Un verán en Galeusca: Temporal de verán, por María Rei

Como pode caer un pedrazo semellante a trinta de xullo? Centos de proxectís de xeo metrallan as tellas e arrasan a horta da avoa. Diante do espello do baño, Alma peitea a melena aínda húmida. A treboada colleuna volvendo da praia. A imaxe que contempla pouco lembra á da adolescente de hai un mes. A pel morena, os ollos escintilantes e o cabelo clareado polo sol e o mar zumegan liberdade e, ata hai uns minutos, ledicia. Alma, nome acaído para alguén que adoita dubidar da súa propia existencia. Desde a cociña, soben os risos delas. Semellan, amigas íntimas, malia que acaban de coñecerse. Sente a ameaza. Repara no cacto sobre a repisa. Gústanlle os cactos. Sobreviven en ambientes hostís e renuncian ás follas a cambio de ter espiñas coas que defenderse. Rodéao coa man. Aperta forte. As púas atravesan a pel, crávanse na carne. Centos de terminacións nerviosas mandan sinais de dor ao cerebro. Sorrí mentres as bágoas debuxan camiños de salitre no rostro. Fóra, o temporal amaina. A casa da avoa está nunha aldea da ribeira na que as mulleres sementan cebolas e allos na terra e ameixas e berberechos na area lamacenta da marisma. Desde moi cativa, pasa aquí o verán. Hai un mes, a carón do tren, ocultou o entusiasmo mentres se despedía. Imitou o sorriso desganado deles para que a nai, o pai e Andrea, a irmá catro anos maior, non pensasen que se alegraba de perdelos de vista. O vidro da ventá do convoi devolveulle a imaxe familiar: catro rostros cinsentos, de ollar canso envolto en sombras. A dor unificaralles os trazos máis ca os xenes compartidos. Subsistían nun piso, igual a outros centos, dun barrio de emigrantes retornados. Nel, a vida xiraba arredor do calendario pendurado da porta da cociña. El rexía o tempo de Andrea e, por extensión, o de todos. Non importaban os días, semanas ou meses. A vida dividíase en ciclos de terapias, preoperatorios, postoperatorios e convalecencias. Nunha destas, aprendeu a camiñar aferrada ao leito da irmá e, na metade dun ciclo no que algo non ía ben, entendeu que a súa maior aportación á familia era non necesitar, non pedir, non estorbar. Erguíase soa, comía do que había, gardaba as bágoas e estudaba moito. Non daba problemas, porque naqueles setenta metros cadrados non había espazo para máis. Ocultaba o cabelo con gorras para parecerse á irmá e, en cada aniversario que os pais esquecían, rescataba o resto dunha candea do fondo dun caixón e soprábaa no seu cuarto, mentres pedía algunha doenza. Gustábanlle as acabadas en “ite”. Así, a nai deitaríase a carón dela e o pai percorrería as tendas da cidade na procura dun agasallo que lle tirase un sorriso. Pero, a única vez que regresou con febre da escola, mandárona cunha tía que vivía preto. Convertérase nun perigo para a irmá. Loitou co mal de Andrea. E perdeu. El quedou con todo: co tempo e ata co mesmo aire, cargado co cheiro a medicamentos, vómitos e infusións de herbas fedorentas. Ata que chegaba o verán. E o tren levábaa a un mundo onde o aire recendía a salitre e os únicos berros cos que espertaba eran os das gaivotas. Onde a recibían os brazos da avoa. Non coñecía mellor lugar onde repousar a cabeza ca o seu peito abondoso. Ata este verán. Este verán apareceu Louise, con “o”. E con “e” final, que se escribe, pero non se di, coma se fose un segredo, unha letra prohibida. Louise, da idade de Andrea, filla dunha curmá da nai, chegara de Francia uns días antes. Recibiuna cun sorriso engaiolante e un «Ola, cherie!». Ninguén a chamara nunca cherie. Ninguén pronunciaba así o «r». Ninguén lle sorrira así. Estremeceuse cando a colleu da man; coa outra quitou a gorra. Libre, a melena cubriulle as costas. Louise estudaba bioloxía. Nos días de sol, ían á Arnela, unha cala protexida por dous saíntes de rocha. Cargaban as mochilas con bolsas e frascos nos que gardaban mostras de area, cunchas, algas, e pequenos invertebrados que apañaban nas pozas que deixa a baixamar. Se chovía, ficaban na casa e Louise estendía os achados na mesa do comedor, estudábaos coa lupa, consultaba libros e pedíalle que lle escribise as etiquetas que pegaba nos frascos. «Tes unha letra moi fermosa, Alma», dicía. A avoa queixábase do cheiro a formol. A ela agradáballe. Alma coñecía ben a beiramar. Xuntas, percorreron sendeiros, furnas e recunchos segredos aos que sempre fora soa. Bañáronse en calas seguras e evitaron os lugares de correntes traizoeiras. Esta mañá, foron á praia, malia que as nubes presaxiaban tormenta. A avoa pediulles que non tardasen, que lles esperaba unha sorpresa. As súas sorpresas sempre eran saborosas. Baixaron á carreira cara a area. Alma tropezou e caeu. Do corte na perna brotou o sangue espeso. Calou a dor. Antes de que tivese tempo de se erguer, Louise sentou a carón e puxo a perna dorida enriba das súas. Inclinouse sobre ela, bebeu o seu sangue, lambeulle a ferida. Alma tremeu co tacto cálido e húmido. Ardeulle a cara, o corpo enteiro. —Desinfecta e axuda a cicatrizar— dixo Louise. No intre en que as miradas se encontraron, Alma ergueuse. Confusa, correu ladeira abaixo. Sen se deter, arrebolou a mochila e a roupa sobre a area. Meteuse na auga. Co sal, proeulle a ferida. Seguiu. O mar rompendo nas coxas, xélido. Mergullouse. Pouco a pouco, aceptou o frío, gozouno. Flotou á deriva. Deixouse arrolar polas ondas. Feliz, esperou a Louise. —Alma! —chamouna desde a beira—. Está empezando a chover! Temos que volver! O ceo escureceu. Con pesar, saíu da auga. Nun intre, desatouse a treboada. Correron baixo a chuvia. Chegaron sen alento. En canto abriu a porta, o cheiro a infusión de herbas fedorentas golpeouna de cheo. —Mirade quen veu! Está moito mellor. E vai quedar todo o mes! A avoa abriu a porta da sala convidándoas a entrar. Desde o sofá, Andrea sorriulles. E agora están as dúas, Andrea e Louise, rindo xuntas, cómplices, amigas. E a avoa ri con elas e acariña a Andrea. E Louise pronuncia o nome da súa irmá arrastrando o “r”, coma se o saborease, coma se o bicase ao deixalo saír entre os beizos. E o nome de Alma non ten r.