Claudia Pérez: "A paisaxe lingüística que nos rodea está chea de violencia cara ás mulleres e outros colectivos"

Como se lle ocorreu esta historia? Pensaba na violencia que está por debaixo. Ademais, eu traballo nun instituto e penso moito nesas figuras que non están nas capas dos xornais, que non están na fronte do traballo na educación. Por iso, quixen darlle protagonismo a unha limpadora, xa que é unha profesión invisibilizada tanto na sociedade en xeral como nos centros educativos en concreto. Tamén quixen reflectir unha situación que puidese ser cotiá, como pode ser a limpadora no seu día a día no traballo, mais que puidese representar algo máis simbólico e profundo. Non é nada difícil atopar insultos ou ofensas, cara as mulleres ou cara outros colectivos, tanto nos centros educativos como na rúa. A paisaxe lingüística que nos rodea está chea de violencia. Tampouco quería facer unha personaxe pura, cargada de moral, senón representar que nós mesmas, aínda que poidamos denunciar unha violencia concreta, tamén podemos exercela cara outras compañeiras. Así como podemos ser vítimas sen ser conscientes. Cre que hai máis foco sobre a violencia física e se esquece a violencia que se exerce a través das palabras? Non sei se diría que nos esquecemos, porque eu mesma vivín a concienciación que se fixo sobre este tema. Entre 2015 e 2017 vivimos un rexurdir da conciencia feminista e da mobilización nas rúas, dos debates públicos sobre este tema. Mais é certo que na mocidade pode haber certa regresión. Ou que nos deamos de conta de que pasos que pensabamos que xa estaban dados están indo cara atrás. Traballando na educación doume de conta de que en realidade as cousas non mudaron tanto, por iso tamén pensei nesta historia. Porque o teño ao meu carón claro, ao final é máis fácil para min contar estas historias. Por que o percibe así? Non quero facer unha crítica á mocidade porque creo que para as persoas adultas é moi doado facelo e dicir que as xeracións anteriores eran mellores. Creo de verdade que a xente nova ten moitas capacidades e unha enerxía que admiro moito. Esa capacidade de crítica, de rebeldía contra o imposto, de berrar e de defenderse, de ter as súas propias ideas, por moito que despois non sexan as máis acertadas. Con todo, é verdade que falando coa rapazada moitas veces te acabas decatando de que seguen presentes moitos prexuízos e moitas inseguridades, especialmente nas rapazas, que poden derivar en violencias tanto por parte deles cara elas como por parte delas cara outras compañeiras. Non sei se é polo contido que consumimos nas redes sociais ou noutras plataformas ou simplemente é un cambio de ciclo político. Ao final tamén é a crítica que levamos vivindo as mulleres desde sempre cara a nosa sexualidade e a competencia que se nos impón entre os nosos corpos. Quizais tamén se espera que a mocidade asuma unha responsabilidade maior da que ten? Claramente. Eu percibo que o máis doado é virarlles as costas. Como teñen ideas que percibimos como equivocadas, non pensamos en que podemos ter unha conversa e incluso chegar a aprender. Como son adolescentes cremos que son o último na sociedade e deixamos de prestar atención. A educación non é só aprender matemáticas e sintaxe, tamén aprendemos a vivir na sociedade e iso require que lles deamos ese espazo e outras perspectivas.