As contas dunha igrexa alcaiotada polo Estado

O privilexio de non ter que presentar contas que ten a igrexa Católica na Federación Ibérica é algo único no mundo. Permítelle aos membros da Igrexa desviarse todo o que lles pareza da súa misión, impide calquera forma de rendición de contas, mantén opaco o manexo e actividades da xerarquía e invita abertamente aos comportamentos corruptos no seu máis amplo significado. Vexamos: ti vas facer a declaración do IRPF e decátaste de que deches certas cantidades de diñeiro á Igrexa ao pasaren a bandexa ao cadullo. Como as doazóns á Igrexa están desgravadas, vaslle pedir ao cura un certificado de que deches ese diñeiro. O cura diche que moi ben. Pregúntache: Canto queres que te poña? Póñoche o que ti me digas. Hai algún control sobre isto? Non: se o cura o certifica é bastante para ser aceptada pola Facenda. Como a Igrexa non ten que presentar contas, o Estado non ten outra función máis que dar por válida a cantidade doada que a Igrexa e o crente decidiron certificar. Os paraísos fiscaisson un lixo ao lado do verdadeiro paraíso fiscal interior no que converteu o Estado Alcaiote a Igrexa na Federación Ibérica Os paraísos fiscais, verbigracia as Bahamas, son un lixo ao lado do verdadeiro paraíso fiscal interior no que converteu o Estado Alcaiote a Igrexa na Federación Ibérica. Se estás algo confuso e queres descubrir a canto ascende este escarnio, podes ir preguntar á Axencia Tributaria. Has quedar parvo cando vexas que alí ninguén sabe nada: “Uuh!: iso non se pode saber. Non hai maneira da Facenda puider saber iso. Ese dato non hai maneira de que o saiba a Axencia Tributaria. Etc.” En fin: acabas por deixar a pregunta encolgada do portal de transparencia á espera da non-resposta: para iso está a Facenda: para pór gafas opacas cando se trata de tan sacro-santa institución. Arguméntanche que é unha institución de carácter fundacional, que é unha institución sen fin de lucro... Pero non coa: trátase dunha institución tremendamente venal, que mantén multitude de negocios polos que non tributa, non declara, con relacións laborais moi atípicas, e o que é peor, non presenta contas: residencias de estudantes, de anciáns, hostalarías, restaurantes, aparcadoiros, alugueiros, arrendos, plusvalías, cobros para ver a arte que “custodia” (custódiao o Estado, fundacións e demais iniciativas civís, pero a Igrexa é quen usa e lle tira rendemento). Todos estes cobros están absolutamente sen documentar. Non é que estean desgravados, non é que se cualifiquen de bens e actividades de utilidade pública: é que ninguén pode saber nada das súas contas. Se tes que documentarte sobre a sanidade, pódeslle pedir aos hospitais da Igrexa datos: nunca saberás nin che darán a máis mínima conta. Nin a ti nin ao Estado nin á Sanidade, nin tan sequera á perspicaz Axencia Tributaria, que a outros tanto persegue e abafa. Fago unha honrosa excepción: os irmáns San Xoán de Deus si che darán as contas dos seus hospitais e colaborarán solícitos co teu propósito. Isto hónraos e temos que os louvar. Son a excepción. Ollai como resolve unha cuestión fundamental un goberno alcaiote: o Goberno de España, cando soubo que o Códice Calixtino e outros tesouros da Catedral estaban custodiados por un cabido irresponsábel, que puxera en risco o legado artístico e cultural, que fixo? Retirarlle fulminantemente a capacidade de custodia? Non!: asignoulle un retén da policía nacional ao dispor de tan sensíbel e recta institución. A Igrexa é considerada unha institución sen fins de lucro. Isto esténdese mesmo ás súas numerosas actividades lucrativas. Faise necesario dicir aquí que “sen fins de lucro” consiste nas sociedades nas que os resultados reverten en beneficio dos usuarios, non de terceiros, por moi santos que estes terceiros sexan. Pensades que as actividades lucrativas da Igrexa están sometidas á lexislación? Pois ídelle pedir as contas. Ou reclamádelle aos honorábeis inspectores de Facenda, tan ásperos convosco, que llas pida. As consecuencias deste trato inxustificadamente privilexiado (e daniño) para coa Igrexa son patentes: non vou facer aquí un reconto. Si digo que entre os peores males está a desviación da misión da Igrexa –na teoría unha asemblea transparente de crentes que segue os principios evanxélicos– nunha institución opaca que realiza toda clase de presións indebidas para traficar co poder e co diñeiro e para impor unha narrativa escura. Naturalmente, a comunidade de crentes é cómplice desta desviación. Outra consecuencia intolerábel é a humillación a que nos somete o Goberno da Federación Ibérica, cando lles encomendamos a misión de avanzar nun Estado de Dereito e non obstante fainos vítimas de tantas vexacións e humillacións á comparanza desta institución escura que anda ao que lle convén. Podedes atopar argumentos opostos ao noso en Barreiro o Turiferario: el sabe teoloxía bastante, unha ciencia que lle permite demostrar todo o que el queira, destacando isto, ocultando aqueloutro e pondo de manifesto as causas eficientes. Pero nós só sabemos abrir o ollos e ver: un Estado alcaiote dunha igrexa desviada