O arqueólogo Felipe-Senén (O Carballiño, 1948) publicaba o pasado decembro no Sermos Galiza dixital o artigo Espolio e exilio do Patrimonio cultural galego. No texto, Senén explicaba “un país de tesouros roubados, vendidos ou acochados de castros, torres, pazos, clausuras, cuarteis” e mencionaba unha boa restra deles. “O problema é a degradación do patrimonio, non podemos quedar no rabo de can”, engade á chamada deste semanario.
As coleccións de arte dos conventos, as pinturas que, en tempos de Fraga Iribarne como ministro franquista de Turismo, decoraron a rede de Paradores do Estado, os fondos de museos desmantelados -o Museo Eléctrico Fenosa na Coruña, por caso- ou coleccións etnográficas privadas -a de Olimpio Liste ou a de Benigno Eirís- son elementos mencionados por Senén e cuxo destino é un misterio.
O contrario é o que sucedeu con dous fitos, de orixe e traxectoria moi diferente, da cultura galega acabados de retornar -temporalmente- ao país. O Pergamiño Vindel, manuscrito medieval coas sete cantigas de Martín Codax que atopara o comerciante Pedro Vindel en 1914, estivo perdido durante anos. En 1977 adquiriuno a biblioteca Pierpoint Morgant de Nova York. O pasado ano regresaba por primeira vez ao país en que foi creado. Até o mes de marzo pode visitarse no Museo do Mar de Vigo.
[Podes ler a reportaxe íntegra no número 286 de Sermos Galiza, á venda na loxa e nos quiosques]