Non se trata só de que o desexo é un construto, o relevante é o xeito en que se se constrúe o desexo en todos nós, é dicir, o que implica o feito de que o desexo sexa un construto. É difícil explicar que non se trata de algo tan abstracto. Dicimos que o desexo é un construto e que, polo tanto, impónsenos o xeito en que o desexamos –a heteronorma, o neoliberalismo– e que polo tanto non hai posibilidade de desexalo doutra maneira, pero isto parece moi racional, semella demasiado causa-efecto e, ademais, a xente séntese agredida, cuestionada, e isto dificulta o diálogo. O que acontece é que sentes esoutros desexos, os que non se afán ao desexo construído; telos dentro, pero non es quen de acceder a eles, non es quen de tomalos como un desexo porque non aparecen en marco ningún, non se aceptan en ningunha narración que che ofrecesen con anterioridade para explicarche o que é o mundo, non es dono deles e, xa que logo, estás limitada e, o que é aínda peor, estás limitada sen saber que estás limitada, velaquí o máis extremo de todos os límites –Nere colle alento. Está sentada nun curruncho do bar, diante de Marta, e dálle na cara o doce sol do inverno–. Ou se cadra só me acontece a min, que son unha besta absolutamente discursiva.
Hai dez anos que non se ven e poderían falar de mil cousas, pero Nere sabía que nalgún intre chegarían a este punto e, para ser sinceros, dirixiu a conversa para que así fose. Ademais, dende o lugar onde quedaron –a estación de metro de Callao– até onde se atopan agora –un bar calquera–, tiveron tempo abondo de debullar esas mil cousas metafóricas: todo aquilo do que poderían parolar dúas boas amigas de clase que acabaron por afastarse ao rematar os anos da universidade.
Marta vive en Madrid, Nere está na cidade por motivos laborais.
Unha semana antes da viaxe atreveuse, por fin, a enviarlle un whatsapp: comentoulle que pasaría pola cidade e a ver se podían, sempre que lle fose ben e lle prestase, tomar un café xuntas.
O lector atopa a Nere neste intre, a piques de dicirlle a Marta o que lle quere dicir.
Pensa que cando está nerviosa fai moitas pausas e emprega palabras demasiado densas e que quere expresar demasiadas ideas ao mesmo tempo, e ao final só pensa que da súa boca sae un sarillo incomprensible pero, en esencia, sabe que é unha persoa elocuente e que pode atraer a atención de quen ten diante empregando palabras que quedan moi xeitosas unha ao carón da outra – unha besta absolutamente discursiva–.
Dálle un grolo á bebida, pretendendo aparentar que interrompeu o seu discurso porque tiña sede, e continúa:
–Por exemplo, hai uns días, falando coa miña moza e un é unha persoa elocuente e que pode atraer a atención de quen ten diante empregando palabras que quedan moi xeitosas unha ao carón da outra – unha besta absolutamente discursiva–. Dálle un grolo á bebida, pretendendo aparentar que interrompeu o seu discurso porque tiña sede, e continúa: –Por exemplo, hai uns días, falando coa miña moza e un anos despois lembrei aquela noite e algo fixo clic na miña mente ao lembrar o xeito en que me neguei a min mesmacolle aire de novo–, vaia, que daquela non era consciente pero sentía unha profunda atracción por ti.
Non lle dixo que estaba namorada dela, malia que é iso precisamente o que cre, que estaba namorada de Marta. E foi así como lle dixo o que cumpría dicir. Como tamén lle dixera o que tiña que dicirlle hai catro ou cinco anos, cando comezaron a chatear con motivo do aniversario dunha das dúas e ela comentou que agora saía con chicas.
Non se sente orgullosa do camiño que tomou a cousa e aínda menos cando pensa que algunhas persoas teñen proclamado, pronunciando con claridade todas as sílabas, que eran les-bia-nas, nunha época en que por unha cousa así podían despedirte –e non só iso–, e tamén cando pensa que elas puxeron os seus corpos e que ela, pola contra, aínda tropeza e non se sabe manexar neste tipo de situacións –cando alimenta a relación causal que pode existir entre estes dous feitos non sabe o que facer coa culpa.
En conclusión, este tema sempre lle provocou dores de cabeza. O problema non foi identificar dunha vez por todas o que a preocupaba –isto foi algo que a aliviou–, senón as consecuencias: ter que dicilo –dixo– ter que dicilo unha vez e outra volta, dicilo unha e outra vez–; decatarse de que este ter que dicilo non remataría endexamais. Que non semellaba que fose rematar endexamais. Nere non tivo nunca a vocación de facerse notar deste xeito. Durante moito tempo creu que certos feitos eran dereitos e non privilexios –como gañar seguindo as normas, ter a razón–, e que a ela tamén lle correspondían. Tanto ten, desta volta, o intre en que o lector atopa a Nere –febreiro de 2019–, é un intre moi especial. Agora Nere non ten obriga ningunha con ninguén. Diga o que diga ninguén lle lerá a cartilla en twitter, en ningures, e só se representará a si mesma. Agora atópase de fronte co seu pasado: un pasado que non é posible recuperar, un pasado que puido ser e non foi, froito do que non sabía e do que non dixo. Agora só pode beneficiarse ou prexudicarse a si mesma e a quen amou: séntese libre.
