A marca da materia prima (e V)

Volvo estar no metro, pero esta vez a escuridade da noite caeu xa sobre a cidade. Non comín nada desde o almorzo e dubido que volva facelo algunha vez. Levo horas sendo interrogada pola policía. A miña relación con Helena, como nos coñecemos, onde, se falabamos moito. Cando a vira por última vez. A miña resposta a esa pregunta provocou un silencio incómodo e prolongado. Tras o que me pareceu unha eternidade, pedíronme que o repetise e que se estaba segura. —Claro que si. Non son parva, sei o que vin. Silencio de novo. Estouno revivindo todo outra vez, e fareino moitas máis ao longo do que me queda de vida. Porque a resposta do axente non foi para nada a que eu esperaba: —Desculpe, pero iso é imposible. Non puido vela o luns pola mañá porque o forense acaba de certificar que a hora da morte se sitúa entre as dez da noite e as tres da madrugada do venres. A viaxe faise interminable, pero agradézoa: non teño nin idea do que vou facer cando chegue á casa. Recordo que lles dixen que quería vela. Que habería que facer unha identificación, ou o que fose, e que eu podía mentres o marido non chegaba, que tiñan catro nenos pequenos e que seguro que non quería deixalos sós para ir ver un cadáver, por moito que ese cadáver nalgún momento fora a súa muller. Solteino todo así, de corrido, porque nos momentos de tensión falo máis que nun ano enteiro normal. Pero xa nada é normal. Iso mesmo foi o que lle dixen a Águeda antes de que liscase pola porta, coa velocidade de palabra que me sae cando estou nerviosa. Xa nada volverá a ser normal sen ti. Volveu facerse o silencio, mentres os axentes se miraban. Por fin, un deles deu en falar: —A identificación farase mediante probas de ADN. O estado do cadáver non é... demasiado bo. Non é recomendable velo. Sinto non poder ser máis específico, bastante lle dixemos xa. A miña parada. Como unha autómata, baixo e diríxome á casa. Porén, ao acceder á plataforma un cheiro que detesto invade as miñas fosas nasais. Coiro. De repente, a tristura que me consome transfórmase en carraxe: putos perroflautas! Moito veganismo, pero á hora da verdade levamos pelellos de animal colgando, coma se isto fose a prehistoria! Vexo non moi lonxe o que penso é a fonte do cheiro. Un home que me mira, con ollos escuros e profundos, e cunha mochila posta do revés sobre o seu torso. Iso é coiro, seguro, pero dunha cor estrañamente clara, cun debuxo pequeno no centro. Ou unha mancha? Achégome ao home disposta a soltarlle todo o que non puiden soltar antes. Cando estou a un palmo del e as engrenaxes da miña cabeza encaixan, esboza un sorriso desdentado. Nese momento, todo ao meu redor se escurece. Antes de caer ao chan e perder as lentes de novo, coma cando chocou comigo a primeira vez, lembro o nauseabundo cheiro daquel descanso ás 22:17 que non souben identificar. Xa sei o que era. ***** Levado pola avaricia de abastecerse de máis materia prima, envioulle unha mensaxe da que agora se arrepinte. Pode ver pola mira da porta que lle trae o xénero todo mollado. Así é inservible, así que decide facer coma se nunca ouvise o timbre e proseguir co seu traballo. ***** Cando estou a un palmo del e as engrenaxes da miña cabeza encaixan, esboza un sorriso desdentado. Nese momento, todo ao meu redor se escurece É unha muller moi guapa, claro que si. Con esa pel clara e, imaxina, moi suave. Como acariciar un melocotón, a súa froita favorita. Míraa desde lonxe entrar na oficina, todos os días. Séguea pola mañá, pola tarde e pola noite, cando sae. Quérea para a súa colección. Agora mesmo obsérvaa detrás dunha árbore, mentres está cunhas amigas na terraza dun bar. Fala do marido, dos fillos, do coche, da casa. Baixa o colo do xersei e ensínalles ás demais mulleres unha marca en forma de elipse, de cor vermella, que loce no pescozo. —Parecemos dous adolescentes coas hormonas revolucionadas! Pero Carlos o que ten que facer é buscar alguén para algo serio. Eu teño clarísimo que non vou abandonar a miña familia por unha aventura de nada. Por iso quero xuntalo coa nova. E, mentres, pois a desfrutar, que unha alegría para o corpo non está mal! E todas rin. Mentres, a ira apodérase del. Ten que actuar antes de que lle estraguen toda a materia prima. 1º premio da XV edición do certame de relatos curtos Os Viadutos do concello de Redondela (2014). Adaptación da autora.