10 anos do pasamento de Chávez: Ánimo alegre e combativo

O 5 de marzo de 2013 faleceu Hugo Chávez. Uns meses antes recomendara que "se se presentase algunha circunstancia sobrevida", nesa conxuntura se elixise Nicolás Maduro para a Presidencia da República. Tal como indica a Constitución para os casos de ausencia absoluta, o 14 de abril tiveron lugar as eleccións nas que o pobo, seguindo aquela expresa recomendación, elixiu, efectivamente, Maduro. Non o tivo fácil o novo presidente. Desde o primeiro momento, todas as forzas internas e externas contrarias á revolución bolivariana lanzáronse contra el. O propio Chávez advertírao con profética crueza aquel 8 de decembro: "Non faltarán os que traten de aproveitar conxunturas difíciles para manter ese empeño da restauración do capitalismo, do neoliberalismo, para acabar coa Patria. Non, non poderán. A esta circunstancia de novas dificultades -do tamaño que foren- a resposta de todos e de todas as patriotas, os revolucionarios (...) é unidade, loita, batalla e vitoria!" E en efecto así foi. Tras a toma de posesión de Nicolás Maduro, os EEUU, apoiándose nos factores da oposición venezolana ao servizo da oligarquía nacional, lanzaron contra Venezuela unha guerra difusa, brutal e desapiadada, centrada no obxectivo de destruír a economía e aniquilar a cotiandade para desarmar o ánimo vital do pobo venezolano. Os traidores e desertores non foron tantos como imaxinaba o imperio. O pobo resistiu No propio país, desatouse unha estratexia insurreccional de carácter neofascista, particularmente entre os anos 2014 e 2021. E desde o exterior, promovido polos EEUU coa complicidade europea, comezou o brutal bloqueo comercial, financeiro, diplomático e comunicacional que segue ata hoxe. A historia é longa, pero basta lembrar que a partir de 2015, o presidente en exercicio renova cada ano o insólito decreto de Obama que declara Venezuela "ameaza inusual e extraordinaria para a seguridade dos EEUU", para manter a agresión, que inclúe, entre outros factores, un total de 927 medidas coercitivas ilegais, mal chamadas sancións, co obxectivo confesado de dobregar a vontade do pobo venezolano e derrocar o goberno democrático de Nicolás Maduro. Chávez, presente Pero as palabras de Chávez daquel 8 de decembro non soamente foron proféticas en canto ás ameazas e agresións, senón que tamén o foron en canto á resposta de "unidade, loita, batalla e vitoria" do pobo venezolano. Porque durante estes dez anos, a unión do pobo organizado mantívose, como se mantivo a unión cívico-militar, cunha admirable resistencia nesa bárbara guerra de cuarta xeración que se lanzou contra el. Resistencia que se desenvolve gañando cada batalla, do xénero que sexa, nos distintos escenarios, e alcanzando asombrosas vitorias estruturais, ata esta etapa de renacemento que agora comeza a vivir Venezuela e que é recoñecida polos observadores imparciais. Venezuela non foi derrotada. A revolución non se entregou. Os traidores e desertores non foron tantos como imaxinaba o imperio nesas circunstancias. O pobo resistiu. E a confianza nun futuro de prosperidade, en soberanía, e co poder do pobo intacto, comeza a despexar as nubes agoireiras. Todo isto configura a paisaxe política da Venezuela que, en conmemoración dos dez anos da partida física do seu comandante, vén de celebrar o primeiro Encontro Mundial pola Vixencia do Pensamento Bolivariano do Comandante Chávez no século XXI, con representantes de 55 países. Neste marco, tivo lugar o cume de presidentes do ALBA TPC, a reunión dos movementos sociais do ALBA, un novo encontro internacional de intelectuais e artistas en defensa da humanidade, con foros, debates e un espectacular concerto de cantautores, acompañados da Orquestra Filharmónica nacional. Todo iso ademais dos actos conmemorativos específicos, tanto no gran teatro Teresa Carreño como no lugar onde descansa o comandante, con presenza de invitados da talla de Evo Morales, Rafael Correa e Raúl Castro. Igualmente, recibindo mensaxes de todas partes do mundo. A nota extraordinaria de todo isto é a actitude dun pobo bolivariano que xa non rememora Chávez con tristeza, senón que o fai cunha inusitada alegría combativa. Un pobo que asume a presenza do seu comandante en cada minuto da vida e en cada escenario da loita. "Chávez non son eu, Chávez é un pobo", dixera o líder da revolución. E hoxe a xente corea cun sentimento impresionante: "Chávez non morreu, multiplicouse". Aquí ninguén fala de Chávez en pasado.