Snakeyes: 'Ultimate sin'

Estamos ante un moi bo álbum de heavy metal dunha banda que, de seguir así promete dar moitas alegrías. Toda unha gran sorpresa o seu vocalista, Cosmin Aioniţă , que pon no disco o seu cruño da escola vocal dos Judas Priest. Un moi bo traballo que fará as delicias os metaleiros da vella escola.

Isidro Rajo

26/abr./15 - 18:40 Actualizado: 03/maio/15 - 13:46

Seguinte

Snakeyes, a banda formada trala escisión de Sphinx que fixeran Justi Bala, José Pineda, Carlos Delgado e , remata de editar o seu primeiro LP “Ultimate Sin”, no que continúan no bo rumbo que xa amosaban no EP que editarán alá por o 2013. A banda practica un heavy metal clásico con unha clara influencia dos Judas Priest, que nalgúns puntos da escoita fan dubidar a que banda pertence o traballo que se está a escoitar. Chama moito a atención o poderío vocal do seu frontman, Cosmin Aioniţă , que é un dos grandes valores da banda. O disco está composto por 11 temas cantados en inglés acompañado de riffs poderosos e ritmos frenéticos que non dan tregua

O disco abre con “Demon in yor mind”, un canonazo que que fai subir a adrenalina e xa vai avisando que estamos comezando a escoitar un álbum de metal sen concesións. Un tema directo e rápido que da paso a “Denied”, cun ritmo pesado máis marcado dentro dun medio tempo, cun retrouso algo menos cantábel no que o baixo de Pineda parece que che vai rebentar o corazón. “Shadow Warriors” é o tema do metal máis clásico, cun ritmo veloz e imparábel e un Cosmin rachando cordas vogais e cun festival de agudos, igoal que “Black and White”, que segue por ese mesmo sendeiro, acompañado duns riffs simplemente deliciosos.

En “Blood of the dammed” o protagonismo recae na batería, que é a protagonista indiscutíbibel, dun tema que sen afastarse do estilo da banda, é un tema algo máis groove con ingredientes de metal alemán. “Rise of the triad”, que segue dentro da senda do power metal alemán, é un dos puntos álxidos do disco onde a banda aproveita para lucirse antes de chegar a “Time of Dismay”, que comeza cun riff moi Maiden e no que destaca un retrouso moi pegadizo cunhas variacións que evitan que o tema caia na monotonía.

Con “Ultimate sin”, volve ao disco a caña máis salvaxe, ademais de conter o mellor solo que Justi interpreta en todo o disco. “Snake Pit” volve de novo a baixar un pouco o tempo, e crea un tema machacón e repetitivo que para min é un dos temas máis frouxos do disco. Con “Down with the devil”, volven ao heavy máis melódico e máis máis power, lembrando moito aos Helloween da época de “Keeper of the seven keys”. E así chegamos a “Cross is a lie”, o tema de peche do disco baseado en cambios de ritmo e que chega a facerse pesado e insulso que ben podería ter ficado fora do álbum.