciouse en 1955 como correpetidor, na cátedra de canto de Lola Rodríguez de Aragón, no conservatorio madrileño, dedicándose a partir da década dos 70 á docencia na Escola Superior de Canto de Madrid, onde ocupou a cátedra de Repertorio Vocal Estilístico ata 2006. Miguel coñecía, tocaba e admiraba a música de compositores galegos como Adalid, Montes, Baldomir, Chané ou Gaos, entre outros. A nómina de cantantes e instrumentistas cos que actuou é de auténtica vertixe: Schwarzkopf, Seefried, Procter, Carreras, Kraus, Sardinero, Lorengar, Berganza, Cid, Higueras, Martos, Sánchez, Nafé, Orán, Bayo, Rodrigo, Uríz, Montiel, Rampal, Martín, etc. Mención aparte merecen Montserrat Caballé, coa que efectuou 286 recitais (moitos na Galiza), e Victoria de los Ángeles, coa que realizou 258. Na Galiza as primeiras actuacións foron en 1960 xunto a mezzosoprano Toñy Rosado no Teatro Rosalía de Castro da Coruña, e no Teatro García Barbón de Vigo e Teatro Principal de Pontevedra coa soprano norteamericana Theresa Grene Coleman. A partir dese ano visita o país en numerosas ocasións, destacando as actuacións xunto ao violinista León Ara, e a participación no Festival Cidade de Vigo (1983) e no curso Música en Compostela (1995) co dúo a catro mans xunto a Fernando Turina. No 1984 e 1985 colabora co Coro Universitario de Santiago, dirixido por Maximino Zumalave. En 1987, xunto a Caballé, participa na reapertura do Teatro Principal pontevedrés e un ano máis tarde participa na presentación do coro Collegium Compostellanum, no Memorial Antonio Odriozola, en Pontevedra. Gravou, xunto á soprano Ángeles Blancas, A Canción Galega, disco editado por Boa Recording (2001). Tamén impartiu cursos de interpretación para cantantes e pianistas no conservatorio da Coruña (1996 e 1998) e en Mondariz Balneario (2002 e 2003), cursos nos que participaron un bo número de alumnos galegos que hoxe en día teñen unhas carreiras exitosas. Coñecín persoalmente a Miguel xa na súa madurez artística, cando asistín ao I Curso Internacional de Canto de Denia (1995). Curso dirixido a pianistas e cantantes, como lle inculcara o seu mestre Erik Werba en Salzburgo. A partir dese curso cambiou o meu concepto do que debería ser un colaborador de cantantes e xa nunca máis esquecín as súas sempre ponderadas recomendacións. Gardo un caderno no que anotei algúns dos consellos cos que nos ía ilustrando, consellos que seguen e seguirán vixentes para as futuras xeracións de pianistas e cantantes; dicía: "Sempre buscar solucións cara a afrontar o recital. Moi importante respirar co cantante e ter coidado con elo. Non correr antes de andar. Coidar o patrimonio (voz) como un ben moi prezado. Unha vez que unha obra está ben musicalmente, despois buscar unha mellor forma artística. Non só hai que saber o que se di senón expresar o que se di. Non é o que se di senón como se di. Non tocar dúas pasaxes iguais da mesma maneira"... Miguel coñecía, tocaba e admiraba a música de compositores galegos como Adalid, Montes, Baldomir, Chané ou Gaos, entre outros. Prezaba a Eduardo Toldrá como o gran liederista español. Precisamente unha canción deste compositor, pola súa sinxeleza melódica e refinado acompañamento, facíalle esbozar un sorriso plácido: era As froliñas dos toxos, letra de Antón Noriega Varela, da cal deixo escrito o primeiro verso, que reflicte a esencia da peza e carácter do mestre: "¡Nin rosiñas brancas, nin claveles roxos! Eu venero as froliñas dos toxos".