Reducir impostos até afogar a sociedade na bañeira

O PP e Vox aproban rebaixas de impostos nas autonomías que gobernan. Seguen o ronsel da plutocracia estadounidense que desde hai décadas minimiza os dos máis ricos. Trump baixou o imposto sobre beneficios do 35% ao 15% e o tramo superior do IRPF en 4 puntos. Procuran, segundo o republicano Grover Norquist, “cortar o Goberno á metade para encollelo até que o poidamos afogar na bañeira”. Non limitan os desembolsos militares, 40% do total mundial, nin as subvencións aos combustíbeis fósiles. O PP e Vox queren afogar a sociedade na bañeira replicando a secuencia ianqui. O primeiro paso é a redución dos impostos aos ricos para aumentar o déficit público. Un déficit que xustificará a eliminación de prestacións sociais e cortes nos servizos públicos. A súa privatización abrirá novos nichos de negocio para os capitais privados. Para garantir apoio social a políticas que benefician unha minoría, neutralízase a análise de propostas alternativas. Non se debate cales son os servizos e prestacións que se deben financiar, o nivel de impostos necesario, a relación entre imposición directa (IRPF, Patrimonio, Sociedades) e indirecta (IVE, impostos especiais), quen paga, quer dicir, o nivel de progresividade; senón que se idea unha frase que difunden insistentemente as redes sociais e os medios conservadores: “Sánchez tería menos diñeiro na súa caixa, e os españois terían máis diñeiro nas súas casas”. Cales son os principais gastos públicos, como se financian, a quen benefician? A partida máis cuantiosa é a das pensións, máis de 170.000 millóns de euros, un 13% do PIB, que garante unha renda para 9 millóns de pensionistas e que se financia coas cotizacións de 20 millóns de persoas activas. Un mecanismo de solidariedade entre xeracións da clase traballadora. O esforzo público é substituído polo privado, que representa 30% do gasto sanitario e 20% do educativo O orzamento galego para 2022 equivale ao 17% do PIB. As funcións máis importantes, sanidade e educación, 4.600 millóns e 2.800 millóns de euros respectivamente, suman un 11% do PIB e 3 de cada 4 euros orzados. Porque fuximos das mentiras que achandan o camiño ás mensaxes ultradereitistas e parafascistas, non escribiremos que van á caixa de Rueda. Benefician toda a sociedade, especialmente a clase traballadora e o 80% de menores ingresos, á que garanten asistencia sanitaria e un ensino de calidade. Engadindo Políticas Sociais, Medio Rural, Emprego, e Infraestruturas e Mobilidade, temos o 15% do PIB galego e case o 90% do orzamento total. O esforzo público, insuficiente, é substituído polo privado que xa representa o 30% do gasto sanitario, o 20% do educativo e o 70% da atención á dependencia. Que perseguen as dereitas ianqui, inglesa, madrileña e galega coas reducións de impostos e as privatizacións? O primeiro obxectivo é económico, alimentar o capital dos máis ricos por dúas vías: minimizando a súa participación no financiamento das infraestruturas e dos servizos de formación e mantemento da saúde da man de obra que explotan; e baixando os salarios nos servizos privatizados para transformalos en retribucións dos directivos e dividendos. O segundo, é político, escindir a maioría social entre o grupo que utiliza os servizos privados e o que permanece nos públicos. Facilítase así unha alianza entre capital e clases medias, que substitúe a que existiu entre clases traballadoras e camadas intelectuais. Esta é unha das bases materiais da hexemonía neoliberal en Madrid. Por último, o ensino privado serve á reprodución político/ideolóxica das dereitas máis extremas. Os colexios e universidades privados e das seitas ultraconservadoras son un viveiro de cadros políticos para a nova dereita e de adoutrinamento en ideas reaccionarias. Nas sociedades avanzadas, a partida para sanidade ronda o 9% do PIB; para educación, o 5%; e, para pensións, o 11-14%; as tres suman unha cuarta parte do produto social. As sociedades ricas privatizadas son moito máis caras e máis ineficientes. Estados Unidos é o país con maior gasto sanitario, o 17% do PIB, 1 de cada 6 dólares producidos. Emprega máis de 11.000 dólares por persoa, unha cantidade un 40% superior ao segundo, Suíza, 7.800 dólares, e un 70% superior ao terceiro, Noruega, menos de 7.000 dólares. Porén, 30 millóns de persoa carecen de seguro médico e as facturas do hospital son a primeira causa de quebra familiar. A débeda por préstamos para estudos universitarios chega a 1,6 billóns de dólares, maior que o PIB español. En 2021, as empresas do Ibex-35 obtiveron beneficios históricos, mentres, desde 2007, o imposto de sociedades perdeu un 40% de recadación. Petroleiras e eléctricas conseguen lucros récord. A ratio entre os ingresos do 20% máis rico e o 20% máis pobre, por riba de 6 veces, é a cuarta máis elevada entre os 27 Estados da UE. O total de impostos e cotizacións sociais é inferior á media da UE e moi inferior á do núcleo da UE-15. Na Galiza e no Estado español urxe unha reforma fiscal radical para construír un sistema progresivo que garanta recursos suficientes ás Administracións públicas.