Cuba, revolución e deporte

Desde o triunfo revolucionario de xaneiro de 1959, o deporte cubano viviu un ascenso sostido en materia cuantitativa e cualitativa. Non só Cuba diversificou os deportes que se practican, senón que nestas seis décadas e media o país logrou un lugar destacado no medio deportivo. A nova edición dos Xogos Olímpicos de París serve como marco propicio para apuntar os logros alcanzados polo deporte revolucionario cubano e algúns elementos sobre a concepción que impulsou a masificación sostida do deporte na illa. Unha nova concepción do deporte Se ben antes de 1959 existiron en Cuba atletas de calidade indiscutíbel, como José Raúl Capablanca en xadrez, Kid Chocolate en boxeo ou Ramón Fonst en esgrima, os seus logros non se enmarcaban como resultado de políticas públicas para o desenvolvemento do deporte, máis ben eran fillas do talento individual e o fomento privado. A concepción do deporte como negocio era daquela a lóxica predominante. Co triunfo revolucionario de xaneiro de 1959 ábrese paso unha nova concepción para o desenvolvemento deportivo nacional. Estimulouse a práctica masiva do deporte e a educación física, así como abaratar significativamente o prezo dos espectáculos deportivos para que a maioría do pobo puidese, efectivamente, gozar deles. Tamén se comezou a investir en centros educativos especiais para a formación de atletas que incluían e inclúen até o presente a total gratuidade dos estudos e unha bolsa na que están contemplados o aloxamento, a alimentación e as subministracións deportivas básicas para a súa formación. Para o poder revolucionario o deporte deixou de ser un negocio e pasou a ser un medio recreativo e participativo, un medio fundamental para a promoción da saúde e a calidade de vida da poboación. O propio Fidel, amante do deporte, xogou un importante papel na promoción e difusión da nova cultura deportiva. De forma complementaria a este desenvolvemento, o país tamén investiu nunha industria deportiva nacional, o Instituto de Medicina Deportiva e o Laboratorio Antidoping de La Habana, estas últimas institucións de referencia no seu campo a nivel nacional e internacional. Ademais disto, enviáronse adestradores deportivos a países do terceiro mundo para contribuír ao desenvolvemento do deporte nesas nacións. Cuba é hoxe o país con máis medallas olímpicas da rexión de América Latina e ocupa o posto 16 a nivel mundial A pesar da complexa situación económica existente no país, o deporte e a vontade de seguir impulsando o desenvolvemento deportivo nacional seguen sendo prioridades do traballo gobernamental. Proba disto é que as escolas deportivas a todos os niveis continúan funcionando para a formación e superación de atletas e invístese na medida do posíbel para lles garantir as subministracións fundamentais, así como para posibilitar o seu adestramento no estranxeiro e a participación en tantos eventos nacionais e internacionais como for posíbel. Sen negar o impacto que a crise e o bloqueo norteamericano tiveron sobre esta esfera, como en moitas outras da realidade cubana. Logros do deporte revolucionario Antes de 1959, Cuba obtivera só 12 preseas olímpicas, delas cinco de ouro, desde París 1900 até Melbourne 1956. Por contraste, Cuba é hoxe, despois dos últimos éxitos nos Xogos de París deste ano, o país con máis medallas olímpicas da rexión de América Latina, con 244 en total, das que 86 son de ouro, 70 de prata e 88 de bronce. E ocupa o posto número 16 no medalleiro a nivel global. Alén do desempeño olímpico, Cuba é unha potencia a nivel panamericano, ocupando o segundo lugar no acumulado histórico de medallas, só por detrás dos Estados Unidos e por diante de xigantes como Canadá, Brasil ou Arxentina. O país tamén diversificou significativamente os deportes nos que obtén medallas en certames internacionais, desde deportes en equipo tradicionais como o béisbol até o voleibol ou o fútbol, pasando pola esgrima, o ciclismo, o atletismo, o boxeo, a loita, o judo, o remo, o tiro e un longo etcétera. Todos estes son exemplos de éxitos deportivos que dan fe dos extraordinarios resultados que pode lograr un pequeno país de pouco más de dez millóns de habitantes cando existe a vontade colectiva para apoiar e fortalecer o desenvolvemento do deporte. Estes logros tamén desmenten as numerosas campañas que pretenden negar ou invisibilizar os logros do proceso revolucionario cubano, mesmo os máis evidentes.