María Mera, 'O sabor das margaridas': "A lingua galega enriquece a serie"

A actriz e xornalista María Mera (Boqueixón, 1986), protagonista da primeira serie en galego na plataforma Netflix, O sabor das margaridas, segue rompendo clixés coa súa personaxe de Eva Mayo na segunda tempada da produción. Que supuxo para vostede interpretar o papel de Eva Mayo? Para min supuxo un antes e un despois na miña carreira porque foi un reto interpretativo e tiña ganas de demostrar que podía facer algo moi diferente ao que viña facendo e, sobre todo, rompendo moitos clixés. Ser unha única protagonista muller, sen precisar dun papel masculino que acompañe a trama, nin con historia de amor ou sexo, é algo que o espectador non está acostumado a ver. Inspireime vendo crimes parecidos, lin e informeime moito para darlle ese mundo emocional que ten Eva Mayo, que malia semellar unha muller fría, logo ves que dentro hai algo e podes pensar 'esta muller nalgún momento vai estoupar', que é o que acontece nesta segunda tempada da serie. Nesta tempada a súa personaxe sofre unha enfermidade mental. Si, cando pensei que xa non podían pórmo máis difícil, lin o guión da segunda tempada e pensei 'pero isto que é?'. Aínda que xa tiña a personaxe traballada de antes, meterlle a enfermidade da esquizofrenia a Eva Mayo foi un reto máis. Investiguei moito sobre a esquizofrenia para poder ter unha base do que podía producir na persoa, pero deixeime levar moito polo que eu sentía e contei coa axuda do director da serie, Álex Sampayo, e co resto do equipo para poder darlle esa forma. Unha vez roto o xeo das primeiras interpretacións, logo foi moi orgánico pórse no papel desta Eva Mayo. Unha Eva Mayo que tamén rompe con todos os clixés estéticos estabelecidos. Pensei que ía ser moi complicado meterme na pel da personaxe por todos os papeis que viña facendo até o de agora, non obstante, foi no que máis cómoda me sentín e o que máis me gustou facer. Polo meu físico, ás veces encáixante en certo tipo de papeis que, malia ser diversos, sempre tiñan ese punto de rapaza guapa, ben vestida e maquillada. Aquí rómpese con eses parámetros. Eva Mayo non está interesada na estética, non vai maquillada, non se preocupa de se ten olleiras, utiliza a mesma roupa e mesmo, ás veces, até semella que vai sen duchar. O sabor das margaridas foi a primeira serie en galego publicada na plataforma Netflix. A que cre que se debeu a gran repercusión que tivo? Sendo unha serie cun orzamento pequeno, nunha plataforma tan xigante onde se poden comparar con outras producións que nada teñen que ver coa nosa, a serie ten un bo guión e unha boa historia moi ben contada. Os seus xiros no argumento sorprenden a espectadora, que nin na primeira nin na segunda tempada pode chegar a adiviñar o final, e creo que aí é onde está o éxito. É algo diferente, rompemos moitos clixés nos finais das historias. Ademais tamén convidamos a espectadora a reflexionar sobre un tema tan delicado como é a prostitución da muller e das menores, tratando o punto de vista do consumidor, que non se tende a facer moito. O noso idioma é algo que enriquece a serie e forma parte do seu éxito. O idioma tamén é unha novidade na plataforma. E é algo que enriquece a serie e que forma parte do seu éxito. Para o equipo resulta un orgullo ser a primeira serie publicada en galego en Netflix e chegar a recibir moitas mensaxes polas redes sociais de xente de todas partes do mundo que queren aprender e que senten curiosidade pola nosa lingua, a súa procedencia e súas características. Poder levar o galego por todo mundo é algo do que me sinto realmente orgullosa. Realizar a serie na Galiza, no meu idioma e desde aquí transmitila desta maneira éncheme moito. Por iso tamén animo ás miñas compañeiras e compañeiros a seguir adiante polo contido en galego para todo o mundo, porque con isto demóstrase que o noso idioma non é un impedimento, senón un aliciente. Durante a produción da segunda temporada si que houbo alguén que comentou o feito de facela en castelán, pero non sería o mesmo se non fose en galego. Este feito abre unha porta para internacionalizar as producións galegas. Exacto. Moitas veces semella que somos nós mesmos os que pomos trabas á hora de lanzar as nosas producións ao mundo e con esta serie demóstrase que a nosa lingua, a paisaxe (como A Ribeira Sacra ou Monforte) e as nosas historias teñen unha grande aceptación en moitos países e dan moito de que falar. O xornal británico The Guardian destacaba do audiovisual galego un novo xénero que denominaba Galician Noir, caracterizado polas historias de crimes, a estética escura e húmida e as paisaxes galegas como parte das tramas. A isto teño que engadir que contamos con moitos máis sitios no noso territorio que poden representar esa diversidade de aspectos que se precisan para unha produción.