Parar a guerra

Pronto fará un ano do comezo da guerra na Ucraína. Pano de fondo de mudanzas que están a acontecer no político, económico ou xeoestratéxico e que nos están a afectar moito máis negativamente do que, anestesiados pola propaganda, somos quen de percibir. Alén de causas e causantes, a guerra prolóngase. Unha das consecuencias é o enorme incremento do gasto militar e, ao tempo, o branqueo do fascismo. Miles de millóns de euros son desviados dos orzamentos para armar, financiar e soster con respiración asistida o réxime de Zelenski, di a propaganda que é un defensor da liberdade e a democracia fronte ao sátrapa ruso. Abonda con ler a prensa ucraína para saber que é un réxime, con toda a oposición laminada, onde nin a igrexa ortodoxa se libra da represión. Un réxime que glorifica a nazis como Bandera, do que o xefe do exército ucraíno se proclama admirador, onde os batallóns nazis como Azov, por máis que os oculten á luz pública, seguen activos integrados no exército regular, un réxime, ademais, corrupto até a medula, onde parte da axuda occidental serve para enriquecer a cúpula política, o que obrigou ao cese dalgúns cargos para calmar a "inquietude" dos doadores e a Biden a enviar "auditores" para aparentar un certo control. Os tanques alemáns No contexto europeo, moi preocupante é o novo papel de Alemaña, que dende o fin da segunda guerra e até hai pouco xogaba un papel máis ben discreto. O incremento exponencial do gasto militar e a decisión de enviar tanques, outra vez, para enfrontar cos rusos supón un notable cambio de estratexia. A renuncia, forzada por EEUU, ao uso pola súa industria do gas ruso máis barato, aceptando en silencio a voadura dos gasodutos, da que publicamente se alegra Victoria Nuland, confirmando quen foi o responsable, abre interrogantes para a súa economía. Coa a inflación no 10% aumenta o descontento social. O mítico "pacifismo" dos Verdes saltando polos aires reconvertidos en campións belicistas, Die Linke fracturado co abandono de Lafontaine, ou a ultradereitista Alternativa por Alemaña como forza opositora ao envío de armas como expresión dos cambios no político. Ardor guerreiro, do que participa o Goberno Sánchez, que superando ao Aznar das Azores, e co apoio total do monarca e de Feijóo, incrementa o gasto militar. Un gasto, tamén o da UE, ás agachadas. Nunca explican á poboación de que partidas o detraen, non vaia a ser que, de sabelo, se opoña. Ocultan que necesidades das persoas se desatenden, mais que podemos imaxinar. A mais gasto militar menos gasto social, menos gasto en sanidade pública, dependencia ou vivenda. Xustifican a necesidade de esmagar militar e economica-mente Rusia para evitar que, derrotada Ucraína, avance na conquista de outros estados europeos China no horizonte Menten e sábeno, por iso os líderes do "mundo libre" repiten, para calmar o desacougo, que o "sacrificio das clases populares merece a pena". O que non nos din é en que nos beneficiará aos pobos europeos a hipotética derrota rusa. Xustifican a necesidade de esmagar militar e economicamente Rusia para evitar, din, que derrotada Ucraína, avance na conquista de outros estados europeos. Porén os dados apuntan xustamente na dirección contraria. Derrotar a Rusia só envalentonará a USA nunha estratexia na que o obxectivo principal é China, o que nin ocultan. Sancións económicas, campañas mediáticas masivas de desprestixio e demonización, alianzas militares ou provocacións en Taiwan fan parte desa estratexia. Que Mike Minihan, xeneral da forza aérea ianqui envíe unha carta aos seus comandantes, con publicidade, para que se preparen para a guerra con China no horizonte do 2025 ou o xefe da OTAN buscando apoios en Asia, dá para unha pensada. Neutralizar a UE, eliminar Rusia e China como molestos competidores no económico e político en Africa ou América Latina, recuperar un dominio do mundo que están a perder é o obxectivo real dos EEUU, é o perigo para os pobos. Nesta guerra gañan os intereses económico-militares dos EEUU, perden "Europa" e os seus pobos. Non hai altruísmo, se, como din, defenderan a integridade territorial de Ucraína o mesmo farían coa de Palestina ou o Sáhara. Axudar a prolongar unha guerra na que "occidente" está a saltar cada día as súas propias liñas vermellas é unha insensatez. A reacción rusa de verse acurralada é impredicible. A extensión do conflito a outros lugares non é unha hipótese irreal. Sen oposición popular os gobernos que a promoven non se deterán. E xa que non quixeron a paz aplicando os acordos de Minsk e hora de facela posible agora. As veces é mellor un mal acordo que unha boa guerra. E este é un dos casos.