-Como chegan a vostede a composición e mais a dirección de Phármakon?
A proposta fixéronma desde a organización de “Clásicas desfeitas”, un ciclo centrado na revisión de textos ou mitos clásicos, non só grecolatinos, e dentro do que se desenvolveron tres pezas coa idea de base de que as realizasen profesionais, digamos que non convencionais, do teatro.
"Clásicas desfeitas Volume 1" encargóuselle a un grupo de técnicos de son e de iluminación, por tanto un proxecto escénico de luz e son sen actores. "Volume 2" é esta peza musical e "Volume 3" desenvolveuna o coreógrafo Manu Lago.
-En que consiste Phármakon?
A peza parte de tres traxedias clásicas: Antígona de Sófocles e Medea e As bacantes de Eurípides. Dirixíronse a min en calidade de músico e pensei unha instrumentación que encaixase cun pequeno formato, pero tamén quería algo actoral. Decanteime por viola e óboe pola calidade do son, grave e de madeira, e pola versatilidade da súa combinación.
Pensei nos instrumentistas, María José Pámpano e Benxamín Otero, porque son bos executantes e tamén teñen experimentado co contemporáneo... E coñecémonos, o que me permitía propor determinadas cousas na busca da eficacia escénica. A estes dous instrumentistas engadinlle dous actores da escena física e contei con Raquel Hernández e Artús Rei de Teatro Ensalle. O quinto elemento, fundamental para min, Laura Iturralde, na que deleguei cuestións técnicas e de luz.
-Como artellou a escena?
Decidín prescindir totalmente do textual porque xa só unha desas obras é suficientemente ampla, adaptar unha delas é un traballo inxente, e interesábame deixar o propio ritmo do texto... Son tres traxedias moi distintas pero coas cousas en común propias da traxedia grega, estruturas dramáticas que se repiten, por exemplo, o enfrontamento entre o poderoso e o non poderoso.
Extraín cinco secuencias que dalgún modo reflectisen os elementos que a min me parecen esenciais destas tres traxedias. O primeiro que fixen foi compor a música e mentres tanto comezaba co borrador das escenas. Optei por non estar eu nas táboas, pois compor para instrumentos que non son o teu é moi enriquecedor.
-Fala do phármakon non só como veleno senón como chibo expiatorio...
É algo que sempre me chamou á atención, que phármakon significase medicina, droga, veleno e chibo expiatorio, persoa sacrificada polo ben da comunidade, paréceme importante. A relación saúde-corpo e a relación saúde da comunidade-elemento que hai que eliminar. A figura do phármakon representa todas estas cousas, aquilo que temos que desbotar para estar tranquilos en calquera área: saúde, política, xustiza...
Moitas das traxedias clásicas parten deste rito, da eliminación do que nos molesta. O interesante aí é ver os phármakons actuais, que sabemos cales son e que xeramos nós mesmos, e ademais estas tres pezas (Antígona, Medea e As bacantes) tiveron repercusión nos últimos tempos por cuestións de xénero e de dereitos das mulleres, xa que elas son as protagonistas, as mulleres que violan a lei da cidade.
-Cales son as seguintes citas de Phármakon? E os seus outros proxectos?
Estaremos o 7 de xullo en Compostela, no Auditorio Vidal Bolaño, dentro de USCénica. No demais, saquei un disco, piano solo, Novia china, buena suerte, e un ensaio sobre Filosofía da música que agardo ir presentando agora.