Un verán en Galeusca: DRJ no EFP

Cando me chamaron da NASA, a National Aeronautics and Space Administration, pensei que sería para botarlles unha man con algún tipo de publicidade. Podo dicir sen que ninguén me acuse de fachenda que eu, David Robert Jones, era unha estrela de rock famosa, unha referencia musical loada e recoñecida en todo o mundo. Entre as miñas cancións, ademais, non eran poucas as relacionadas co espazo e a ciencia ficción e susceptibles de ser empregadas en iniciativas da NASA. Por iso non agardaba en absoluto a proposta de participación no EFP (Experimental Foreverland Project), descoñecía a existencia do proxecto, abofé, todo isto era daquela, e aínda o é, por forza, secreto. Nun principio dixen que non. Quería vivír rodeado da miña xente e estaba nun intre de plenitude como músico, a piques de publicar un novo disco. E malia estar achegándome aos 70 anos tamén me atopaba ben de saúde, non quería cambiar de vida. Pero velaí a casualidade, unha semana despois de recibir a oferta diagnosticáronme prostatite. Non era, en realidade, nada grave, pero a enfermidade fíxome ver que estaba a entrar nunha fase da vida diferente e que, ademais, non podía ser moi longa ou, cando menos, non tan longa como eu desexaría. Sempre fun moi afeccionado da vida, sempre sentín un profundo vencello coa vida. Por iso, despois de moitas dúbidas, trasladei a miña conformidade aos responsables do proxecto EFP da NASA. A partir de aí traballouse con moito coidado e precisión. Entre todos conseguimos aparentar con éxito a miña morte no ano 2016, por mor dun cancro de fígado, e trouxéronme aquí sen que ninguén soubese nada. Non se espallou o rumor de que seguía vivo, como aconteceu no caso doutra estrela de rock asasinada décadas atrás, o mítico Elvis Presley. Os responsables comentáronme daquela que a decisión da miña escolla, que eu estivese entre os elixidos para participar neste proxecto, fora por unanimidade. Por unha banda tiveron en conta que sería difícil atopar a alguén con máis talento para representar á humanidade da época e, pola outra, a miña marabillosa beleza. Non son as miñas palabras, senón as dos responsables, cando nos reunimos para explicarme os detalles do proxecto e a súa oferta. Despois de escoitar as explicacións pregunteilles se quizais Lou Reed, outro gran cantante do meu tempo falecido antes ca min, estaba entre os escollidos, pero dixéronme que non, que morreu de forma natural, que o proxecto aínda non botara a andar. Deume mágoa. Morreu outro gran cantante despois, Leonard Cohen, dez meses despois da miña chegada, e pensei que quizais el si podía estar entre os elixidos que aceptaran participar, pero non o puiden comprobar e non me atrevín a preguntarllo aos responsables, porque me pareceu que cando os interroguei sobre Lou Reed a miña suxestión se lles fixo algo incómodo. A necesidade de manter este proxecto en segredo, dende que me fixen membro voluntario, levoume a sufrir, durante estes últimos anos, moitas prohibicións, malestares e escravitudes. De feito, tamén teño prohibida a redacción das páxinas deste diario que agora comezo e que, seguramente, unha vez escrito destruirei. Por se acaso. Este medo foi o principal impulso para vir aquí O castigo máis duro é a soidade, porque malia que non é total manteño relacións persoais moi limitadas. Os seleccionados do proxecto EFP, polo de agora, vivimos repartidos en burbullas de 7 individuos e non podemos saír baixo ningunha circunstancia do recinto pechado en que nos atopamos, uns quilómetros cadrados para cada burbulla. O espectáculo do mundo e a súa loita desesperada contra o desastre vémolo todos os días nas pantallas de televisión e nos ordenadores, pero os únicos seres humanos cos que estamos cara a cara son os membros das burbullas e uns poucos científicos, médicos e psicólogos do proxecto e a nosa relación con estes últimos é bastante superficial, moi profesional. Non son moitas, pero dende que estou aquí compuxen algunha canción. A creatividade sempre cambia en función das vivencias, as dores e as esperanzas do artista, a miña estancia aquí levoume á creación de cancións e ambientes que nunca imaxinaría. Ademais, tampouco non podo amosar o meu traballo como antes. Ás veces teño a oportunidade de tocar en directo, nunha pequena sala, pero só poden asistir os membros da miña burbulla. Moi pouco público, nada comparado coas multitudes de outrora. Creo, de todos os xeitos, que aprecian as miñas cancións. Un dos seis membros cos que comparto burbulla ten unha gran afección pola poesía, e díxome que un poeta dun pequeno país do que non lembro o nome escribiu que para el a historia comezou cando eu cortei o pelo, do mesmo xeito que para uns comezou cando Xesucristo subiu á cruz ou para outros cando Lenin berrou “todo o poder para os soviets”. Non sei o que vou facer a partir de agora da miña vida pero cando menos, segundo a opinión de algún, ou algúns, xa fixen algo de valor. Parece que máis adiante, cando o proxecto comece a saír á luz, aos poucos, aínda non se pode saber cando, poderemos relacionarnos con máis xente, quizais poida cantar para unha audiencia meirande. Co obxectivo de mellorar o goberno e, se é posible, salvar o mundo da catástrofe total, o Poder Global Computerizado (PGC) asumiu a xestión de todos os proxectos similares ao noso, o que permitirá á FEP desenvolver todos os pasos previstos con total eficacia e moito máis axiña. Aquí non son tan libre e feliz como antes, iso é certo, pero teño que recoñecer que a morte me meteu medo e que ese medo foi o principal impulso para vir aquí. Dixéronme que podería sobrevivir outros dous séculos máis, case até os 300 anos. Vivirei dez veces máis que estrelas do rock como Brian Jones, Janis Joplin, Jimi Hendrix, Jim Morrison, Ian Curtis, Kurt Cobain, Amy Winehouse. Se cadra é demasiado tempo e quero morrer antes, pero aquí polo de agora todo vai bastante ben e non me arrepinto da miña decisión.