—O Viaxes Amarelle de Fútbol Sala Feminino sobe de categoría nun momento moi convulso a nivel global. Como está formulando a directiva do clube esta tempada, e que agarda da mesma?
Como ben sinalas, existe unha grande incerteza con respecto a todo. Por exemplo, na teoría íamos comezar antes a traballar, pero debido a que non se daba arrancado co tema do inicio da competición, fomos retrasando ese comezo. Aínda bo é que desde hai unha semana xa comezamos a adestrar. Pero, ollo, facémolo cuns adestramentos totalmente atípicos, porque pola situación que existe na Coruña en concreto, non nos permiten traballar con máis de dez persoas, que inclúen o técnico, co que temos que dividir a pista en dúas metades e, aínda por enriba, sen contacto físico. Sirva isto como exemplo do atípico que resulta todo. E logo, en canto á competición, afrontámola con moita ilusión, pero loxicamente tamén con incertezas, pois non sabemos se nalgún momento, debido á pandemia, se por desgraza volve haber un gromo importante a nivel estatal, a competición, que é bastante longa, podería chegar a suspenderse.
—Quedan xa poucos equipos coruñeses na elite dos seus deportes. Vostedes estarán nese lugar de honra, pero houbo un tempo de incertezas no que existiu a dúbida de se serían quen de competir na Primeira División. Como foi ese período?
Efectivamente, estivemos cinco meses, desde o parón no mes de marzo até que finalmente xogamos o play-off express contra o Valdetires Ferrol, vivindo nesa incerteza total. Deixamos de adestrar porque xa non se podía, e non sabíamos se se ía poder xogar de novo, se non... todo era un mar de dúbidas. E despois de cinco meses, coas xogadoras sen competir nin un só partido, dinnos que temos que decidir unha competición na que íamos xenial, con seis puntos de vantaxe sobre o segundo clasificado, estando invictos... nun play-off express. Este parón realmente prexudicounos moito, moitísimo. Mesmo algunhas xogadoras que non eran de aquí volveron ás súas cidades e non puidemos contar con elas. Mais por sorte todo saíu ben, logramos gañar e, si, foi un ascenso atípico, pelexado, loitado e con moita suor, pero un ascenso, que é o que importa.
—Na Primeira División haberá moitos equipos galegos. Ademais do Viaxes Amarelle, estarán Burela Pescados Rubén, Poio Pescamar, Ourense Envialia e Cidade de As Burgas. Hai algunha circunstancia particular polo que o fútbol sala feminino galego teña tanto nivel?
De sempre, historicamente, o fútbol sala feminino galego sempre callou moitísimo entre as rapazas. Non sabería dicir o motivo, pero aí está o importante número de licenzas, a pesar de que competimos co fútbol, e máis agora aquí na Coruña, coa presenza do Deportivo, porque o habitual é que as máis novas queiran xogar ao fútbol porque é o que ven na televisión, moito máis que o fútbol sala. Da Galiza saen moitas xogadoras, tamén da nosa base, por suposto. E iso que hai clubes, como o Burela, que apostan moi forte polo deporte profesionalizado, o que evidentemente é unha envexa para nós, porque para iso se require un gran patrocinador, do que nós non dispoñemos. Pero, si, somos cinco equipos galegos na elite, e iso avala o forte que está o fútbol sala feminino galego. Nós agardamos manter a categoría, que é o noso obxectivo final, e tamén que o fagan o resto dos galegos. É, por que non, que suban máis equipos, pois no noso grupo da Segunda División o ano pasado, os tres primeiros clasificados fomos tres conxuntos da Galiza.
—Único obxectivo, entón, a permanencia na Primeira, non?
Si. Temos que ser cautos. Sendo realistas, o obxectivo é a permanencia, porque nós tivemos un hándicap moi importante que é que mentres que a Primeira División feminina rematou o 7 de marzo, todos os clubes alí presentes foron fechando o seu cadro de xogadoras con tempo e sen problema ningún. Nós non competiremos en igualdade de condicións porque rematamos a tempada o 25 de xullo, e polo tanto non tivemos tempo de planificar as fichaxes como os demais por non saber se estaríamos na Primeira ou na Segunda. En agosto o mercado é complicado, porque todos os clubes están fechados, e aínda grazas que tiñamos apalabradas unha serie de xogadoras que hai que recoñecerlles o mérito de aguantar a súa decisión de apostar en nós. Temos un cadro de rapazas moi novo, a maior ten 27 anos, e o que imos intentar é manter a categoría porque, ademais, os equipos que ascenderon canda nós son máis fortes economicamente, e iso permitiulles acudir ao mercado estranxeiro, cousa que nós non puidemos facer.
O Viaxes Amarelle busca patrocinador
—Para volver arrancar o Viaxes Amarelle iniciou unha campaña nas redes sociais para atopar un patrocinador principal, como vai esa procura?
Solicitamos apoio por parte do tecido empresarial coruñés, que é onde nos atopamos nós, pero tamén da Galiza enteira, xa que participaremos nunha competición a nivel estatal onde se pode visualizar calquera marca. Aínda que houbo interese, o certo é que a día de hoxe seguimos sen un patrocinador principal, cando é máis importante que nunca. Temos un oco no medio da camiseta agardando a ser ocupado por unha empresa que queira botarnos unha man nesta tempada na que teremos que viaxar moito máis que na anterior, e a lugares tan afastados como Zaragoza, Melilla, Alacante ou Gran Canaria, o que se pode traducir en que será moito máis cara economicamente para nós.
