Cando unha é consciente de que comezou a conta atrás, de que non hai outra meta que non sexa a morte e que, polo tanto, o tempo que temos neste mundo é limitado, entón é cando unha perde por completo os medos e a vergonza.
A vida é un reloxo de area. Dá a impresión de que podemos nacer tranquilos, vivir e morrer tranquilos. Unha ve as cousas de xeito diferente cando a area comeza a caer pola gorxa estreita do reloxo. Sobre todo cando esa area comeza a caer pola pendente coa velocidade dun furacán. Saber que a metástase devoraba os meus adentros fíxome reparar en que morrer tranquila é a máis fermosa das esperanzas.
Non é doado perder a vergonza e o medo ante a morte. Pero para perder a vergonza cómpre perder primeiro o medo. Eu tiven medo a morrer. Quixen non morrer. Cando o médico emitiu a súa diagnose, cancro de fígado, o meu corpo botou a tremer, chorei, sufrín unha crise de ansiedade na consulta. "Tranquila, non teñas medo -dixo o médico- morrer non é tan terrorífico. É a máis natural das cousas. A máis sinxela. Todos estamos deseñados para morrer dende o principio. Os humanos somos máquinas perfectas de morrer."
A pesar de escoitar esta sabedoría case filosófica da boca do médico non foi tan doado asimilar o medo. Non saín daquel despacho dando chimpos e botando berros de ledicia, non fun asubiando á primeira sesión de quimioterapia, non tiña un riso na boca cando falei cos familiares, cando lles dixen aos amigos e aos compañeiros de traballo que o cancro me atrapara coas súas poutas e que non me soltaría, que me arrastraría, que me arrastraría…. sen remedio, até a miña claudicación.
Por que a min? O primeiro que tiven que superar foi a fase da pregunta retórica. Non fumei endexamais. Nunca bebín. Sempre me puxen crema protectora para protexer a pel do sol, pantalla total. Sempre tomei medidas nas relacións. Eu nunca esvarei no lado salvaxe da vida, nunca quixen ser Lou Reed… daquela, por que a min?
Aos poucos comecei a perderlle medo ao cancro. O médico estaba no certo. Nacer é morrer. Somos máquinas perfectas de morrer, estamos deseñados para iso; definiríamos moito mellor a nosa esencia se nos chamásemos seres mortais no canto de seres vivos.
E unha vez pasada a fase por que a min? chegou a fase de perder a vergonza.
Perder a vergonza é recoñecer, en primeiro lugar a ti mesma e despois a todos os demais, primeiro en silencio e despois en voz moi alta, o que sempre pensaches, o que sempre sentiches e, sobre todo, o que sempre calaches. Confesar que fuches mil veces sen ganas ás ceas dos amigos, que fuches desleal ao boto de fidelidade ao que te comprometiches o día da voda, que nunca se che mollaron tanto as bragas coma naquela cea de nadal en que te bicaches cunha compañeira de traballo, que unha vez un vello que sentou ao teu carón no bus meteuche a man por debaixo do pantalón. E recoñecer que hai un fillo ao que amas máis ca outro.
Isto é o que vos quero dicir hoxe aos dous. Sempre quixen máis a Lili. Non sei explicar a razón. Non teño resposta. Pero é así. Adóitase dicir que nai só hai unha. E así semella ser na meirande parte das ocasións. E unha nai non se pode dividir. Nin o corpo nin o corazón. É mentira que unha nai poida amar os dous fillos por igual. É unha mentira como de aquí á China. O corazón non se pode dobrar ou duplicar. Iso é imposible anatomicamente e, sobre todo, é imposible emocionalmente.
É por iso que nos retratos de familia sempre estou co fillo non-favorito entre os meus brazos, para non dar a entender que a miña favorita é a nena. É un deses trucos desastrosos que empregamos as nais para disimular as nosas preferencias, non serve de nada: tanto como maquillar un cadáver esnaquizado polo cancro.
Estou certa de que tamén vós vos decatastes. Non estou a dicirvos nada novo. Quizais nunca o chegaches a verbalizar, Imanol, pero sempre tiveches celos da túa irmá, sempre soubeches que ela era a niña dos meus ollos. E ti tamén, Lili, en cantas ocasións innumerables fixen patente o meu amor irracional, instintivo… o amor dunha nai é sempre irracional e instintivo, indomable ante calquera lóxica, cego ante calquera demostración evidente. Non me pidades explicacións. Non podo expresar os motivos polos que quero máis a Lili, Imanol. Non é porque sexa máis bonita. Nin máis espelida ou intelixente. Non é porque sexa máis alegre. Tampouco non é porque sexa máis sensible ou agarimosa. Non é porque nacese en primeiro lugar ou porque o embarazo e o parto fosen máis doados, non é porque durmise mellor. Non teño razóns pero abofé que é así, quero máis a Lili.
Perdoa, Imanol. Quérote, Lili.
