Un verán en Galeusca: 'Xerminar', por Anna Gas

O ciclo do tomate é de noventa a cento cincuenta días, desde sementalo até a recolección. A mediados de xaneiro plantaches dúas sementes na maceta, que agora, a principios de marzo, miras con frustración porque non deu os froitos que esperabas. O primeiro talo tería que empezar a sacar a cabeza entre os cinco e sete primeiros días e, en cambio, o único que atopas neste recipiente cada vez que o examinas é terra erma. Colocaches as sementes a medio centímetro de profundidade, como dicía nas instrucións, a maceta nun recuncho luminoso dentro da casa para evitar temperaturas inferiores aos doce graos e procuraches sempre que o chan estivera húmido, pero non afogado. É a cuarta vez que non che xermina unha planta e empezas a pensar se é que non estás feita para isto. O avó, se aínda estivese, viría inspeccionar a potencial tomateira e, beliscándose o bigote pensativo, descubriría que fai que non che naza nada nunca do que sementas. El coidou a horta toda a vida, e ti só o viviches de pequena. Quererías alongar as colleitas das leitugas e as acelgas, os paseos soleados entre as flores de cabaza collidos da man, o feche deixándoche asperxer coa mangueira mentres corrías polo xardín. Aferrándote a posibilidade dun milagre vexetal, colles o regador e, ao derramar un pouco de auga na maceta, o brazo fraquéache. Unha debilidade serpéache desde o peito cara ás extremidades, como unhas cóxegas insistentes que nacen no corazón o se bombean, molestas, cara a periferia. Apoias o regador no peitoril da xanela, inspiras aire polo nariz, retelo uns segundos ben dentro e expíralo pola boca. Agora ela debe estar no bar coas compañeiras monitoras do comedor onde traballa. Algunha vez convidábate a ir con elas, pero a miúdo esquécese. Lembras a última vez que tiveches que recorrer a este exercicio, esta tarde no traballo. Atopácheste tragando o cheiro de mexo que empapa os lavabos da escola. Non tiveches tempo de chegar ao de mestres, polo que te agochaches detrás da primeira porta coa que topaches, preto do váter de medida preescolar. Tiiña Laura, tiiña Laura, resoábache dentro da cabeza como unha pelota de tenis enviada e devolta sen fin. Albiscabas un talo cargando contra os pulmóns, loitando para acabar estrangulándochos. Tiiña Laura, tiiña Laura. O pai de Jan, un home moi atractivo, explicouche hoxe na saída que o seu fillo, cando volve da escola, sempre di marabillas da súa mestra, tan estimada, que fala de ti coma «a tiiña Laura». Sentas na banqueta que descansa no medio do balcón pequeno. Agora chamarías a Gemma e contaríaslle que hoxe que hoxe o Jan e Ona estiveron xogando a tirarse por riba auga sucia das acuarelas. Que os quixeches cambiar de roupa e indignácheste porque os pais da Ona non devolven nunca a tempo a bolsa coa roupa limpa que sempre tedes que ter preparada para os contratempos. Que escribiches unha nota na axenda da Ona pedindo ver a familia porque xa está ben, pobre nena. E entón proporías a Gemma botar unha cervexas no bar da rambla, e unhas cervexas alónganse cunhas tapas e as tapas levan aos gintónic e os gintónic levan aos pitelos na terraza da túa amiga. Agora chamarías a Gemma, pero agardas a que o faga ela máis tarde mentres no peito a vibración vaise volvendo punzante. Imaxinas a primeira folla da tomateira brotándote entre os dous peitos, como un bebé que aboca a cabeza no mundo por primeira vez. Agora ela debe estar no bar coas compañeiras monitoras do comedor onde traballa. Algunha vez convidábate a ir con elas, pero a miúdo esquécese. Sempre estivo moi despistada, Gemma: desde que iades xuntas a escola e tiñas que darlle o teu bocadillo porque perdía o seu, até a universidade cando lle acababas e corrixías os traballos para que os entregara dous minutos antes do prazo. Dentro da casa soa o teléfono. Levántaste con impulso e cóllelo desexando sentir a voz da Gemma. Mais é Aina. Laura, guapa, como vas? Escoita, que hoxe facemos unha cea con Charo, Èlia e os homes. E virá o irmán de Cesc... Que me dis, anímaste? Ah, recoiro, grazas, respondes, pero hoxe non podo, pedíronme un canguro por este anoitecer que se alongará até tarde pola noite. Grazas, outro día seguro que veño. E colgas, e pensas que tamén poderías ter dito que ías visitar a túa nai ou que tiñas cita na clínica de fertilidade. E súache a caluga e é moi verde, a suor, como o talo e as follas que se che enroscan costela dentro, costela fóra. Por que se obstinan en enterrarse, as túas plantas? Todo o que quixeches para elas foi o máis absoluto coidado, total devoción e profundo afecto. Mira esta non-tomateira, que maxestosa podería ter sido, que froitos de vermello aceso podería ter parido. E, en cambio, nada. A maceta descansa no lugar máis luminoso da casa, baixo a custodia máis sincera, tristemente morta. O escote convertéuseche nun regato de meandros verdosos e raíces inquedas, e cando respiras semella que ronques cara dentro. Premes o peito coas palmas da man e fas forza cara abaixo e, como quen amasa unha masa para facer pan, baixas amodo o repenique afiado que te afoga até debaixo do embigo para convertelo en materia excretora e expulsala. Agora a dor irrádiase desde o ventre. Parabéns, dentro duns meses terá vostede un cacto moi san! Vaste a urxencias porque o aire cada vez é máis escaso, case que un nó. Explicas á enfermeira do mostrador, con máis sinais que palabras, que empezaron coma cóxegas no peito que se converteron en punzantes que se converteron nunha rede de distensións musculares que se converteron nunha contracción ventral nauseabunda. Na sala de espera segues suando verde e enxúgaste con medio paquete de panos. Se tiveras chamado a Gemma, agora non estarías aquí. Estarías no bar da rambla ou na súa terraza ou no seu colo, a cuberto. Pero desde que a Gemma che sermonou sobre o tempo limitado de que dispoñemos e as obrigas e a liberdade da vida adulta e do espazo persoal, non emprendes ningunha acción que implique achegarte. Agardas. Agardas como tamén agardas agora o médico. Finalmente, chámate á consulta e, despois de interrogarte brevemente, decide facer unha ecografía. Nun intre curto que para ti é un bosque enteiro ás escuras, andades cara a sala onde o médico pide que te estires, desabroches os pantalóns e ergas a camiseta. Úntate o bandullo de xel e empeza a percorrerte co transdutor, a presión do cal fai que te retorzas porque no teu interior se oculta un festival de coiteladas. —Todo en orde. Mire, está embarazada. Ve isto de aquí? É o tecido vascular. Transporta e distribúe a auga e o alimento a todas as partes do corpo. E isto de aquí arriba? As espiñas, que como ben saberá, son follas modificadas. Protexerano do sol e de posíbeis depredadores e evitarán que quede seco. Parabéns, dentro duns meses terá vostede un cacto moi san!