Malia a Covid-19 ou, quizais, con motivo dela o alugueiro turístico segue a gañar terreo na Galiza. Tanto é así que un estudo da Federación Galega de Empresas Inmobiliarias (Fegein), no que se compara un mes previo á pandemia (xaneiro de 2020) con este maio -co virus aínda na rúa-,a rendibilidade dos pisos destinados ás viaxeiras é maior que a daqueles que son residencia todo o ano.
Como é lóxico houbo unha evolución á baixa nos prezos en relación a antes da crise sanitaria, pero foi equiparábel nos dous mercados. E ao facer cálculos, as e os propietarios teñen mellores resultados financeiros se apostan no turismo.
Por exemplo, o documento reflexa que na Coruña un arrendamento tradicional ten unha rendibilidade do 5% mentres que aquel que está destinado ás persoas que veñen uns días representa un 7,6% aínda nos malos momentos para as viaxes.
En Vigo a primeira queda no 5,2% fronte ao 8% hoxe en día, posto que antes de coñecer o coronavirus ficaban no 5,3 e o 8,2% respectivamente.
En Compostela as e os expertos amosan dous puntos de diferenza, lóxicos atendendo a que o prezo medio do alugueiro tradicional é de 6,50 euros o metro cadrado e por unha noite as e os visitantes desembolsan 50 euros ou máis.
En Ferrol, en Lugo, en Ourense... Todos os resultados das vivendas turísticas son mellores sen chegar ás diferencias que se producen nunha cidade como Porto, que Fegein introduce no informe para dar maior perspectiva.
O normal é que na Galiza a rendibilidade rolde os dous puntos porcentuais mentres na localidade portuguesa a variación é de case o 5%.
Un problema no futuro
A patronal inmobiliaria tira a conclusión de que a rendibilidade do alugueiro está fóra de toda dúbida, se ben “se atopa cada vez máis no mercado de vivendas turísticas e aí é onde, se están a derivar vivendas do circuíto tradicional”.
Os puntos nos que o stock para calquera persoa está a ser máis feble son Compostela, Vigo e A Coruña, o que fai pensar que no futuro será máis complicado atopar un fogar. Aliás, o presidente de Fegein, Benito Iglesias, fala dun “encarecemento dos prezos”.
O problema é que o contexto social tamén vai levar á xente a recorrer a pisos polos que aboe unha renda mensual no canto da adquisición, pois “a porcentaxe de persoas cuxos ingresos non lle permiten ter financiamento ou aforros suficientes para mercar é cada vez maior”.
Por outra parte, Iglesias alude á Galiza de "dúas velocidades entre o urbano e o rural" que volven a detectar neste último informe. Se ben é certo que a pandemia disparou as vendas de vivenda no rural con respecto á realidade anterior, as áreas máis afastadas das grandes cidades viven doutra forma.
De feito, é a da Coruña, Pontevedra e Vigo a "que aglutina a maioría da viabilidade económica, social e demográfica" do país, así como o 70% das operacións inmobiliarias. No estremo contrario, sen necesidade de ir ao rural, estarían as comarcas de Ourense e Ferrol pola súa gran debilidade "demográfica e económica", algo que non é de estrañar tendo en conta os anunciados fechamentos da industria, por exemplo, en Ferrolterra.
Fuga a Portugal?
No que se refire unicamente á compensación do alugueiro para as e os donos de casas, hai que ter en conta que a área de Porto en moito atractivo pola súa "alta rendibilidade, condicións fiscais e seguridade xurídica", polo que non se descarta que sexa unha cidade competidora do país na captación de grandes investimentos.
"Se non ofrecemos o mesmo ou máis que os nosos competidores veciños, a deslocalización irá a máis e, sobre todo, se a desconfianza e incerteza política e lexislativa segue á alza como até agora", resume Iglesias.
