O ocaso da pesca en Galiza ante a revisión da Política Pesqueira Común

Investigadores da Universidade de Santiago realizaron o primeiro estudo de impacto do peche en España e Francia da anchoa alá polos anos 2005, no que conclúen que o sistema socio-ecolóxico da pesca da anchoa do Golfo de Biscaia experimentou grandes transformacións tras o seu peche entre 2005 e 2010. Eses cambios foron analizados na investigación internacional A systemic approach to analyzing post-collapse adaptations in the Bay of Biscay anchovy fishery que acaba de ser publicada na prestixiosa revista científica Canadian Journal of Fisheries and Aquatic Sciences coa participación do profesor da USC e membro do Cretus Sebastián Villasante. Este estudo é o primeiro interdisciplinar sobre o impacto do peche da pesca desta especie en España e Francia, e constata que, aínda que a poboación de anchoa recuperouse, o sistema pesqueiro socio-ecolóxico non volveu ao seu estado anterior ao colapso, de maneira que se perderon importantes características socio-económicas. A caída na actividade está desangrando a lonxa de Vigo coa destrución de sete empregos cada semana O tecnicismos importantes, características socioeconómicas, vén a significar que pecharon fábricas de conserva, perdéronse buques pesqueiros e tripulantes que se marcharon a outro sector e xa non volveron á pesca. Ao mesmo tempo que sae este estudo, a Comisión Europea, nese procedemento de audiencia pública que chama tan pomposamente "díganos o que pensa", abre un prazo de escoita para saber o que opina a sociedade civil en relación a norma esencial de aplicación da PPC, o Regulamento (UE) nº1380/2013 do Parlamento europeo e do Consello de 11 de decembro de 2013 sobre a política pesqueira común. A Comisión de Pesca da UE, sorprendentemente, saca peito da desfeitas socioeconómicas que fixo en comunidades autónomas tan importantes como Galicia, e fala de que coa aplicación da PPC deberíamos ir, entre outras cousas, cara a: 1) Unha xestión das poboacións de peces ao rendemento máximo sostible para todas as poboacións xestionadas; 2) Consolidar a introdución gradual dunha obrigación de desembarque de 2015 a 2019 para todas as capturas xestionadas con límites de capturas ou tallas mínimas; 3) Consolidar plans plurianuais de xestión da pesca en diferentes concas marítimas; 4) Establecer límites de capacidade da frota por país da UE, xunto coa obrigación de que os países garantan un equilibrio estable e duradeiro entre a capacidade pesqueira e as posibilidades de pesca ao longo do tempo e a obrigan de que elaboren plans de acción para reducir o exceso de capacidade; 5) Cuestións relativas a melloras da gobenanza, á rexionalización na xestión e outros mantras aos que nos ten acostumado esta panda de burócratas que se dedican en Bruxelas a esmagar o noso sector pesqueiro ante a inacción duns e outros. Perden as lonxas E a realidade que temos en Galicia é que, por exemplo, na Mariña, comarca onde a pesca é esencial e estratéxica, o ano 2023 trouxo o maior descenso en tonelaxe de rexistro bruto da historia da pesca, onde só o meu Celeiro perdeu cinco barcos de altura. E os derradeiros datos publicados pola Xunta presentan o peor ano no que vai de século en pesca descargada. E se falamos tamén da cidade pesqueira más importante na UE, Vigo, a caída na actividade está desangrando a lonxa coa destrución de sete empregos cada semana segundo os derradeiros datos que se fixeron públicos recentemente, e o persoal de descarga e vendas queda por baixo das 4.000 persoas por primeira vez. Se reparo na miña segunda patria chica, A Coruña, as cifras non son menos desalentadoras. As descargas de peixe na lonxa durante o primeiro trimestre deste ano reflicten unha forte caída con respecto non só ao mesmo período de 2023 senón á maioría da última década. Os 3,07 millóns de quilos que se poxaron só son comparables cos 3,3 millóns de 2022, xa que quedan moi por baixo das cantidades obtidas en anos precedentes, con 2015 como o mellor do últimos dez ao alcanzarse os 8,6 millóns, aínda que noutros exercicios chegouse aos 7,7 e en dous deles superáronse os seis millóns. Ante este panorama, só caben medidas políticas drásticas para que estados pesqueiros como o español se deixe de contemporizar co tema pesqueiro e poña as pilas e algo máis. Non podemos seguir deixando que esmoreza este sector e hai que dicirlle á Comisión de Pesca que, ata aquí chegamos, que agora o que urxe é salvar os pescadores e que os impactos socioeconómicos deben ser prioritarios xa, pois iso.