Un verán en galeusca

Asinaría

'Un verán en Galeusca' é un proxecto feito, por segundo ano consecutivo, entre VilaWeb, Berria e Nós Diario. A serie consta de doce relatos curtos, escritos por Mercè Ibarz, Biel Mesquida, Belio Zaballa, Esperança Camps, Danele Sarriugarte, Jimu Iturralde, Goaitz Labandibar, Unai Elorriaga, Emma Pedreira, Marica Campo, Séchu Sende e Daniel Asorey. Todos os relatos aparecerán ao longo do verán nos tres medios.
Ilustración de Martintxo
photo_camera Ilustración de Martintxo

Os sanitarios estaban a descender dúas vítimas até o lugar onde se atopaban as ambulancias. A unha delas, a señora Reymirez, coñecíaa moi ben, a viúva que vivía no 7A, fronte a min, axudábaa a facer as compras, baixar o lixo… Deixárame a chave do apartamento e, unha vez á semana, cando me daba os cartos para facerlle a compra, mandábame á cociña mentres sacaba o diñeiro do seu escondedoiro. No salón, disimulada por un cadro, tiña cunha caixa forte e, xunto a ela, na parte traseira doutro cadro, tiña agochado o número secreto. Dona Ángela morreu na cama, durante a sesta. Un máis de tantos anciáns que este virus está a enviar ao outro mundo.

No meu bloque, o 18B, xa levan mortas catro persoas nos últimos meses, dúas ou tres no bloque 18A. Pandemia e pandemonio teñen a mesma orixe etimolóxica, non si? Creo que si, un significado semellante, abonda con ver o caos destes días, a confusión orixinada, o descontrol por todas as partes… Pois nas escaleiras había un pandemonio considerable, o ascensor estaba bloqueado, a xente berraba, o ruído das sirenas de ambulancias, médicos, enfermeiras arriba e abaixo… primeiro baixaron con coidado o cadáver, amodo, despois o segundo. Eu, mentres, aproveitei para coller os cartos de dona Ángela da caixa, pecheina e borrei o contrasinal da parte traseira do cadro.

-Saca de aquí ese cadelo!- berrou o médico que dirixía todo. Un pequeno Yorkshire, asustado, metérase dalgún xeito nas escaleiras e subía por elas sen saber moi ben cara a onde ir. Fixen caso ao médico e collín o can nos brazos para sacalo á rúa.

-De quen é o can? -preguntei.

-Non é de aquí, responderon. - Neste bloque non hai cans.

Tirei o lixo, dei unha volta á urbanización e sentei co cadelo ao meu carón no medio dos bloques de edificios, no xardín, para fumar un pito. Cando pasaron uns dez minutos vin pasar por diante de min unha muller falando para ela mesma, coa cabeza baixa e saloucando. Berreille se coñecía o can. En canto o viu púxose a berrar de ledicia e botou a correr cara a onde eu estaba.

-Ai! o meu Lutxy, moitas grazas, señor, onde o atopou? Daríache un bico, ou dous, ou unha aperta moi longa,… pero non pode ser nesta fase, seino, moitas grazas de novo… onde estaba?… Lutxy!… Grazas!

Non lembro en que fase do confinamento estabamos, pero estou certo que non podiamos facer aquilo, Luísa convidoume a subir á súa casa e eu aceptei o ofrecemento. Vive no 18, pero no bloque A, no 2 D. Tomamos un café con leite con galletas e despois sacou, o que era unha clara insinuación, unha botella de ron que estaba medio baleira... Eu tomei tres chupitos e Luísa dous, tivemos unha conversa moi animada. Non era o Corte Inglés, pero estou seguro de que dixo que traballaba nun lugar semellante, nuns grandes almacéns, na sección de roupa e calzado e aclaroume que estaba soa no apartamento, que estaba contenta de atopar ao seu querido Lutxy porque pensara que o perdera para sempre. Pasamos toda a tarde alí, vaia,… alí no seu cuarto, máis concretamente sobre a cama, e non era unha cama calquera, tiña un colchón de auga! Pensaba que aquelas cousas xa non existían!

