Ferrovial: Que devolvan o roubado

Se Ferrovial recibiu millóns de euros en axudas públicas e agora traslada a súa sede social a Países Baixos para aforrar 40 millóns de euros en impostos, estamos ante un auténtico roubo de diñeiro público e, polo menos, debería devolver o roubado. Feijoo, sempre co capital, defendía a Ferrovial e criticaba o Goberno por falta de seguridade xurídica e porque expulsa de España as grandes fortunas. Nun acto organizado polo xornal ABC o pasado 10 de xaneiro e en presenza de Feijoo, Rafael del Pino, principal accionista de Ferrovial, facía campaña polo PP e manifestaba: "Su trayectoria revela su capacidad de gestión y su solvencia política. Si Usted gana las próximas elecciones, estamos seguros de que contaremos con un buen plan inversor". Por outra parte, Agromán, integrada en Ferrovial en 1999, e outras moitas construtoras aínda teñen débedas sen pagar desde 1936. O franquismo utilizou 400.000 presos políticos como "botín de guerra", auténticos escravos para construír pantanos, estradas, liñas ferroviarias, aeroportos, o Val dos Caídos. Algunhas das empresas públicas e privadas que cometeron esa explotación continúan hoxe a súa actividade e algunhas cotizan no IBEX-35. Jose Luis Gutiérrez Molina recolle no seu traballo Franquismo y trabajo esclavo, una deuda pendiente, a relación das empresas que utilizaron esa man de obra forzada. Presos escravos A construtora Agromán foi fundada por José María Aguirre Gonzalo e José San Román en 1927. A través da súa filial San Román participou nas obras do Val dos Caídos con 250 presos republicanos. Nicolás Sánchez-Albornoz, fillo do historiador e político Claudio Sánchez-Albornoz, detido en 1947 cando participaba como estudante na Federación Universitaria Escolar (FUE), condenado a seis anos de traballos forzados (conseguía fuxir en 1948), explicaba este gran negocio: "Los condenados a trabajar allí estábamos alquilados a las empresas que hacían la obra, Huarte y Banús, por 10,50 pesetas al día. A nosotros nos daban 0,50 pesetas a cada uno. Peinador foi construído por presos dos cárceres de Vigo e de Camposancos, na Guarda Los patronos tenían obreros a precio de saldo y disciplinados", ("Del Valle de los Caídos al IBEX 35", artigo de Alejandro Torrús en Público). O xornalista Isaías Lafuente cuantificaba en 780 millóns de euros os beneficios das empresas con esta explotación dos presos políticos no seu libro Esclavos por la Patria. O artigo 32 da Lei de Memoria Democrática recolle o compromiso do Estado para realizar un censo das empresas que utilizaron traballos forzados no seu beneficio: "A Administración Xeral do Estado impulsará actuacións para o recoñecemento e reparación ás vítimas que realizaron traballos forzados. En colaboración coas demais administracións públicas, confeccionará un inventario de edificacións e obras realizadas por membros dos Batallóns Disciplinarios de Soldados Traballadores, así como por prisioneiros en campos de concentración, Batallóns de Traballadores e prisioneiros en Colonias Penitenciarias Militarizadas". Queda pendente, xa que logo, facer ese inventario de empresas e concretar esa "reparación ás vítimas", é dicir, o diñeiro roubado que deberían devolver esas empresas ás familias dos presos políticos, como xa fixeron en Alemaña após a derrota do fascismo. A Confederación Xeral do Traballo (CXT) denunciaba na Querela Arxentina empresas como Banús Hermanos, San Román, Huarte (hoxe OHL, que dirixe Juan Miguel Villar Mir), Agromán (integrada en Ferrovial), Entrecanales y Távoa (Acciona) ou Dragados y Construcciones (hoxe ACS de Florentino Pérez), "que se aprovecharon de mano de obra esclava para alzar sus imperios económicos durante la dictadura franquista". Reparación ás vítimas Cilia Torna recollía a explotación dos presos políticos en importantes infraestruturas galegas ("Os escravos de Franco na Galiza", Sermos Galiza): máis de 1.100 presos na ampliación do aeroporto de Lavacolla desde 1940 até 1941. O aeroporto de Peinador realizado por presos dos cárceres de Vigo e de Camposancos (A Guarda). A ponte de Tuiriz, en Pantón, por un destacamento penal de 100 traballadores, o mesmo que a ponte da Toxa. Os presos do Campo de Concentración das Figueiras (Castropol), a estrada Ribadeo–Meira; outros presos realizaron obras da estrada de Vilaboa a Santo Hadrián de Cobres no Morrazo, e os do Campo de Concentración de Cedeira, obras na zona do Ortegal. Está pendente a constitución no Parlamento Galego dunha comisión que realice ese inventario de empresas, así como a reparación ás vítimas, tamén económica. Que devolvan o roubado!