A 15 anos daquel día, e despois de numerosos proxectos colectivos, Garrido Pombo publica o primeiro disco ao seu nome, o autoeditado quedo a vivir aquí. “Naquel concerto da xira Eu não peço desculpa vin que a voz e a guitarra debían ser protagonistas, pero estaba tan lonxe...”, explica a Sermos Galiza, “ate que hai seis anos, despois de traballar en mil cousas e tocar en mil bandas, deixeino todo e marchei a Dublín tocar na rúa”.
Aquela decisión tranformou a súa ollada sobre a materia coa que traballaba. “Decateime de que o máis honesto que fixera na vida era cantarlle á xente”, di. Sobre ese argumento armou un repertorio —o que contén o seu primeiro traballo en solitario— de procedencias diversas. Hai folk, hai jazz, hai bossa nova, hai pop, hai a para ela importantísima Beth Gibbons de Portishead, hai xogo de loops. E hai a súa propia voz, de rexistros amplísimos e a potencia unificadora do traballo.
“Eu medrei na aldea. Foi onde aprendín a cantar e a idea de que te podes comunicar a través da arte”, expón. Traspielas, na montaña do concello de Fornelos de Montes, atópase no fondo de quedo a vivir aquí. Que se nutre, non obstante, de viaxes por moitos lugares e dunha existencia “heteroxénea”. “E fala moito de min, aínda que non escriba en primeira persoa”, engade.
A lírica do disco aliméntase de poetas como Ana Romaní, Xohana Torres, Iolanda Zúñiga —autora do verso que o titula—, o irlandés Keith Payne. Ou da literatura popular, como o romance de tradición familiar que narra unha historia de represión na Guerra Civil. “Estou rodeada de poetas. A poesía resulta fundamental para me explicar a min mesma. Sempre precisei as palabras de outros para comprender o que pasa”, conclúe.
A cuberta de quedo a vivir aquí é unha porta ao exterior. O debuxo, como o deseño do disco, é tamén obra de Su Garrido. “Aínda que decidín volver a Vigo e quedar aquí, con todas as implicacións que iso ten”, sinala, “sempre existe unha porta aberta”. A posibilidade da fuxida, ou as liñas de fuga musicais que atravesan o disco, é unha necesidade.
Su Garrido reparte agora o seu tempo sobre os escenarios co proxecto Son Trío, en que revisita a obra de Rosalía de Castro coa pianista Katerina Linke e o cello de Susanna Blanco. O seu primeiro traballo en solitario levouna a Porto, onde actuou o 9 de outubro no Bar Embaixada e ao día seguinte na Casa Bô. A pasada sexta feira resultou gañadora do premio Narf impulsado pola área de Cultura da Deputación da Coruña.
Nota: cuberta do disco de Su Garrido Pombo quedo a vivir aquí.
