CULTURA

Carlos Cernadas: "Meter unha gaita nunha canción non é facer música tradicional galega"

A tradición galega mestúrase co rock en Sons of Exodus de Carlos Cernadas, que desde a emigración nas Illas Británicas presenta unha historia de ficción ambientada no século XIX na Galiza. Con referencias á batalla de Elviña (A Coruña) e á lenda da raíña Lupa o músico de Rianxo contrúe o seu primeiro álbum.

O músico Carlos Cernadas (cedida).
photo_camera O músico Carlos Cernadas (cedida).

—De onde vén a idea deste Sons of Exodus

Vin a Londres para estudar a carreira de música creativa e no proxecto final de grao tiñamos que facer un disco. Hai dous anos que comecei con isto, tiña claro que quería facer algo de rock e, para facelo máis interesante, quixen mesturalo coa música tradicional galega. 

Gústanme os discos conceptuais, nos que as cancións están relacionadas entre si, e lembreime da estatua de John Moore que hai na Coruña, lin sobre a batalla de Elviña e escribín unha historia sobre a que despois compuxen a música. Tamén quixen incluír a lenda da raíña Lupa no disco, aínda que non teña nada que ver co outro.

—Como foi ese proceso?

Comecei a compoñer intentando que a música acompañara a narración de tal maneira que te puidese pór no lugar onde se desenvolven os feitos. No segundo tema, The Botafumeiro, que está ambientado na catedral de Compostela, soa un órgano e a forma na que está composto intenta evocar ese espazo.

—Escribiu as cancións en inglés?

En realidade escribín a historia en galego e despois traducina porque ao estar aquí precisaba que fose en inglés. A maioría das cancións están en inglés, hai unha en galego e tres son instrumentais. Pero na páxina web do proxecto está todo en galego, castelán e inglés.

—Como comeza a historia?

As protagonistas son unha vella meiga e unha rapaza que viaxa con ela. A meiga acostuma contar historias, e así conseguir aloxamento nos sitios, e a rapaza toca a frauta, que na primeira canción é un instrumento bastante relevante. Busquei unha melodía máis pegadiza para este primero tema, Blind Man Song, que en realidade é unha tradución miña dos cantares de cego. A vella é torta, o porqué explícase ao longo da historia, e busquei aí unha relación. 

—Conta coa colaboración de varios músicos, que lle achegan?

Gústame saber exactamente como vai cada nota, mais unha cousa que aprendín aquí na universidade foi a colaborar con outra xente. Para este disco, como ademais non son un entendido da música tradicional galega, intentei contactar con xente que leva toda a vida facéndoa e graveinos. A partir de aí compuxen cousas. Máis que música, con este disco aprendín a organizar e planificar. Tiña que gravar músicos no Nadal e na Semana Santa, o tempo era limitado. 

Colabora un gaiteiro, Carlos da Silva, que tamén toca a frauta tradicional, unha rapaza que canta alalás, outra gaiteira, un baterista e despois tamén está un enxeñeiro de son que foi profesor meu. Ten o seu aquel coordinar todo desde aquí co orzamento dun artista independente. E tamén colaborei con xente que coñecín aquí, cunha rapaza que toca o violín, que é medio holandesa medio irlandesa, e cunha compañeira francesa que toca a frauta. 

Realmente, empreguei a edición como ferramenta para a composición e así é como creo que saíu unha fusión de rock e música tradicional. Obviamente hai moitos grupos que misturan rock e folk, aos meus amigos víñalles á cabeza Mago de Oz cando escoitaban as primeiras cousas… E si, é certo que me encantaban, pero eles non fan música tradicional galega. Meter unha gaita nunha canción non significa que sexa música tradicional galega. A melodía tradicional é moi característica. Como os alalás, para min foron unha descuberta que me parece un filón. 

—Así que tamén foi unha aprendizaxe sobre a música tradicional.

Si, e quero seguir indagando. Agardo que a xente á que lle gusta non se ofenda. O meu obxectivo era aprender algo da música tradicional galega e integrala nun contexto máis moderno. Creo que hai moitísimo percorrido por experimentar. No próximo disco gustaríame incluír varias pandereiteiras como elemento percusivo, pero cun son máis agresivo, a ver como sona iso nunha base rock. 

—Cre que poderá vivir da música?

Ese é o meu obxectivo. Aquí estiven traballando nun pub na estación de Victoria e ufff… Xurdiume a oportunidade de traballar nunha escola de guitarra que usa un método australiano que se chama G4 e até hai pouco tiña traballo alí, co da COVID-19 de momento quedou todo parado. Aínda que tamén estou dando clases online pola miña conta. Até que chegou o confinamento estaba os sete días da semana traballando. 

—E vai tocar o disco en directo?

Se hai un mínimo interese e a situación mellora, a miña idea era facer unha pequena xira o ano que vén. É complexo porque sería unha formación que precisa sete ou oito músicos. Comecei a traballar nunha segunda parte e pode que agarde a publicala.  

Unha canción cada terza feira

Nas vindeiras semanas Carlos Cernadas publicará cada terza feira unha nova canción até completar a ducia que forman o seu primeiro disco. Londres xoga un papel importante en Sons of Exodus, pois o máster estivo a cargo dun dos seus mestres, David Donnelly, que ten un premio Grammy.

“A experiencia da universidade foi das mellores decisións que tomei na vida. O que máis me gusta de Londres é esa posibilidade de coñecer xente de tantos países e culturas. Non sei explicalo ben, pero como experiencia vital enriquéceche moito”, conta.

Porén, non ve o seu futuro nas Illas Británicas: “Non creo que viva aquí toda a vida. Son dun pobo pequeno e humilde e unha cidade tan grande, que ten case tres veces a poboación da Galiza, pode ser moi estresante. Aquí todo é pensar en gañar diñeiro e non teño claro que ese sexa o tipo de vida que quero levar”.

Comentarios