—Como chegou a ser o coordinador de base do Club Ourense Baloncesto (COB)?
Eu comezo no COB como xogador con 10 anos, mais logo marcho para A Coruña a xogar e a estudar INEF. Á miña volta a Ourense intégrome como adestrador nas escolas que había no Pazo dos Deportes Paco Paz, que estaban relacionadas co clube, e un ano despois empezo a dirixir o equipo cadete do COB. Posteriormente, coa entrada de Juan Norat, levei toda a preparación física da canteira, e logo da súa partida o clube pensou que era a persoa máis coñecedora de toda a estrutura e a dinámica de funcionamento da canteira, o que combinado co feito de ser unha persoa nova, de Ourense, e da propia casa, pois fixo que acabara levando eu todo este tinglado (ri).
—Cantos equipos ten a canteira do Club Ourense Baloncesto?
Actualmente temos once equipos: dous júnior, tres cadetes, dous infantís e catro de mini-basket, dous en categoría alevín e outros dous deles en categoría benxamín. Nesta última un dos equipos é mixto, o que fai que, despois de moito tempo, o Club Ourense Baloncesto teña nenas xogando nas súas categorías inferiores. Para nós, que as rapazas formen parte e poidan participar é un paso adiante moi importante, porque tradicionalmente o COB non tivo equipo feminino e, as veces que o tivo, non se prolongou no tempo.
—Comentaba vostede que tamén foi canteirán do COB. Que diferenzas percibe entre como se traballaba a base na súa época e a actualidade?
Antes de nada hai que ter en conta que daquela o COB monopolizaba a cidade. Colexios e outros clubes tiñan unha base moi pequena, que hoxe se ensanchou moito. Ademais, é certo que hai máis rapazada que xoga a baloncesto, pero non teñen a mesma implicación que había antes. No pasado o que xogaba a baloncesto vivíao durante todo o día: o recreo era basket, o parque era basket... hoxe non se percibe esa paixón, vese como unha actividade máis. Quizais por iso nas cidades pequenas, como a nosa, custa moito máis sacar bos xogadores.
—A que achaca este fenómeno? Aos cambios nas formas de ocio infantil e xuvenil, por exemplo?
Pois non é ningunha parvada. O mundo de hoxe ten unha serie de avances a nivel tecnolóxico que son xeniais para algunhas cousas, mais tamén implican novas formas de ocio e distracción. Ter acceso a tantas cousas fai que o basket non sexa unha prioridade, aínda que lles guste. Por outra banda, a vida a nivel académico é máis esixente que antes, e teñen moito que estudar, sobre todo a partir da idade de cadete. E como non son parvos, non invisten, porque saben que chegar a vivir do baloncesto é moi complicado.
—Esa menor implicación leva consigo menos nivel de xogo?
Si, está moi relacionado. E a tónica é moi difícil de cambiar, mais un bo punto de partida podería estar no modo en que os pais e nais inculcan certos valores ou compromisos. Porque se fas baloncesto non o cambias por outras cousas. Se os adestramentos son catro días á semana, tes que ir catro días á semana, non tres. O problema vén desde a casa, pero son os adestradores os que teñen que facer un labor diario de loita cos rapaces, que se extrapola no campo en forma de baixón no talento e na experiencia, pese a que a nivel físico as novas xeracións son mellores, pero o físico non o é todo.
—Que repercusións positivas, a parte desa formación en valores, cre que ten o baloncesto, en xeral, e a canteira do COB en particular sobre as crianzas?
Son moitas, moitísimas. Teño a sorte de cun equipo de 16 integrantes extremadamente comprometidos que transmiten sempre cousas súper positivas, como son o traballo en equipo, a socialización e ser quen de facer cousas dentro dun colectivo, pois aínda que ti teñas as túas diferenzas cun compañeiros, axiña desaparecen, porque levas a mesma camiseta. Ensinamos a que sexan capaces de convivir, de pasar moitas horas xuntos, de ter respecto entre eles e sobre todo a rivais, adestradores, árbitros e contrarios. O clube funciona moi ben nese eido. Temos os rapaces moi ben coidados, ás veces incluso sobreprotexidos. Pode que a día de hoxe non teñamos unhas xeracións das que poidamos dicir que van saír grandes xogadores, como tiñamos hai catro ou cinco anos, mais hai un bo volume de nenos e nenas, que creceu moitísimo, e que sabemos que están moi contentos. Prefeririamos que adestrasen máis (ri), pero sabemos das súas limitacións e das outras actividades que teñen, porque non todo é basket nesta vida.
—Nota que desde a base dos equipos deportivos como o Club Ourense Baloncesto se está desenvolvendo, por omisión dos pais e nais, un labor que debería corresponderlles como transmisores de valores como o esforzo, o respecto ou a disciplina?
Si. É curioso, porque eu cando era canteirán non necesitaba que os meus pais me dixesen nada sobre o compromiso que tiña que ter co baloncesto. Se adestrabamos tres días á semana, e de repente aparecía un cuarto día, xa sabían que eu iría a adestrar, faltar non era unha opción. Como as prioridades cambiaron tanto, temos que ter unha loita constante, e non é fácil, pero hai que adaptarse, intentar que adestren o máis posíbel e xerar a máxima ilusión, para que os rapaces e as rapazas vexan que así melloran e queiran repetir.
