CONTRACULTURA

Vanesa Iglesias Casal: "Parece que se vendes en Madrid tes máis recoñecemento que se só vendes na Galiza"

Vanesa Iglesias Casal, artesá da enmarcación en Casal de Creación, na Estrada
Vanesa Iglesias Casal decidiu emprender o seu negocio de enmarcación artesá en Casal de Creación. (Foto: Nuri Villa)
photo_camera Vanesa Iglesias Casal decidiu emprender o seu negocio de enmarcación artesá en Casal de Creación. (Foto: Nuri Villa)

Vanesa Iglesias Casal é unha artesá da enmarcación e da conservación que despois de obter experiencia laboral en galerías de arte, decidiu emprender na Galiza creando o seu propio taller, na vila da Estrada (Terra de Montes), baixo o apelido do seu avó, carpinteiro que lle transmitiu o amor pola madeira. 

Por que opta pola enmarcación artesá e personalizada? 

Ao traballar en madeira crúa teño a posibilidade de personalizar moito os marcos, todos eles pintados e cos acabados realizados a man. Iso é imposíbel de facer nun traballo seriado, ou estaría moi condicionado se utilizase molduras que xa tivesen os seus propios acabados. Desta maneira, eu podo adaptar o marco á obra que contén. 

Por outra parte, eu quería traballar con calidades, xa que creo que é o que nos diferencia as artesás da enmarcación seriada e barata que se pode atopar nas multinacionais. Eu quería afastarme dese mundo, porque xa traballei nel e é algo que detesto. Tamén é certo que intentamos facer unha enmarcación moi democrática, porque hoxe véndese moita ilustración. De feito, é co que máis traballo eu. 

Ao final, son reproducións que poden chegar a custar un máximo de 20 euros e non tería ningún sentido facer un marco de 60 euros. Por iso tamén opto pola madeira crúa, porque é a máis económica. Así, adaptándome aos petos tamén quero contribuír a que calquera teña a oportunidade de apoiar a arte galega na súa casa sen ter que gastar moitos cartos. 

Por iso tamén dá tantos detalles sobre os materiais que utiliza nos seus produtos?

Exacto. Como consumidora a min gústame saber que é o que estou mercando, onde estou investindo os meus cartos, e esa información debe estar accesíbel a todas as persoas. Ademais, o tipo de enmarcación que facemos no taller é de conservación, que ten unha calidade superior á estándar e garante a preservación da peza no tempo e que a poidas recuperar intacta se decides desmontar o marco nalgún momento. Tamén leva vidros de museo, por exemplo, para protexer as obras dos raios solares. Isto é o que distingue as enmarcacións de calidade e por iso queremos que a xente teña toda a información. 

Por outra parte, nós traballamos con quilómetro cero: a moldura vén dunha empresa familiar de Valencia, mais o resto de materiais cos que traballamos veñen de compañeiros da Estrada, Santiago, Ourense ou arredores. Para nós é moi importante. Por iso tamén traballamos moito con ilustradoras como Lara Torres ou Lidia Cao, ou persoas do mundo da fotografía. 

Desde que abrín a tenda taller ao público, unha máxima miña é que, aínda que teño algunhas pezas de amizades doutros lugares, o 95% da arte que está exposta sexa galega. Tratei de pór enriba da mesa o valor da nosa cultura, porque despois de vir de Londres, unha cidade na que hai unha explosión de arte e creación, e chegar aquí, dinme de conta de que os nosos propios produtos e artistas están moi infravalorados. Galiza está a un nivel altísimo de creación, non temos nada que envexar. 

Hai moito prexuízo acerca de traballar exclusivamente para a terra. Moitas persoas a primeira pregunta que me fan é se vendo para fóra. Parece que se vendes en Madrid tes o recoñecemento. E a verdade é que non, só vendo aquí e en realidade teño máis traballo do que dou feito. 

Marcoulle moito esa volta á Galiza?

Si, de feito Casal de Creación naceu en Londres. Eu vivía e traballaba alí no departamento de enmarcación dunha galería. Comecei a ver que a nivel creativo tiña moitísimas posibilidades e un Nadal que volvín aquí vin que un fotógrafo na Coruña se desfacía das máquinas. Despois de tres anos alí, merqueinas e en tres días estaba de volta na Galiza abrindo un taller na aldea. 

Eu botaba moito de menos o meu avó, pasar tempo con el e escoitalo, porque ao final o tema da madeira vénme del e eu tiña uns recordos moi amábeis e bonitos. 

Por suposto, tamén botaba de menos o resto da miña familia e a lingua galega. Por outra parte, vivir nunha cidade tan grande como Londres é un desgaste, e marcoume tanto que foi chegar aquí e meterme nunha aldea.

Comentarios