Doce relación (coa) na nosa lingua

Imos xa por maio "mes de ben" (do que din as nosas xentes que procuran nas nosas tradicións, que é o mellor mes do ano, que a vella aínda queima o tallo e que para este mes, se garde o saio). E así diremos que maio tamén é mes grande das nosas letras, das nosas palabras, da nosa Lingua de Pobo. Mes integrador das nosas obras na relación doce na e coa nosa lingua. A miña compañeira, polo vinte e nove de abril, en xa vindo os dous para a casa do concerto de Sés en Forcarei, recordábame o que dixo a cantora de forma determinante, si, que "pailáns" son quen deixan morrer as súas linguas. Sono por establecer relacións tóxicas con elas. Relacións víricas a compases de indo e vindo, (máis de indo), que as levan cara a morte. Non lles importa (esas e eses "pailáns" non queren asumilo) que as linguas son creacións humanas, baseadas nas outredades, e así crean xa que logo determinacións, identidades e diferenzas. As e os pailáns, aínda que o saben, pois parvería non gastan, non queren, neste caso, pensar en nós. Tampouco cren no Pobo Galego como sustento esencial, fundamento e argumento, creador da lingua. Son egoístas. Cren formar parte dun exército que ten a misión universal de "civilizar o mundo bárbaro" (que así, bárbaros, nos consideran). Promoven, sen cortarse un pelo, a nada de meluras, relacións explícitas entre amos e dominados (asimilados). E vai daquela, xa indo á altura de Cabanelas, a aldea de Alfredo Caramés, chofer do xeneral Lister, pregúntame Concha a miña compañeira: temos que nos conformar co que se nos dá? E nese conforme vai a nosa rendición? (volve preguntar). Daquela recordamos os Colectivos Galegos, defensores da nosa lingua, xente traballadora a prol da normalización e expansión da nosa lingua. Unha xigante "ondaxe galega" Nas súas referencias valoramos, entre outras cousas, a necesidade de motivar a construción dunha xigante "ondaxe galega" que nos chegue ben e que a sintamos na responsabilidade de orientarnos cara adiante polos nortes e camiños das decisións colectivas a polas conquistas de sermos máis (a bo uso sempre dos pronomes persoais). As e os "pailáns" deberían saber máis das linguas sen Estado (a Galega éo e minorízana). Tamén que non hai linguas oficiais, nin de rango superior, nin de rango inferior. Falar de igualdade e de liberdade desde rangos constitúe unha argumentación desequilibrada, carente de fondura histórica, que para nada fomenta a dignidade dos pobos con lingua e da que son donos soberanos, si, linguas oficiais, ben pouco recoñecidas, que non viñeron a este mundo por obra e graza do toque sobrenatural dunha pomba, dun pombo ou dunha bubela, que tampouco se poden considerar como reliquias históricas, pois nelas e por elas, dadas a uso, abondosas de falantes, tamén accedemos á universalización dos coñecementos e dos saberes. As linguas oficiais precisan políticas non lingüicidas que as favorezan e posibiliten valor social e hábitos de uso Esas linguas oficiais precisan políticas (non lingüicidas) que as favorezan, ou sexa, apoios suplementarios que lle posibiliten valor social e hábitos de uso, integradas como identidades. Basta pois de canalladas. Vólvesenos estranxeiros En pasando por cerca de Sabucedo onde estivemos pola mañá na converxencia do "así, non" contra a masiva e agresiva instalación de eólicos nos nosos montes, seguimos palabrexando e coincidindo en que España, en extensión, a veces como nacionalismo de imperio vido a menos, por leis e decretos, por opinadores en páxinas incandescentes "dos medios de fabulación", sempre ás nacionalidades quixo impoñernos lingua e cultura e mediar nos nosos avances para que os desandemos, destruíndo no posible a nosa Historia (ata usando os nosos símbolos para determinar a nosa decadencia) e así, que interioricemos que Galiza é unha paixón inútil, pois para sentirnos "integrados" hai que "españolizarse", como se en Galiza nos volvésemos estranxeiros, pois parece que na nosa lingua molestamos e nolo consideran de mala educación. E cara ás nosas letras, convén reflexionar (pois non hai fórmulas milagrosas) cal debe ser a función e o facer dos poderes públicos (e dos cívicos e populares) para coa lingua fonte de riqueza nacional das e dos falantes. Lingua, un todo en todas partes, viva, inclusiva e digna, non domesticada, eixo e referente respectado de toda a nosa vida, recoñecida en todos os espazos de comunicación e non deixada como unha planta que hai que apandar con ela e podala a cada tempo que nos marquen grupos de "patriotas unidos", defensores radicais do español, para que se manteña refén en terra erma.