ALMA MÁTER
Insyriated
(Bélxica-Francia-Líbano 2017, 85 min.)
Dirección e guión: Philippe Van Leeuw
Fotografía: Virginie Surdej
Música: Jean-Luc Fafchamps
Elenco: Hiam Abbass, Diamand Bou Abboud, Juliette Navis, Moustapha Al Kar, Mohsen Abbas, Alissar Kaghadou
SINOPSE
Oum Yazan, nai de tres fillos, converte a súa vivenda en Damasco nun piso de acollida para agocharse da guerra. Un francotirador apostado fóra complicará as cousas.
CRÍTICA
O xerme vén de moito antes, mais Siria está en guerra desde 2011. Se confiamos nas noticias que nos chegan a través dos medios de manip... de comunicación (sic) estaríamos dando por certa información nesgada e, por tanto, perdendo gran parte da veracidade do que acontece no mundo. É necesario manter un espírito escéptico e molestarse en procurar información desde outros puntos de vista a través de diferentes fontes e diferentes medios. Isto vale tanto para Siria como para todo en xeral. O cinema, ademais de estar feito para entreter, adoita ser tamén unha poderosa ferramenta que axuda entender certas realidades que, se non, descoñeceríamos de plano.
Non hai moitos filmes arredor da guerra de Siria. Apenas uns cantos documentarios (multipremiados iso si) mais os filmes dramáticos brillan pola súa ausencia. O belga Philippe Van Leeuw, que debutou na dirección abordando o xenocidio de Ruanda de 1994 na peza O día que deus foise de viaxe, sitúa o seu segundo filme en Siria, concretamente nun barrio de Damasco, malia que na realidade estea filmado en Beirut.
O primeiro que se escoitan son bombas ao lonxe, helicópteros, tiros e berros descarnados. Todo isto pasa ao redor dun barrio de Damasco a medio destruír. Oum Yazan (Hiam Abbas) é unha das últimas propietarias dun dos edificio que permanecen en pé. Pese ao perigo inminente de que lle caia unha bomba enriba, resístese a abandonar a súa vivenda. Muller hospitalaria, nai de tres fillos, acolle na fráxil seguridade do seu piso a toda persoa que non puido fuxir da guerra. Están ela, os seus fillos, o avó destes, unha criada, un adolescente coas hormonas a punto de estoupar e unha parella xoven cun bebé de escasos meses. A solidariedade e o afán de supervivencia mestúranse coas tensións diarias provocadas por unha convivencia forzada en condicións extremas. Moi poderosa, e reveladora, a simple imaxe da morea de cepillos de dentes amontoados no cuarto de baño.
Van Leeuw non se mete en política nin en bandos, centra o drama en persoas de a pé que ven como a súa vida normal muda de maneira brusca e marcha devagar por un sumidoiro de pesimismo e morte. O drama da guerra visto desde o punto de vista das vítimas. Tampouco se mete moito no tema migratorio, mais si deixa caer o horror polo cal estas persoas tratan de fuxir de Siria a toda costa.
Obtivo o Premio do público na Berlinale, en Copenhague e tamén no Festival de Cinema Europeo de Sevilla. No estilo, Van Leeuw transita pola liña marcada por dous dos seus compatriotas cineastas máis internacionais (e máis admirados): os irmáns Dardenne, mais tamén segue a (contra)corrente de filmes multipremiados coma: O fillo de Saul (ver Sermos Galiza nº 195), Clash (ver Sermos Galiza nº 267) ou Sieranevada (ver Sermos Galiza nº 275).
Unha historia cotiá de corte humanista ideal para tomar conciencia do que realmente está pasando no mundo. Xoia en bruto.
