China e Rusia, unha mirada diferente desde América Latina

Atopámonos nun momento histórico no que simpatizar con China ou Rusia, dous países con sistemas políticos moi distintos e gobernados por ideoloxías diametralmente opostas, supón practicamente ser considerado un traidor á cultura e valores occidentais. Incluso as esquerdas no Estado español adoptaron unha posición ao Corea do Centro. Cando alguén di "nin machista nin feminista", é machista; ou que cando alguén se autodefine como "nin de esquerdas nin de dereitas", é de dereitas. Con todo, a presión política e mediática correu cara á dereita a unha boa parte das esquerdas estatais, que agora din que nin con Ucraína nin con Rusia. Podería contar a miña última experiencia durante o referendo no Donbass, en setembro de 2022, cando ademais de visitar centros de votación en Donetsk e Lugansk, en zonas política, social e culturalmente rusas, visitei un hospital de feridos de guerra, e xente coas pernas e/ou brazos amputados polos bombardeos ucraínos que comezaron en 2014 dicíame que este referendo chegaba oito anos tarde. Mais, por sorte para o lector, isto non se trata dunha crónica senón dunha análise política. Perplexidade Por iso querería interpelar o lector ou lectora de Galiza, do Estado español, ou de calquera lugar de Europa, que se pregunte por que en América Latina ningún país rompeu relacións con Rusia desde a intervención militar en Ucraína, e moito menos impuxo ningún tipo de sanción económica ou comercial. Quizais, ensaiando unha pequena hipótese, sexa polo feito de que tanto Rusia como China se dedicaron a impulsar unha nova (xeo)política das relacións internacionais que pasa por cousas tan básicas como, a diferenza dos Estados Unidos e a OTAN, non impulsar golpes de Estado nin impoñer bases militares en solo latinoamericano. Non é casualidade que a semana pasada un país pequeno, pero digno, como Honduras, rompese relacións con Taiwán e estabelecese un acordo diplomático coa República Popular China, país que pronto visitará a presidenta Xiomara Castro, que viviu en primeira persoa o golpe de Estado que en 2009, e impulsado polos Estados Unidos, déronlle as forzas armadas ao seu marido Mel Zelaya, cuxo único delito foi achegarse ao ALBA e Petrocaribe para poder sacar da pobreza o seu pobo. É por todo o anterior que en América Latina mirou con perplexidade a acusación e orde de arresto contra Vladimir Putin por "crimes de guerra". Mentres o trío dos Azores, Bush, Aznar e Blair, rin a gargalladas, é moi probábel que no próximo Cume dos Brics (Brasil, Rusia, India, China, Sudáfrica) e con Putin presente, se escenifique como nunca antes a nova orde multipolar, ante unha hexemonía estadounidense que hai moito está en decadencia e pasou a unha fase de dominación violenta, utilizando a OTAN como plataforma en Europa. E da perplexidade pasouse ao interese (moito máis do que debía poñer Europa) á recente reunión entre Putin e Xi Jin Ping, na que máis aló dun apoiou político, se adoptou unha decisión que vai marcar o futuro, a desdolarización da economía mundial e o ascenso do yuan. Europa, incapacitada A China xa gañou, sexa cal for o escenario futuro. Se se acepta o seu plan de paz para Ucraína, será o actor central na resolución do conflito ante unha Europa incapacitada para tomar decisións por si mesma; e se o acordo é rexeitado, terá todos os argumentos para tomar partido e reforzar o seu apoio a Rusia. Mentres tanto, é necesario lembrar ás esquerdas estatais, que en Ucraína todos os partidos políticos de esquerda están ilegalizados (algo nos debe de soar); que o primeiro país en utilizar o uranio empobrecido que o Reino Unido vai fornecer a Ucraína foi a Alemaña nazi durante a II Guerra Mundial e que Estados Unidos leva 251 intervencións militares desde o final da guerra fría. Pero sobre todo, é importante salientar que non se necesita estar de acordo ideoloxicamente cun goberno, estea en Moscova ou Beijing, para estar en contra dos Estados Unidos e a OTAN por defecto, sempre, sen matices. Pódese estar a favor da paz e en contra das bases militares e golpes de Estado que, casualmente, sempre veñen dun só dos dous bandos actualmente en conflito, conflito no que Ucraína, gústenos ou non, tan só é un proxy. Do que non teño ningunha dúbida é de que, máis aló das posicións do lector ou a lectora arredor deste deliberadamente provocador texto, como demócratas debemos unirnos para esixir que o xornalista vasco Pablo González sexa posto en liberdade de maneira inmediata.