Aquí non hai onde amarrar un chicote

O título deste artigo é un préstamo do que fora un gran Presidente da Federación de Confrarías de Pescadores de Asturias, Dimas García, home cabal e afanado sempre na defensa do sector pesqueiro que representan as confrarías, xa finado por desgracia. E emprego a súa frase a propósito da Sentenza do Tribunal Supremo nº 1248/2024, de 11 de xullo do 2024, unha sentenza de 47 páxinas que é un compendio de despropósitos xurídicos que nos da a medida de cal é o nivel da Administración da Xustiza española nas instancias superiores. O sector pesqueiro aglutinado na Plataforma en Defensa da Pesca e dos Ecosistemas Marinos, recorrera o Real Decreto 150/2023 de 28 de febreiro polo que se aproban os plans de ordenación do espazo mariño das cinco demarcacións mariñas españolas, e en fronte tiñamos á Avogacía do Estado defendendo os interese do Ministerio para a Transición Ecolóxica e Reto Demográfico (MITECO) e a Asociación Empresarial Eólica defendendo os intereses do Lobi enerxético. Loita moi desigual, que neste primeiro asalto se perdeu, porque ase é, como dicía o colega asturiano, “aquí non hai onde amarrar un chicote”; unhas administracións pesqueiras moitas veces de costas ó sector, unha Comisión Europea que só pensa en desfacerse dos pescadores presentes e abriga a esperanza de crear un novo ente que chama “pescadores do futuro” (pescadores sostibles que non causen problemas ós grandes intereses que hai para colonizar os mares europeos), e un oligopolio enerxético que se recrea en pensar o negocio que pode facer industrializando os nosos mares con grandes polígonos de eólica mariña. E faltábanos a guinda, o Tribunal Supremo que coa nomeada sentenza ampara o despropósito que significa ordenar os espazos mariños en base ós intereses dos Repsol, Naturgy, Iberdrola, Total Energy e tantos Fondos de Inversión ansiosos de especular coa enerxía procedente dos polígonos de eólica mariña, que serán amplamente subvencionados e lles permitirá lavar a cara da súa contribución ó cambio climático coas emisións de CO2 de antes e ás de agora. A norma que aprobou os POEM (Plans de Ordenación do Espazo Mariño), segundo un informe presentado coa demanda por parte do sector, e elaborado polo Observatorio do Litoral da Universidade da Coruña, que por certo colaborou dende o primeiro momento co sector, contaba ata unha ducia de ilegalidades manifestas, pero para o Tribunal Supremo como podemos ver un día si e outro tamén a legalidade é moi volátil e moldeable de acordo cos intereses políticos e neste caso tamén económicos. Era factible que o Supremo pódese ditar unha sentenza contra o Plan da Ministra Teresa Ribera de sacrificar ós caladoiros e ós pescadores para ese postureo de sostibilidade que tan en boga está nos nosos días, pero ditar unha sentenza que supuxera un obstáculo para a proxectada invasión dos caladoiros de pesca por parte do oligopolio enerxético era case utópico. Os pescadores intentaron defender o seu e o de todos, pero o Supremo atrévese a saltarse o Principio de Precaución, argumentando que se pode esperar para máis adiante. Chega a dicir na devandita sentenza de que o sector se queixa sen razón, pois inicialmente íanse reservar para a eólica mariño 7.500 km cadrados e agora quedaron “só” 5.000 km cadrados. Recurso de amparo Pero o sector pesqueiro non se rende e xunto coa participación na Mesa de Traballo do Miteco, onde conseguimos a presenza dos nosos científicos e onde demandaremos que se paralice calquera iniciativa se non contamos antes con información de posibles impactos no medio mariño e nun sector tan importante para este País como o sector pesqueiro, tamén esgotará todas as vía xudiciais, e xa anuncia un recurso de amparo. Recurso de Amparo ante o Tribunal Constitucional porque o Supremo preparando a afronta ó sector e a toda sociedade que supón esta sentenza, negara á Plataforma demandante o acceso ás probas esenciais sobre os impactos destas industrias nas zonas proxectadas por consideralas innecesarias e desproporcionadas, obviando que cando se trata de defender o medio ambiente non hai nada innecesario nin desproporcionado, pois os impactos poden ser en moitos casos irreversibles. Si, non hai onde amarrar un chicote recordado Dimas, pero o sector está unido coma nunca: arrastre, palangre, cerco, artes menores, volanta, Confrarías, Asociacións, OPP, de Galicia, Asturias, Canarias e de toda España a través da FNCP, e non se vai render, a xente da pesca non se acovarda nin nas peores circunstancias, pois iso, seguimos avante!