As xogadoras están pelexando por un convenio que lles garanta unhas condicións vitais mínimas. Como ve o conflito entre patronal e xogadoras?
O do convenio é unha necesidade desde hai moitos anos, pero nunca sentiramos que estabamos en posición de poder conseguilo. Iso cambiou. O que piden as xogadoras é algo totalmente xusto, e estou convencida de que están a facer o correcto loitando.
Os clubs din que a súa aplicación nos termos esixidos polas xogadoras resulta inviábel...
Se os clubs cren que non poden cumprilo é honesto que o digan, pero resulta confuso que a contraparte diga que si que é viábel. Logo, alguén está mentindo ou non ve a realidade.
Que vai pasar agora?
Penso que se vai solucionar antes do día 16 de novembro (data de inicio da folga), chegando a un entendemento por mediación do Consello Superior de Deportes, a Federación ou a Liga, pero se logo de 18 reunións non foi posíbel chegar a un acordo, é normal que as xogadoras vaian á folga, teñen que loitar polo seu. Non vexo unha saída fácil.
Se fose futbolista en activo da Liga, vostede faría folga?
A miña postura sería ir ás reunións e intentar solucionar isto. Moitas veces hai terceiras partes que son as que exercen a forza, e neste caso hai unha guerra entre Federación e Liga, e logo a Asociación de Futbolistas, e as xogadoras sempre están no medio. Loitan por algo totalmente xusto, pero que ten moitos matices... é difícil.
As orixes do conflito poden estar na redución paulatina na fenda dos estadios de profesionalización entre o fútbol no estado español e o europeo e americano?
En España vaise con anos de retraso respecto a Europa e os EUA, pero a evolución está a ser moi notoria. O problema é como de rápido se pode facer. Estes conflitos xa pasaron neses países, e son algo normal para que o fútbol feminino avance. E quen non poida cumprir iso non estará na Primeira, pero iso acabará por ser bo para as xogadoras.
[Podes ler a entrevista íntegra no número 371 do semanario en papel Sermos Galiza, á venda na loxa e nos quiosques]