Contou que a súa parella era celador nun hospital que está a 45 quilómetros de distancia e que levaban case tres meses sen verse. Seica traballa en quendas, unha semana de traballo e despois unha semana libre. A pandemia colleuno traballando e como o hospital está noutra provincia e, ademais, noutra comunidade autónoma, Luísa pasaba en soidade todas aquelas longas e aburridas semanas. Agora fai máscaras para a súa empresa na espera de volver á rutina laboral. Todo isto e moito máis foi o que me explicou Luísa na cama en que estivemos até as oito da tarde, até que ela foi ao balcón para non perder a sesión de aplausos e eu me retirei ao meu bloque.

O doutor Johnson, o famoso escritor inglés afirmou que "para ter as ideas claras non hai nada mellor que ter a certeza de que ás tres da tarde te aforcarán". Pois eu estaba tamén naquela situación: unha semana máis e botaríanme á rúa, o 18 de marzo, ás tres da tarde. Bendita Covid-19! Abofé que sinto todo o que está a pasar, sinto unha mágoa terrible por todos aqueles que morreron, sinto verdadeira dor polas desgrazas que está a causar o maldito virus… pero no meu caso a pandemia está a solucionar todos os problemas que padecía…

Chámome Hilario B. e teño 55 anos, son licenciado en Historia, traballaba nun colexio privado até hai cinco anos: Latín, Grego e Historia. Botáronme coa crise. Foi en van tentar atopar calquera outro tipo de traballo. Ao final acabei pasando todo o día na casa, pechado e sen ocupación. Como agora, confinado. Foi entón cando a miña muller me abandonou e me deixou empantanado coas débedas. Marchou con outro tipo, unha sorte de gurú.

-Es un estúpido, Hilario, un verdadeiro estúpido -díxome a muller-, ninguén emprega xa a palabra gurú. Román Javier é un coach de primeira.

-E que vén sendo iso?

-Un guía enerxético-espiritual.

Roxana explicoume que eu obstruía os vieiros necesarios para canalizar a súa enerxía, que a través de min non podía atopar o seu ser holístico e que marchaba a Valencia con Román Javier. A seita chamábase Gnoseoecoloxía, ou algo polo estilo.

-Román Javier libérame todas as chacras, axúdame a atoparme a min mesma.

Despois comezou o confinamento de catro meses coa pandemia coa Covid-19. Non me queixo. Se non podo ir á sede de Cáritas eles tráenme a comida á casa. Non son o único, o outro día o repartidor confirmoume que no bloque 18A traen a comida a seis familias e aquí no bloque B repártenlla a cinco vivendas.

A verdade é que agora mesmo non sei nin en que fase estamos, e moito menos se é lícito facelo, pero catro tardes á semana vou á casa de Luísa: facemos unhas boas sesións de cama de auga até as oito da tarde, cando comeza a sesión de aplausos, e despois lisco á miña casa. Ademais, atopei traballo: axudo a Luísa a facer máscaras. É unha pequena cantidade de diñeiro que vou ingresando cada semana.

Cos cartos da señora Ángela, que en paz estea, 3.700 euros, dáme para pagar o alugueiro da casa, como mínimo para un ano. E ademais, co tema da pandemia e a nova lexislación, os voitres dos bancos non poden desafiuzar a ninguén.

-Tiveches sorte coa Covid-19, Hilario!- Dixo ao principio Celso, o meu compañeiro do sindicato. Foi el quen negociou co banco o tema da miña casa, entregoulles os cartos e pecharon o acordo.

-Si, non sei…- a verdade é que non sabe o de Luísa-. Sinto moito, como todo o mundo, o sufrimento da xente…, todos os mortos… pero agora mesmo asinaría para que a Covid-19 seguise seis meses máis…

-Que asinarías? Pero que dis? -Retrucou Celso un pouco escandalizado-. De verdade? Para que isto siga así?

-Si, asinaría. E se despois chegase unha Covid-20, pois tamén, benvida sexa…

Esta peza publicouse con 'máis', suplemento de agosto de Nós Diario que podes adquirir en quioscos ou na nosa loxa.

Comentarios