O diluvio

A casa, que acababa de cambiar de propietarios, era examinada pola nova familia. Todo o que non fora retirado estaba pasando unha rápida valoración antes de ser eliminado: unhas zocas de home con traza, un colchón sintético e outro de la con excrementos de rato, un peite de carey de finísimos dentes, e a metade deles rotos, pos de talco cunha bailarina goyesca en actitude exhibicionista, chambras delgadiñas e xeitosas de moza, roupa de traballo usada de home, unha gabardina. Facer limpeza nunha casa é enfrontarse a unha multitude de obxectos que foron apartados do uso cotián por razóns diversas ou por ningunha en particular, simplemente esquecidos un día. Se se trata dunha casa estraña eses obxectos, desprovistos de memoria, emiten un berro xordo para establecer algún vínculo. Só así evitarán no xuízo próximo a condena a acabaren no lixo dentro dunha bolsa de plástico negro. As mans das mulleres detéñense na eterna gabardina de tea resistente e corte clásico. A neta móstralla á nai e esta asente coa cabeza. Examina a peza de arriba abaixo, por fóra e por dentro. Pensa que se cadra cun lavado e unhas horas de desinfección ao sol pode ser un recurso para o vestiario dalgunha argallada de teatro que se lle poida pasar pola cabeza. Míralle o forro e ve na etiqueta que é da marca Diluvio. Que ironía! Unha gabardina con este nome parece unha conxuración retranqueira para facer fronte a ameaza climática. Ou calquera tipo de ameaza, considerando que se poida tratar dunha prenda máxica e protectora. Ilumínaselle a cara lembrando que toda a súa vida escoitara a historia da gabardina marca Diluvio que vestira a adolescencia da súa nai. Vólvese a esta exhibindo a prenda. —Mira, mamá, unha gabardina Diluvio! Pero a mamá xa non recorda, por iso a filla vaino intentar doutro xeito. —Lembras a bicicleta que che comprara o teu pai para que foses á academia…? A invocación fai o seu efecto e a estancia énchese de imaxes húmidas e presencias queridas. —E mais a gabardina, mamá, para que non te mollases no inverno. A muller sorrí ao lembrar o pai e o aire reméxelle o pelo de novo costa abaixo, a toda velocidade. Volve ser a rapaza indestrutible de músculos de ferro que sabe aproveitar os chans para subir as costas. Non lle preocupan as angueiras virxinais das mociñas nacionalcatólicas. Polas súas pernas corre un fío de sangue mentres pedalea duro. A gabardina protéxelle o peito e unha balloada furiosa móllalle a cara e o cabelo, móllalle tamén as pernas e dilúe o sangue que escorrega do seu corpo ata volvelo transparente e insignificante. O sangue lavado escoa por si coma a chuvia de todos os invernos que durará o bacharelato. Levanta o cu do sillín para evitar o impacto dos buratos que o mal tempo fai na estrada. Non hai nada que poida deter o seu avance. Fascismo é iso que se entremete até nas relacións íntimas e impón a súa retórica delirante Tampouco o balbordo da treboada nin tan sequera as burlas nin as miradas reprobatorias da xente de ben. A bicicleta e a gabardina desafían todas a restricións de xénero e clase social. Os seus pais xa decidiran a filla que querían criar e ela vaille dando forma en cada golpe de pedal. As pernas son émbolos formados de músculos de fino mármore. Estuda para que non mexen por un. Un día vai caer diante de todos, pero levantarase sen deixar pingar unha soa bágoa. Aprende a desafiar todas as miradas, a responder con arrogancia aos comentarios ferintes. Cantos carros de leña de toxo vale unha bicicleta? Cantas vacas se necesitan para pagar a academia? A gabardina volve pasar de nai a filla e de filla a neta. O tribunal decidiu. Salvouse. A prenda protectora atopada nunha casa estraña conservarase na nova arca de Noé. Salvaranse as escrituras que demostran a antigüidade da casa, cos labradíos e terras de estivada. As probas documentais das penurias dunha familia calquera para posuír a terra que traballaron durante xeracións. Salvaranse os chamamentos de recrutamento á guerra mesturados con cartas de amor, cartas desde La Habana que falan de envíos de diñeiro e preguntan pola colleita. A madriña de guerra manda saúdos ao césar despois de contar que foi á feira por la presente y sin más novedades. Para que logo digan que non, que fascismo non era exactamente iso que se entremete ata nas relacións íntimas e impón a súa retórica delirante. Para que digan que todas as crueldades poden diluírse coma o sangue nas pernas da nai púbere, que o diluvio cabe nun encoro de perdón obrigatorio. Mais nós sabemos, Penélope, que o único indestrutible son as sabas de mil anos que fuches tecendo… e a gabardina.