Annihilator: trash para dementes

ISIDRO RAJO

10/nov./17 - 13:52

Seguinte

Parece que foi onte cando a banda de Jeff Waters editara o seu sorprende álbum de debut, Alice in Hell, pero o certo é que o tempo pasou e a banda acaba de lanzar For The Demented, o disco número 16 da súa carreira. Este novo álbum contén 10 temas que son, senón unha fe de vida da banda, unha proba de que seguen aí e sen pensar no retiro e moito menos na re-invención. Non vou negar que Annihilator é unha banda da que desfruto moito máis en directo que en plástico, obviando os seus dous primeiros traballo, Alice in Hell e Never, Neverland. O principal motivo de isto é, entre outras cousas, o excesivo cambio de vocalistas. Se a memoria non me falla, foron 7 cantantes os que pasaron pola banda até que o propio Waters se fixo cargo das voces, no que pode que non sexa a decisión máis atinada. O excesivo control do proxecto pola, súa parte fai que o resto dos compoñentes non aporten moito e non se sintan identificados co proxecto. Se botamos a vista atrás, vemos que pola banda pasaron, ademais dos vocalistas, 5 guitarristas, 10 baixistas e 13 baterías, o que deixa claro que e quen é a banda.

Centrándonos neste For the Demented, o primeiro que chama a atención é como sobrevoa o espírito de Metallica e Megadeth durante todos os temas, como se Waters tentase de facerlle unha homenaxe co seu estilo vocal. Dende o tema de apertura, Twisted Lobotomy, os riffs e a interpretación vocal deixa ver que Waters debeu de estar a escoitar constantemente o Master os Puppets no proceso de composición e gravación do álbum, ou de non ser así, foi posuído polo espírito de Hetfield. Máis isto non significa que perdera o seu propio ser, senón que ao son propio de Annhiliator se lle engadiron estas pinceladas. Non temos que esquecer que a banda fai trash clásico polo que é normal estas referencias, de feito o segundo corte One to Kill continúa por estes vieiros. Estes dous temas son, para min, os mellores do álbum e os que resumen non só a traxectoria da banda, senón o que imos a atopar no disco.

Se a memoria non me falla, foron 7 cantantes os que pasaron pola banda até que o propio Waters se fixo cargo das voces, no que pode que non sexa a decisión máis atinada

Non todo son altas revolucións, mais tamén hai tempo para unha balada, que neste caso é Pieces of You. Sendo este o tema máis frouxo do álbum, non deixa de ser un corte no ambiente para deixar paso ao seu lado mais metaleiro e menos trasher en The Demon You Know, cuxos riffs nostálxicos lévannos de volta aos 80 e no que a voz de Waters é presa das súas carencias. Probablemente este tema gañaría moito coa voz de Randy Rampage, que por desgraza xa non está na banda. E marcando ese camiño oitenteiro -aínda que desta vez na senda trasher -segue Phantom Asylum, aínda que o seu retrouso tras moitas escoitas pida cantar Million Dollar Baby, coma se o bon de Alice Cooper fixese das súas no subconsciente de Waters, porque esta é outra das patas das influencias deste trabalo, a parte máis roqueira. Malia que o revista de trash¸ hai unha clara influencia do rock dos 70 que se fai xa patente claramente en The Way.

O álbum fecha con dúas pezas, cando menos curiosas. O instrumental The Dark parece sacado da banda sonora dunha película de terror dos oitenta. Un tema curto e ambiental que deixa descolocado após a súa escoita e non fica claro porque foi incluído. Not all There, o tema escollido para fechar, é unha mestura de estilos e tempos tales no que se atreven até con pasaxes puramente funkys. Unha proba de que a estas alturas, aínda que segue fiel ao seu estilo, Jeff Waters pode facer o que lle pete.

Como case todos os traballos da banda, non é un disco que entre á primeira escoita, agás aos seus máis fieis seguidores, pero que co tempo vai gañando e vanse descubrindo novos matices que lle dan un valor engadido e vaise descubrindo como un dos mellores discos de Annihilator dos últimos anos. Sen dúbida onde amosará todo seu potencial será en directo.

ANNIHILATOR NAS REDES