É a vez primeira que se centra de cheo na literatura erótica.
Foi un tema que estivo sempre, de maneira transversal, en todas as miñas obras, mais nunca –e é algo que dixen o día da entrega– se me pasara pola cabeza facer unha cousa tan claramente orientada cara a iso nin poñelo tan no foco se non chega a ser pola proposta do premio.
Quen é Marco Livorno, título tamén da obra gañadora?
O título pode parecer moi estraño mais marca un nome propio de orixe italiana e Livorno é unha cidade italiana, cun clube de fútbol moi vinculado á esquerda política. É un personaxe fantasmal que chega a unha cidade que é Ferrol e alén de xogar pachangas de fútbol cunha camisola que ninguén recoñece inicialmente vai pasando polas camas de máis da metade do barrio. O poemario está construído desde a perspectiva da marcha dese personaxe, que é o centro dos recordos, das ilusións e das experiencias da maior parte da xente que o coñeceu. Dalgunha maneira, o personaxe reactiva unha cidade derrotada, un barrio periférico, a través da sexualidade, das ganas de vivir e da camaradería.
A camisola dese equipo de fútbol é a que ilustra o perfil do seu Whatsapp?
Si (Ri). É Lucarelli, un xogador que se fixo famoso porque marcou un gol coa selección de fútbol italiana e sacou unha camiseta coa foto do Che Guevara. O libro comeza cunha cita del que di que hai xogadores que queren comprar un Ferrari ou un iate e que el co seu soldo prefire comprar a camiseta do Livorno. É un tipo que, dalgunha maneira, tentou estar sempre vinculado ao equipo do seu corazón, que era un equipo proletario, e ser fiel a el. Agora mesmo, retirado, é o adestrador do Livorno.
Refírese ao proletariado e, precisamente, a súa obra ten unha perspectiva política e social moi marcada tanto na poesía como na narrativa. A que se debe?
Sempre tratei de non facer literatura comprometida ou social en sentido clásico, pero sempre quixen que as miñas orixes e a miña identidade estivesen presentes. Parte da miña realidade é esa e éo dunha forma moi intensa. Procedo dun barrio da periferia de Ferrol, dunha familia de varias xeracións de traballadores de estaleiros e é unha parte moi marcada da miña realidade. Considero que a clase obreira, o proletariado, segue a ser, por moito que pasase nas últimas décadas, a protagonista da historia con maiúsculas. As cousas interesantes, as realmente relevantes, sobre as que se pode escribir son aquelas que lle pasan á clase obreira, outra cousa é que non o sexa no sentido da novela social atada a un esquema moi prefixado, que era o que se facía antes. Tamén existe a experiencia persoal, por exemplo, en canto á sexualidade, que é algo que aparece no poemario.
[Podes ler a entrevista íntegra no número 322 de Sermos Galiza, á venda na loxa e nos quiosques]