O tempo foi piadoso e a choiva non se deixou ver até a mañá do domingo. Algo peor levouse o frío. Calquera diría que unha está tola por acampar en novembro nun pavillón. Pero con 21 anos e un cartel coma ese o corpo aguanta todo.
La Otra foi a encargada de abrir o festival. As oito da tarde, unha hora difícil. Moita xente aínda está a chegar. Malia todo, a cantautora madrileña, acompañada de Las Locas del Co, soubo arrincar máis dun baile ao público cos seus ritmos de guitarra e letras reivindicativas. E por se quedaba alguén con pouco espírito, deseguida chegou Desakato para espertar a xente a base de punk rock.
Logo foi o tempo de Lágrimas de Sangre. Coido que ese foi o momento que moitas eliximos para facer parada técnica na tenda. De ter un punto lila e unha campaña contra as agresións e invitar grupos con presuntos agresores xa falaremos outro día. Os italianos Talco, cabeza internacional de cartel e habituais da escena festivaleira galega, comezaban pasada a media noite. Todo o recinto rendeuse ante himnos como Danza dell’autumno rosa ou Bella Ciao. A canción partisana colleu fama recentemente por saír nunha serie de TV española, mais a banda de Venecia é xa vella coñecida do tema.
Calquera diría que unha está tola por acampar en novembro nun pavillón. Pero con 21 anos e un cartel coma ese o corpo aguanta todo.
Os pogos non pararon xa que logo viñeron Mafalda e Rebelióm do Inframundo. Dous grandes que souberon manter o ambiente até metérmonos nas 5 da mañá.
Ao día seguinte o sol luciu forte. Foi moi de agradecer á tardiña, cando os cantos de taberna acenderon os bares da cidade. Con este ambiente de festa, Boikot e Smoking Souls non tiveron problema en comezar a noite do sábado.
As camisetas entre o público deixaban entrever que Zoo era dos máis esperados. Así, os de Valencia deron un dos concertos da noite, acompañados de Jazz Woman. A calor que evocaban temas como Estiu contaxiouse entre o público.
No entanto, se unha letra encaixaba todavía máis era esa que di “tractorada en Chantada, cun frío que nin dios”. Os galegos Dakidarría enfilaron a madrugada lembrando que o festival facía 16 anos e eles, 15. Tras eles, N.O.H.A e Raiba, dando peche a unha noite chea de enerxía e moito amor polo xénero. Terminaba a música, mais non a festa.
O Castañazo Rock non termina até que todas marchamos con resaca ao día seguinte. Porén, marchamos cunha data marcada nas nosas axendas. Novembro de 2019. Agardando con ansias a próxima cita.
Nota: as fotos están tiradas do FB da organización.