![[Imaxe: GZFoto] Manifestación polo 17M de 2016](/asset/thumbnail,1280,720,center,center/media/nosdiario/images/2017/05/10/2017051017025332293.png)
“O galego é o único idioma do Estado español que perde falantes a unha velocidade que podería convertelo en residual en poucas décadas”, escribe o escritor e profesor Carlos Callón no arranque do seu último libro. A diagnose é amplamente asumida. A lingua está condenada á intranscendencia de non producirse un xiro radical na política lingüística do país nos próximos anos.
“Mesmo que as políticas lingüísticas fosen ambiciosas e fantásticas, estas acompañan sempre as aspiracións lingüísticas que ten a sociedade, e a sociedade galega non é unha sociedade que teña demostrado moita ambición en relación á normalización lingüística”, reflexiona Eduardo Sanches Maragoto, presidente da Agal, nun ciclo de conferencias que organiza estes días a Facultade de Filoloxía da UDC.
Hai menos dunha ducia de alumnos no Salón de Graos da facultade. Pero os estudos sobre a lingua son unha das fontes máis prolíficas e prolixas da academia e a feble industria editorial. Isto pasa nos países por normalizar. Tamén, que os filólogos deveñan políticos.
[Podes ler a información íntegra no Sermos Galiza 245, á venda na loxa e nos quiosques e puntos de venda habituais]
