Contracultura

Ramón Domínguez: "O libro 'Medo me dá!' fala dos medos dos que nos dan medo a nós, mais con moito humor"

Ramón Domínguez Veiga estréase no teatro coa súa obra Medo me dá!, pola que foi galardoado co Premio Anisia Miranda de Teatro para a Infancia, outorgado pola Fundación Neira Vilas. Nesta obra, Domínguez Veiga aborda a través do humor diversas situacións polas que pasan unha bruxa, unha pantasma, unha momia, un home lobo e un vampiro a noite de Samaín, no que el define como “falar dos medos dos que nos dan medo a nós”.
Ramón Domínguez Veiga é escritor (Foto: Chile Estudio).
photo_camera Ramón Domínguez Veiga é escritor (Foto: Chile Estudio).

—Por que decidiu achegarse á escrita teatral?
Para min era unha especie de reto persoal. Gústame arriscar en todo o que poida porque non desfruto especialmente destacando nunha soa cousa. Adoito escribir narrativa, mais cando publiquei poesía foi ben, polo que decidín ver que pasaría co teatro. Con todo, tamén é certo que despois de escribir a obra fixen un curso de escrita dramática para ver eu mesmo que tal o fixera. 

Non foi especialmente difícil porque é certo que eu meto moitísimos diálogos nas miñas obras, sobre todo gústame cando escribo para crianzas porque fai que haxa unha lectura máis rápida. Si que me resultou máis complicada a cuestión técnica, como o feito de dividir a obra en actos e escenas, porque é algo que non dominaba. Neste curso precisamente vin que tiña todo dividido en actos que realmente eran escenas pequenas, mais serviume para poder modificalo antes de mandalo ao premio. Tamén me custou pensar na escenografía mentres escribía, pensar en como se ía representar, porque tiña claro que quería facer unha obra moi sinxela para crianzas.

De feito, buscando razóns polas que puido gañar a miña obra e non outras de xente que escribe moi ben, penso que quizais puido gustar que é unha obra moi pensada para representar en centros escolares. Así, os elementos para poder representalo poden conseguirse de maneira moi doada; pode facelo unha compañía grande e con medios, mais realmente cunha cadeira e unha mesa chega. 

—Con todo, non é a primeira vez que escribe sobre o Samaín.
Son unha persoa á que lle gusta moito escribir sobre as festas, por iso quixen retomar o tema. Paréceme moi divertido que nos centros escolares se faga esta especie de festival no que todo o alumnado celebra o Samaín, fai as cabazas e o magosto. Por iso, pensei que sería divertido representar esta obra e a continuación facer toda a celebración. 

De feito, a obra acaba cun magosto, aínda que neste caso é darlle un pouco a volta porque está protagonizada por monstros que se disfrazan de crianzas normais. E, aínda que non sei cando se publicará e depende moito de criterios de edición, gustaríame que se puidese ilustrar como se fose a obra de teatro. É dicir, en vez de ilustrar a historia en si, gustaríame ilustrar como se representaría a obra con crianzas e todo. Creo que sería tamén darlle outra volta. 

—É unha forma de falar dos medos?
Claro, é falar dos medos dos que nos dan medo a nós. Con todo, a obra está chea de humor porque para min é fundamental, especialmente na escrita para crianzas. Penso que se lle das un texto de humor a unha crianza vaino coller mellor que un drama. É certo que como dicía antes intentei centrarme moito nos diálogos e que fosen divertidos, mais é que a propia situación xa leva a que todo sexa divertido.

Hai un vampiro que vai ao dentista, un home lobo que vai a un salón de peiteado cortar o cabelo, unha momia que vai ao médico porque está vella, unha bruxa que vai a unha esteticista quitar os pelos das espullas e unha pantasma que vai á lavandería para limpar a súa saba. 
Por iso comentaba antes o sinxelo da representación, porque claro que se poden meter todos os elementos que se queiran, mais realmente cunha cadeira reclinábel que poida servir de padiola, ou inclusive unha mesa, podemos solucionar todos eses ambientes. 

Creo que é algo que está moi ben porque permite que con poucos recursos se poda facer algo moi vistoso. E, como dicía, a situación xa é moi cómica de por si porque o vampiro ten medo da consulta, o home lobo non sabe se se vai gustar co corte de pelo, a pantasma ten medo de arrefriar...  

Comentarios