Sermos Galiza. A crise favoreceu pór na mesa o debate sobre o papel da Unión Europea e do euro. Que radiografía fariades no momento actual do UE e o euro após estes anos de gran recesión?
Manuel Mera. O resultado da crise é malo: aumenta a desigualdade social e a desigualdade entre territorios, esténdese enormemente a precariedade, hai dúbidas sobre o que vai pasar coas pensións, hai unha fiscalidade máis regresiva. Hai unha enorme concentración e centralización do capital. Mais a pregunta é, rematou a crise? Eu teño as miñas dúbidas.
Julio Torrado. A UE é un proxecto no que se destacou sempre o positivo, que o ten, mais nestes anos evidenciáronse as costuras. Os problemas de Europa mostráronse nunha situación como esta, de crise profunda. Unha crise cun problema engadido: non é que se saia, senón como se está a saír. Temos un problema de desigualdade brutal. Ben, estas costuras da UE amosan que a pesar dunha suposta unidade de Europa ao final, á hora de resolver os problemas, non hai tal. Asistimos a unha competición brutal no seo de Europa entre uns Estados e outros, e aí está o problema. O positivo era a idea xeral de países cun proxecto común e ao final non é así e ao chegar os problemas ficou en evidencia a fractura e a debilidade do sistema europeo, que precisa aínda moita construción.
SG. Son, logo, a UE e o euro parte da solución ou parte do problema?
Mera. Para min o euro é parte do problema. A UE está construída en base aos intereses das clases dominantes de Alemaña, as grandes corporacións e poderes, que crearon uns mecanismos de control sobre o conxunto de Europa. Non é o mesmo o período inicial da UE, con políticas máis amábeis e onde se precisaba desenvolver certas infraestruturas e actividades produtivas para que se engarcen cos intereses económicos centroeuropeos; que o de agora. Un dos principais mecanismos de control é o arancelario, coas políticas macroeconómicas comúns. Favorecendo importación e exportación de determinados produtos.
O seguinte paso foi o euro, que regula toda a actividade económica. Non é casual a flexibilidade cuantitativa nestes anos, coa finalidade de salvar a banca, nomeadamente a alemá e francesa, moi expostas.
[Podes ler o debate íntegro no Sermos Galiza 248, á venda na loxa e nos quiosques e puntos de venda habituais]
