Un verán en Galeusca: 'Cuestión de sangue', por Andrea Barreira

Limpar sangue é unha leria. Seino porque levo máis de media hora sentada no sofá intentando quitar unha minúscula mancha que aí segue, fitándome con eses ollos que lle quedaron. De que tipo será? Tanto me ten, todas iguais de malas de sacar. O certo é que cando aceptei o ascenso na empresa de limpeza nunca imaxinei isto. Mellores horarios, dicían; mellor salario, aseguraron. Isto si que o cumpriron. Madía leva! Algo tiñan que respectar! Non me molestan o resto de condicións. Cada día, coche novo. Co ascenso viñan pagos os cursos para todos os carnés de conducir que hai. Xa non sei nin cantos vehículos probei de todas as gamas. Menos mal que non me piden conducir un camión ou unha ambulancia! Seguro que logo tiña que limpalos tamén! Agora que o penso… Nunca collín unha moto… Aínda que si me despracei en patinete, malia que mira que pesa a mochila con todos os trebellos… Como farán as repartidoras para que non lles doian as costas? Lerias podres e aínda non marchou a maldita da mancha. E agora parece que lle saíu un sorriso e todo! Pero que demo lle pasa? Por que? Por que aceptaches este ascenso? Ti que vivías tan ben limpando as escaleiras ao ritmo do rock and roll. Pero calquera lle di que non ás xefas con ese mirar, ese sorriso engaiolante (a que dentista irán?), ese agardar por ti antes de que entres a traballar ás seis da mañá, ou despois, nunca antes das dez da noite. —Non te preocupes, muller! Nós non somos de durmir moito! Que non se lles pode dicir que non, vamos. E aquí estou, neste minúsculo apartamento de 35 metros cadrados que me está levando máis tempo que o chalé de onte. Pero canta sangue pode coller nunha persoa! A min que non me veñan con zarapalladas de: Dexter facíao en dous minutos… Quería ver eu a Dexter fretar con coidado, coas mans aterecidas da auga fría e do xeo, enzoufado de sal e cheirando a auga osixenada sete tipos distintos de tecidos sen contar as diferentes superficies! E logo queixábame das manchas que ía deixando a miña regra. Sempre hai alguén peor, que dicía miña mai. —Xa verás! As túas novas xefas son aínda mellores ca nós. Moito máis flexibles! Nese departamento estarás como queres! Aprenderás novas técnicas de limpeza, coñecerás novos produtos que están probando… Novos produtos, que me van contar… Púidome a ambición, querer facerme un oco no mundo da perfección, da desinfección, da orde… Novos produtos… O único que funcionan son os consellos de vellas! E malia todo aínda estou no sofá, menos mal que é cómodo, aínda que nesta postura mañá seguro que me resinto. Deusas! Pero se todo o demais xa case está seco e isto sen rematar! Cos anos vou perdendo a paciencia. —O teu currículo é perfecto: a carreira de químicas, os ciclos formativos de química industrial, bioquímica, ambiental… Si, fixen todas as químicas que puiden. A miña intención era inventar o mellor limpador do mercado, aquel que traballara practicamente só, capaz de adaptarse a calquera sucidade… Nas primeiras empresas nas que estiven tacháronme de tola, polo que decidín montar o meu propio laboratorio caseiro no rocho. E conseguino, eh! O xabón filosofal da limpeza! Pero canto sangue pode coller nunha persoa! A min que non me veñan con zarapalladas Dubidei se ensinalo… Tiña as miñas reticencias, tiña que comprobar a súa eficacia, a súa eficiencia. Polo que decidín cambiar de sector e entrar no da limpeza. Daba igual o tipo de garito, taller, fogar ao que se enfrontara a miña fregona, todo quedaba impoluto dunha pasada. Acadei certa sona. Era rápida e perfecta. Nin un lixo, nin unha mini pinga, arañeira, líquido, graxa… nada de nada se resistía á rolla nun só movemento. Nun só de verdade, non como din os anuncios da tele! Non debín ser tan esculfurida. Se non fose pola miña soberbia non acabaría aquí… —Es todo o que buscamos. Unha limpadora única, especial. Pelexan por ti nas morgues e nos tanatorios. Non era o meu traballo favorito, pero as persoas mortas que culpa teñen! Se van descansar polo menos facelo con todas as garantías de salubridade. Eu limpaba as súas peles con cariño, con respecto lavaba o seu cabelo branco, grisallo, negro… Unha vez preguntáronme se quería maquillalas. Pintalas! Non! Ao natural eran máis fermosas, ademais este invento meu facía que todo o que tocaba recuperara o seu cheiro cotián. O seu cheiro cotián vital, non putrefacto, entendámonos O mellor de traballar con mortas é que non se queixan. As vivas agora tampouco, que van dicir se todo queda como unha patena! O malo foi que me aburrín. Era todo demasiado rápido e aínda que che prometan tempo libre, canto máis fas máis queren que fagas. Comecei con catro pisos nunha planta, logo cun edificio enteiro, logo cunha rúa (pares pola mañá, impares pola tarde) das pequenas, tampouco hai que esaxerar. Logo pediron horas extras e aí xa non puiden máis. E como se me leran a mente apareceron elas. —Estás desperdiciando o teu talento. Para nós menos é máis, pero non como unha frase feita, tomámolo moi en serio. E así foi. Cambiei barrios por mansións, edificios por discotecas snobs e algunha que outra tasca alternativa. Pero limpar o iate foi unha grande experiencia. Sentir como as ondas mexen o teu corpo mentres pasas a aspiradora. Eses momentos son máis de música clásica. Que fermoso barco… Ata lle din ás velas! Semellaba que acaban de botalo. Se non fose porque o ensuciaría creo que volvería bautizalo. Moito me parabenizaron. Foi a chave do meu ascenso, e aí case nin usaba o meu xabón filosofal. Tiña tempo e tempo para deixar relucente cada un dos meus traballos. —Xa verás. Quizais poidas pensar que as súas formas son máis duras que as nosas. Ben, é que o son —rían mentres facían unha broma que non comprendín, pero vaia, non entendía case ningunha das que facían— pero non terás queixa… Non terás queixa, non terás queixa! Ha! Seguro! Quen me mandaría deixar ás vampiras para irme coas peeiras… Non teñen delicadeza ningunha co sangue, déixana toda ciscada… Menos mal que esta mancha non puido comigo. Terei que resignarme e volver traer o limpador… Así fago demasiadas horas… páganmas… pero xa non me queda tempo para min. Andrea Barreira, autobiografía Andrea Barreira Freije (A Fonsagrada, 1986). Licenciada en xornalismo. Escritora de xénero fantástico. Ten publicados os libros Palabra de Bruxa (Editorial Galaxia, 2018) e Non hai luz sen escuridade (Urco Editora, 2015); relatos nas antoloxías colectivas como O libro dos libros (Editorial Galaxia), Contos do Sacaúntos. Romasanta o criminal (Urco Editora), entre outras; ademais, escribiu o conto infantil de Nadal, Que pode saír mal? para as actividades Pontexogos (Pontevedra, 2016/17), ilustrado por Ana Seoane. Coordina diversos clubs de lectura na Biblioteca Pública Ánxel Casal (Santiago) e na Biblioteca Pública Miguel González-Garcés (A Coruña). Imparte obradoiros de narrativa para adolescentes e adultos en Taller Abierto Gestión Cultural (Pontevedra) e en escolas, institutos, bibliotecas, feiras e eventos literarios. Forma parte do colectivo feminista de crítica literaria A Sega.