As fauces feroces (Baía Edicións, 2019) transcorre, de entrada, en primeira persoa. A filla escritora desa nai tamén escritora leva adiante o relato. “A través dos séculos que as afastan”, explica a contracuberta, “catro mulleres -e unha quinta e sexta que se intúen- compoñen un tapiz reflexivo sobre a maternidade, a sexualidade, a diversidade nos afectos e o libro albedrío”.
Esta “composición feroz e íntima” conta cun limiar a cargo de Eli Ríos. “Veño de ler unha novela que me interpela. A todas nós, ás que nos roubaron a historia de noso e nos fixeron crer que somos bruxas, herexes ou histéricas por sentir”, escribe, antes de sinalar o “sensorial” como estratexia preferida de Pedreira para prender a lectora.
Responsábel dunha ampla e influínte obra poética, que xunta máis de dez títulos -como Diario bautismal dunha anarquista morta (Espiral Maior, 1999), Velenarias (Espiral Maior, 2001) ou Casa de orfas (Espiral Maior, 2006)-, a súa anterior novela, Besta do seu sangue (Xerais, 2018) reconstrúe unha historia de licantropía con perspectiva feminista. Obtivo gran recoñecemento de lectorado e crítica.
O pasado ano, Emma Pedreira gañou o Fiz Vergara Vilariño de poesía por As voces ágrafas, pendente de publicación.
