Está Galicia perdendo o tren das economías emerxentes?

A visita na semana pasada do presidente Lula a España circunscríbese dentro dun novo proceso de procura internacional de socios para a economía brasileira. Tras a visita a Portugal –país co que Brasil garda unha ligazón económica, histórica e cultural secular– Lula escolleu como segunda parada na súa viaxe o Estado español, ao que corresponde a próxima presidencia do Consello da UE. Brasil, que forma parte dos países emerxentes coñecidos como Brics (Brasil, Rusia, India, China e Suráfrica), é un país cuxo atractivo para captar investimentos crece. Os seus máis de 218 millóns de habitantes sitúano como a sétima poboación mundial. Ademais, é responsable de tres quintos da produción industrial da economía suramericana e participa en diversos bloques económicos, como Mercosur, o G-20 ou o Grupo de Cairns. Riqueza económica A economía brasileira é diversa. A industria automobilística, do aceiro, da petroquímica, de computadores, aeronáutica e de bens de consumo duradeiros contabiliza o 30,8 % do seu PIB. Ademais, é relevante a industria alimentaria do país (2º exportador mundial), de celulosa (2º produtor), de calzado (4º produtor) e de téxtil. A súa actividade industrial está concentrada xeograficamente nas áreas metropolitanas de São Paulo, Río de Janeiro, Curitiba, Porto Alegre, Manaos, ou Salvador de Bahía, entre outras. Brasil foi nos últimos anos o terceiro exportador mundial de produtos agrícolas, só por detrás de EEUU e da UE En canto ao seu sector primario, agricultura, silvicultura, explotación forestal e pesca suman arredor do 6,1% do seu PIB. Un dato que sitúa á súa agroindustria como relevante para a balanza comercial do país, a pesar das barreiras e das políticas de subsidios adoptadas polos países máis desenvolvidos. Non obstante, Brasil veu sendo nos últimos anos o terceiro exportador mundial de produtos agrícolas, só por detrás de EEUU e da UE. Destaca neste sentido a súa produción de caña de azucre, soia, café, laranxa, papaia, millo, ananás, ou algodón, ademais da exportación de cárnicos como o polo (1º exportador mundial) e a produción de vacún, leite, carne de porco e ovos. No sector mineiro, o país é o segundo exportador mundial de ferro e un dos principais produtores de cobre, ouro, bauxita, manganeso ou niobio. Con estes datos non sorprende que desde hai anos veñamos insistindo desde distintas áreas na necesidade de fomentar o fortalecemento das flutuantes relacións económicas galegas con Brasil, máxime cando se trata dun país con gran proximidade lingüística con Galicia. Por se isto fose pouco, a diáspora galega no país –iniciada a finais do século XIX– contabilizaba máis de 38.000 emigrantes na década pasada, concentrados fundamentalmente en São Paulo, Salvador de Bahía, Rio de Janeiro e Santos, precisamente algunhas das rexións máis industrializadas. Esta diáspora é, sen dúbida, unha forza viva en canto ao coñecemento do mercado. Pero é que Galicia conta ademais cunha estreita relación comercial con Portugal –segundo destino das súas exportacións, multiplicando por máis de trinta a actividade comercial con Brasil, a pesar de ter unha poboación vinte veces menor–, unha economía clave que, de ser o caso, podería exercer de ponte entre a autonomía e o país suramericano. Sendo así, e despois de moita insistencia por parte de axentes como o IGADI, a recente Estratexia Galega de Acción Exterior (Egaex) vén de incluír un plan específico para este país, aínda que non dentro dun marco coordinado para os países da CPLP. Outros actores emerxentes Pero é que ademais de Brasil, son outros os actores emerxentes da economía dentro da Nova Orde Económica Internacional. China continúa a súa escalada e acabará por superar en importancia económica a EEUU nos vindeiros anos. As previsións de crecemento da India e Filipinas sitúanse, segundo o FMI, arredor do 6% anual para os vindeiros anos. Turquía, Vietnam ou Indonesia continúan tamén o seu ascenso. Por outra parte, segundo un informe de Capital Economics, economías como Nixeria contarían cunha poboación de máis de 500 millóns de habitantes en 2050 e crecerán máis dun 5% entre 2030-2050, de forma similar a como o farían países como Kenia. No continente africano, países como Angola e Mozambique multiplicarían por dous a súa poboación nesa altura. Nun contexto económico e estratéxico crecentemente líquido como o actual, o aliñamento exclusivo co bloque económico occidental semella un enfoque máis ancorado na "vella" Orde internacional. Non sería positivo que a economía galega comece a prestar máis atención ás novas economías emerxentes?