Un verán en Galeusca: 'Vida', por Neus Canyelles

Como un escritor é un individuo que non pode vivir do seu oficio -é dicir, o seu é o peor oficio que existe-, tívenme que buscar un traballo para pagar as facturas, que cada día son máis numerosas e máis absurdas, e os medicamentos.Tiven sorte. Alugáronme nunha casa para facer de coidadora. Desde aquel día, moitas cousas cambiaron. Polo menos xa podo pagar as facturas e non choro cada mañá cando me ergo. A verdade é que non entendo nada do que escriben os escritores actuais. E porque se dedica tanta xente a facer unha cousa que non sabe facer, ou que en realidade non quere facer. Nótase tanto cando menten... Pero é igual, isto impórtame moi pouco, porque como apenas podo ler media páxina diaria a causa da dor de cabeza crónica que sufro, intento que esta páxina xa conte coa miña aprobación anticipada. Por exemplo, os últimos meses dediqueinos a "A filla do optimista", de Eudora Welty, novela que me encantara hai máis de dez anos e que, por certo, volveume encantar. Non entendo como é que xa ninguén escribe así. Ás veces escoito poemas ou relatos de Bukowski, que se poden escoitar en Youtube. Isto seméllame case repugnante. Non os poemas nin os relatos. Non. Referíame o feito de telos que escoitar. Caín moi baixo. Pero cando chego a casa estou rebentada de coidar as dúas criaturas. E como a voz que le os poemas é moi doce, podo fechar os ollos e descansar. E, sobre todo, non pensar. Gústame Bukowski porque me encantan os poetas que saben narrar. Como un escritor é un individuo que non pode vivir do oficio, tiven que buscar traballo Pero volvendo o que quería contar, teño un traballo moi entretido. El e ela, as persoas das que me ocupo, son un encanto. Como non van á escola, non madrugan. Isto supón que eu tampouco o teño que facer. Cando chego a súa casa, eles xa están a agardar por min, sos, con impaciencia. Recíbenme cun sorriso de orella a orella, coma se fose festa. Ou coma se eu fose Mary Poppins. El é louro, cos cabelos ondulados e longos, e ten os ollos azuis. É delgado. E iso que come bastante e é moi lambón. Ela é morena, e ten o corpo máis redondiño. Mais, sobre todo, ten un sorriso tan bonito e unha pel tan suave, que non podo parar de darlle bicos todo o día. Na súa casa teñen dobróns dabondo. Os dobróns son para gastar, ensináronlles. Na cociña hai de todo: forno eléctrico, microondas, lavalouzas, e diferentes aparellos que me facilitan moito as miñas tarefas. É certo que non me gusta cociñar. Pero fágoo sen queixarme. Teño a sorte de que eles comen de todo. Son felices cunha simple sopa de estreliñas ou cunhas lentellas sen ósos. As hamburguesas tamén lles encantan (algún día comemos de McDonald's). Eu procuro que proben un pouco de todo. Moita froita, especialmente. A el os plátanos vólveno tolo. A ela, os pexegos. Déixoos tomar un pouco de Coca Cola de cando en vez. É normal que queiran. Pero tampouco lles convén beber demasiado, que despois non botan a sesta. Cando espertan, el corre ao comedor e saca dun caixón unha caixa de bombóns. Un para cada un. Mentres eu vou facendo as tarefas, eles dous charlan moito na sala de estar. Peléxanse un pouco. Ela berra: é que non fas nada ben! Ou el exclama: non fas caso de nada do que che digo; trátasme coma se fose parvo... Ás veces miran un cacho a tele. Téñolles que facer baixar o volume, porque ela non ouve ben e o balbordo invade toda a casa. A ela tamén a distrae ler. E é moi boa nas redaccións. Díxollo o mestre. Tamén xoga coa consola Nintendo DS. Divírtese poñéndose colares e pendentes, e próbase todo o que garda no xoieiro vermello. Nalgún intre pensei que será escritora, ou xornalista, porque sempre opina sobre as cousas que ve. Non cala. Eu diría que ten un coeficiente intelectual moi alto. Encántame o seu carácter. Cando se enfada, cústalle desenfadarse, pero no fondo é un anaco de pan. Só se pon nerviosa cando quere escoitar música e non a ouve. El é unha persoa de acción. É delgado, pero atlético. E incansábel. Ten talento para as actividades artísticas. Por iso moi a miúdo atópoo debuxando e pintando. Sáenlle moi ben as paisaxes e as flores. Encántalle xogar con madeiras e ferramentas de todo tipo. Goza desmontando calquera obxecto, intencionalmente, para volvelo montar todo dunha peza. Di que sería capaz de facer unha bicicleta se tivera todas as partes. Pero eu creo que será pintor. Ultimamente ten un pequeno problema na vista, e non será fácil de curar. Eu póñolle pingas nos dous ollos tres veces ao día. E dígolle: como queres ver, con estas lentes tan sucias? El ri e dámas, porque ninguén as sabe limpar mellor ca min. Pénsase que fago maxia... Despois de xogar e de comer, acompáñoos a botar a sesta. El cóbrese na súa cama, e non quere que o tape. Adoita durmir media hora. Ela prefire botar a sesta nunha butaca, porque se se tomba na cama, despois está de mal humor. Cando espertan, el corre ao comedor e saca dun caixón unha caixa de bombóns. Un para cada un. Entón merendan madalenas ou galletas. Non queren iogur, que todo o mundo di que é tan san. Pero eu consíntoos un pouco, como dixen. Creo que naceron durante a guerra. E son fillos dun mundo de normas que xa non se usan. Agora atópanse totalmente perdidos. Non coñecen o significado das palabras. Os seus netos, si. Pero eu, como podo explicarlles en que se converteu a vida? Se os ollos se me van fechando e non podo facer nada, escoito unha e outra vez os poemas de Bukowski Cando se empeza a facer de noite, marcho. Ás veces fágoo en silencio, porque sei que non lles gusta. O pai está cansado de tanto de andar polos corredores buscando o bastón, que nunca lembra onde o deixou. A nai está cansada de sentar e ver xente pasar máis aló do balcón. Non se esperaba acabar así. Sorrinme cando lles digo que mañá volverei. Volverás?, pregunta el. E eu, vexo as fotos de cando eran pequenos, cada un coa súa bicicleta. Cando chego a casa, ás veces non sei que facer. Vou dun lugar a outro sen ningunha orde. E, se os ollos se me van fechando e non podo facer nada, porque estou cansa ou teño dor de cabeza, escoito unha e outra vez os poemas de Bukowski. Aquel titulado "O inferno é unha porta fechada" ou "Así pois, queres ser escritor?"... Algúns días, que son os máis aproveitados, estes versos impúlsanme a levantarme de súpeto do sofá, ir ao lavabo para botarme auga á cara con deleite para espelirme, e apresurarme a pór en marcha o computador. Un sol quéimame por dentro. Son un foguete. E non son capaz de quedar quieta, porque tal vez quedaría tola. Así pois, podo facelo. Quedaría tola, se non. Este é o camiño. Non hai doutro. Éme igual que o meu sexa o peor oficio do mundo. E máis agora, que non teño que sufrir polas facturas.