De Ste Xeito Producións, a produtora de Stephy Llaryora, comezara con Loló y mamá, unha peza sobre o amor-odio entre nais e fillas, para seguir con Running, unha obra sobre o amor de parella nun mundo no que hai que correr demasiado como para pensar en buscar parella. Feminíssimas, con dramaturxia de Esther Carrodeguas e dirección de Xavier Castiñeira, é a terceira parte desta triloxía sobre o amor. “Ía ser sobre o amor da amizade e eu propúxenlle a Stephy confrontalo coa ideoloxía”, explica Carrodeguas.
“Apetecíame moito documentarme sobre a historia dos feminismos. E gústame facer iso: aproveitar o traballo para informarme a min mesma sobre os temas que me interesan”, asegura.
Foi un traballo de documentación complexo e baseado, sobre todo, en lecturas sobre a historia dos feminismos. Cada unha das actrices, en paralelo, documentouse para preparar a súa personaxe. Mais Feminíssimas non é, segundo Carrodeguas, unha peza de personaxes ao uso. Pois as tres amigas son máis ben “colaxes”, “bandeiras dunhas ideas”, construtos que á autora lle serviron para representar diferentes debates vivos dentro dos feminismos.
“Que pasa?”, pregúntase Carrodeguas, “se estás contra a xestación subrogada pero unha amiga túa vai ter unha crianza por xestación subrogada. Se non estás co queer pero tes unha amiga queer”. Desa tensión parte a dramaturxia. Apoiándose en personaxes que correrían o risco de ser caricaturas, clixés. “Non son, é certo, personaxes apegados á realidade”, explica Carrodeguas. “Non sei se son tópicos, pero eu a verdade é que non quería crear personaxes individualizados, por iso aceptei esa posibilidade”, sostén.
As personaxes encarnan, de feito, posturas extremas e antagónicas. “Serían os tres lados dun triángulo”, sinala Carrodeguas. “Se as levásemos á realidade non sería así, porque as persoas non son bandeiras”, engade. O obxectivo non é que o espectador tome partido por unha delas, senón que se identifique con distintos aspectos das tres e, a través delas, cos seus propios preconceptos.
“Podemos ter posicións que consideramos moi afastadas do feminismo liberal, por exemplo, pero despois ser empresarias, coma Stephy e coma min, e estar de acordo con algunhas cousas que din as liberais. Eu mesma estaría bastante perto da miña personaxe, Gabi, porque me identifico co queer”.
A obra explora bastante, de feito, as contradicións de cada unha das personaxes. Ser anarcofeminista e vivir nun mundo capitalista. Ou ser feminista liberal e levar no corpo as pegadas dun dos xeitos de violencia de xénero. “Presentar as súas contradicións era a maneira de humanizalas. Porque a persoa que porta unha bandeira non se confunde coa bandeira. Ruka, anarcofeminista, é a máis expansiva das tres.
Tería que ter participado no metoo, tería que ter falado e denunciado, pero non se atreveu a denunciar o que lle pasara. Todas somos humanas e temos contradicións”, reflexiona a autora. A personaxe de Ruka, de feito, podería estar máis desenvolvida. “Preocupábanos a personaxe de Bea, a liberal. O discurso de Ruka é xa máis coñecido”, indica a autora. Mais ao final a de Bea amosa unha maior solidez. Ruka representa ademais, en si, varios aspectos da historia dos feminismos radicais que poden afastala do que podería ser o pensamento dunha muller de hoxe. É ela quen debate con Gabi sobre o feminismo terd.
Se queres saber máis desta obra non tes máis que mercar o Nós Diario de mañá nos quiosques ou na nosa loxa para a súa lectura na nube. Tamén podes facer a subscrición xa mesmo: atoparás unha opción que se adapte a ti!
