Non existe o risco da ambigüidade na imaxe que Fariña ofrece dos narcos?
Que poden quedar ben? Si. Que pasa? Que os malos, en todos os filmes, atráennos. Al Capone era un asasino e todos quedamos coa súa imaxe. Calígula era un cabrón lúcido, e todos quedamos con el. Pero en Fariña o que se viu ate agora [a entrevista realízase o 5 de abril] son os cinco primeiros capítulos. Logo o relato é un pouco máis duro. Pero son dúas historias paralelas. Unha, a que afortunadamente levantaron as nais, coa resistencia cara á droga e en defensa da mocidade. E outra a vida paralela deles. Creo que merecen dúas historias case separadas. Logo son uns narcos que veñen do furtivismo e o seu coñecemento é curioso, é galego. Velos no xuízo e como non vas empatizar con eles? Escárallaste! Ves as declaracións dos Charlín, de Oubiña ou de Padín e engánchaste, son tan sui generis... Onte, no especial, puñan imaxes de Charlín: “Eu non son un túzaro. Que clan nin que clan nin que clan, eu non son clan nin da miña familia!”. Tantas propiedades en fincas e dicía: “Home, eu non digo que non teña fincas, pero pense que na Galiza a 20 metros chamámoslle finca”. Logo saen historias, e houbo mortes. Charlín tamén contaba: “Non, eu non forraba a hostias os meus fillos”. Pero recoñece que hai episodios certos como cando os seus fillos mallaron a Suances e metérono no frigorífico. Como este tío ten o papo de dicir que nunca lle meteu unha hostia aos fillos pero si lles mandou forrar a este e que o metesen no frigorífico. Eu non sei como foi Narcos alá...
Pablo Escobar, nalgúns lugares de Colombia, é unha figura popular, case mítica.
Claro, El Lute... Sabes que pasa? Que fas un retrato humano do delincuente. E o retrato humano do delincuente se está ben feito é moi atractivo. O mal é moi atractivo. O noso é o retrato da época. Eu dicíalle a Carlos [Blanco, que fai de Laureano Oubiña]: “Habería que amosar un pouco a relación de Charlín coa muller, non era tan malo, o que el ten na mirada”. E Carlos contestaba: “Xa tes abondo, para que amosar ese lado, non ten sentido”. Creo que si, que corre ese perigo, pero iso non é por estar contado dunha forma. É porque a sociedade quedamos con esas historias.
Antes referíase ao éxito de audiencia no Estado, pero na Galiza é aínda máis esmagante.
Si, onte tivo un 47%.
Pódese deber a que haxa un déficit de ficción na Galiza, sobre Galiza?
Claro. Eu creo que os galegos temos unha grande industria aquí, e uns profesionais da hostia, e contamos cousas próximas a través do costumismo. Daquela, identifícaste con personaxes en plan broma. Pero se nos achegásemos á nosa realidade, teríamos máis audiencia.
[Podes ler a entrevista íntegra no Sermos Galiza 291, á venda nos quiosques e na loxa]