Maduro, unha década de resistencia fronte aos envites da oposición

O 14 de abril de 2013 Nicolás Maduro Moros converteuse no novo presidente da República Bolivariana de Venezuela. Co 50,66% dos votos fronte ao 49,07% do opositor Capriles, Maduro lograría vencer unha elección que a oposición catalogaría de "fraude" e que dez anos despois reflicte perfectamente a división social e a dinámica política de confrontación vivida no país caribeño durante a última década. Maduro –que asumira a Presidencia de Venezuela o 8 de marzo de 2013 días despois do falecemento de Hugo Chávez– prestou xuramento o 19 de abril para o período 2013-2019. — A caída do chavismo parecía "cuestión de tempo" Daba comezo o que a oposición catalogaría como "madurismo" –termo, doutra banda, acuñado para disociar a Maduro do chavismo–; é dicir, a fase posChávez onde tras a desaparición física do líder da revolución bolivariana o país volvería ao vello réxime. A caída do chavismo parecía "cuestión de tempo" e nin os máis pesimistas podían imaxinar, dez anos despois, o "presidente obreiro" aínda no poder. Dez anos de hostilidades A súbita caída dos prezos do petróleo –desde os 110 dólares por barril até os 30 dólares por barril– en menos dun ano marcaría o inicio das hostilidades contra unha economía excesivamente dependente do petróleo e totalmente rentista; unha contradición que a oposición, con axuda e beneplácito dos EUA, tentou aproveitar e que tivo en 2015 o seu punto álxido cando Barack Obama sinalou o "réxime venezolano" como unha "ameaza" para a seguridade dos Estados Unidos, dando comezo así a unha serie de medidas coercitivas cuxo obxectivo foi afogar o pobo venezolano. Bloqueo Desde 2015, houbo perto de 1.000 medidas sancionadoras contra o Estado Venezolano e persoas do Goberno por parte de EUA e os Gobernos europeos, incluído o bloqueo de activos de diñeiro e ouro, a introdución do dólar paralelo na economía venezolana co obxectivo de provocar a desvalorización da moeda nacional, a hiperinflación ou o desabastecemento, provocado este último, polos opositores contra a regulación de prezos dos produtos básicos por parte do Goberno, e cuxas imaxes deron a volta ao mundo para ensinar "o mal que se vive en Venezuela" e que demostran ser parte da brutal campaña occidental de propaganda e desinformación contra Venezuela. Estas foron algunhas das armas empregadas –incitadas por Occidente– nesta guerra sen cuartel contra un presidente, que guste máis ou menos, foi elixido de acordo ás leis electorais e democráticas do país, baixo as cales, paradoxalmente, a oposición lograría unha incontestable vitoria nas eleccións lexislativas de 2015 facéndose con dúas terceiras partes do Parlamento. Do bloqueo á esperanza O ataque continuo ao que Nicolás Maduro foi sometido desde o inicio do seu mandato resume perfectamente unha década de liderado. Unha década repleta de situacións políticas extremas, desde intentos de golpes de Estado até invasións erradas mediante mercenarios, pasando até por un intento de magnicidio. Situacións que nin sequera o propio Hugo Chávez padeceu e que outorgan tinguiduras case épicas ao mandato de Maduro. No plano estritamente económico, o Executivo de Venezuela debeu tomar medidas para paliar a crise económica: desde a subida continua de salarios –para facer fronte á capacidade de adquisición practicamente nula da poboación– a bonos de axuda ou a repartición do CLAP, a caixa de produtos alimentarios básicos, a todas as familias do país. O Goberno venezolano tamén se viu obrigado a tomar outra serie de medidas que, aínda que pouco teñen que ver coa ideoloxía socialista, foron de vital transcendencia na conxuntura actual; por exemplo, a liberalización do dólar, iniciativa que, a pesar do custo de asumir a inxerencia estadounidense na política económica do país, provocou que o diñeiro volva fluír na rúa, mellorando así a capacidade adquisitiva da poboación e mais a súa calidade de vida.