Non facer nada. Esa é a estratexia política de Mariano Rajoy. Pero, ao igual que o seu curmán, o laissez-faire do liberalismo económico, o non-facer-nada de Rajoy é un principio que se mantén en pé grazas a un si-facer en certo grao invisíbel. Explícome, se para “deixar facer” os individuos, o liberalismo precisa dun Estado forte que garanta coercitivamente a orde pública, o non-facer-nada de Rajoy, esa estratexia que o segue presentando como un simple executor do sentido común, precisa tamén da posta en marcha de certos mecanismos de coerción.
Neste caso, os mecanismos son eminentemente xurídicos: intervencións policiais, sentenzas do Tribunal Constitucional e procedementos penais, malia que estas actuacións non foron deseñadas para resolver conflitos sociais ou políticos de certo calado. Alguén poderá opoñer a natureza realmente política do labor dos tribunais en xeral e do Tribunal Constitucional en particular. A dita natureza política sen dúbida existe e era unha idea aceptada polo propio deseñador dos tribunais constitucionais, o xurista Hans Kelsen. Mais tampouco se debe esquecer que a misión destes tribunais, segundo Kelsen e tamén segundo as e os seus detractores, é defender a Constitución, mais non, e velaí a diferenza, abordar os conflitos que precisan dunha solución constituínte.
[Podes ler a análise íntegra no número 271 de Sermos Galiza, á venda na loxa e nos quiosques habituais]