Hai fitos que xa están gravados na Historia da Literatura Galega. Cando decidistes realizar ese traballo no eido da tradución?
Para nós, o pulo fundamental foi pensar no que había naquela época. Fernando traduciu Macbeth, de Shakespeare, ao galego; foi a súa primeira tradución ao galego. Os dous tiñamos daquela unha idea moi clara: que era fundamental para a lingua galega que houbese boas traducións da literatura universal porque era un momento no que o galego estaba moi precario e había que poñerlle fundamentos. Nós cremos que a tradución era unha das maneiras de conseguilo.
Que relación mantivestes con Galiza naqueles primeiros anos en Inglaterra?
Aprofundamos moito a amizade con galeguistas que xa tiñamos antes de marchar, fundamentalmente Ramón Piñeiro e Xosé Manuel Beiras.
E como se vía Galiza a través dos seus ollos?
Ben, ao falar con Piñeiro a percepción non era a mesma que ao falar con Beiras. Tiñan puntos de vista ben diferentes, sobre todo naquela altura. As primeiras veces que veu Piñeiro a Londres, nos anos 65 e 66, comentaba que había moito rebumbio, que as cousas estaban mudando moito. É certo que politicamente era un fervedoiro porque a xente xa se estaba preparando para a morte de Franco. E Beiras falaba do seu…
Mais sen moitos puntos de conexión…
Home, si, un galeguismo fundamental, pero eran distintos puntos de vista.
[Podes ler a entrevista íntegra no Sermos Galiza 285, á venda na loxa e nos quiosques habituais]
